Vikan - 02.11.1939, Blaðsíða 21

Nr. 44, 1939
VIK A N
21
vitað af því, að ungar stúlkur giftast svo
seint nú.
Móðir Jennyar var á sama máli. Stúlkan
var þegar 22 ára, en enginn biðill hafði
komið enn — þó að hún væri eins lagleg
og hún var. Monsieur Souchain var efn-
aður, og hvers vegna átti ekki að láta mál-
ið ganga sinn gang, ekki sízt þegar Jenny
leizt svo vel á hann.
Allt í einu fannst Jenny móðir sín vera
orðin svo ellileg. Og Jenny átti að verða
eins og hún! Hvað skyldi Souchain hugsa,
þegar hann bæri þær saman? Honum
rynni áreiðanlega kalt vatn milli skinns og
hörunds, þegar hann hugsaði um, að
Jenny myndi einhvern tíma verða eins . . .
svona gömul og ljót. Jenny skammaðist
sín fyrir móður sína. Hún sá ekki, að sér-
hver aldur hefir sína fegurð, sem aldrei
minnkar, ef litið er á hana gegnum gler-
augu ástarinnar.
— Mamma, sagði hún. — Viltu ekki nota
fegurðarsmyrsli ? Þú ert orðin svo ellileg.
Sjáðu hrukkurnar fyrir neðan augun. Þú
vanrækir útlit þitt.
— Hvað gengur að þér, barnið mitt? Ef
ég er ánægð með það, má þér standa á
sama.
— Nei, mér er ekki sama. Ég vil, að þú
sért falleg. Komdu, lofaðu mér að mála þig.
Madame Lagraulét brosti. Henni datt
ekki í hug, að Jenny léti svona nema bara
af því, hvað henni þótti vænt um hana.
Jenny tók til að mála hana, og árang-
urinn varð framar öllum vonum.
Madame Lagraulét ætlaði ekki að trúa
sínum eigin augum, þegar hún leit í speg-
ilinn. Var þetta í raun og veru hún sjálf ?
Og hún, sem hafði haldið, að hún væri
gömul og búin að vera. Allt í einu fannst
henni lífið brosa við sér. Hugsunin um það
gaf augunum þann gljáa og vörunum það
bros, sem þurfti til þess að allt væri full-
komið.
— Þetta var ekki svo vitlaust, sagði hún
hlæjandi.
Þegar verkfræðingurinn sá hana, var
hann á sama máli og hún. Hann skyldi
bara ekki, hvar hann hafði haft augun.
Einn daginn, þegar Jenny sat fyrir fram-
an spegilinn og var að bursta hár sitt,
kom madame Lagraulét inn, settist við
hlið hennar, tók í hendi hennar og horfði
á hana eins og henni væri mikið niðri fyrir.
— Barnið mitt, byrjaði hún lítið eitt hik-
andi. — Nú veit ég, hvað þú ætlaðir þér.
Ég hélt í fyrstu, að þú værir ástfangin af
monsieur Souchain. En þegar þú vildir
endilega yngja mig, skildi ég, hvað þú
varst að fara, og nú get ég glatt þig með
því, að þetta hefir ekki verið árangurs-
laust. Þér hefir tekizt að benda mér á ham-
ingjuna. Þess vegna ætla ég fyrst að segja
þér það, að við monsieur Souchain ætlum
að gifta okkur 10. næsta mánaðar . . . .
#
Tvær eyjar suður í Atlantshafi, Thomp-
soneyjan og Lindsayeyjan, sem sjást á
kortum frá 1825, eru nú með öllu horfnar.
BLÁBERJASTULDURINN.
Framh. ag bls. 11.
Þegar hann lippaðist fram úr rúminu
þreif hún í öxl hans og hvæsti:
— Nei, vertu kyrr, ég fer sjálf. Ég læsi
herberginu og læt taka þig fastan.
— Æ, vertu ekki að klaga mig, ég skal
borga þér. Hvað viltu fá mikið fyrir það?
— Fá fyrir það, tók hún upp eftir hon-
um, — er það nú orðbragð við heiðarlega
stúlku. Svona hvert ætlarðu nú að æða?
— Ég ætla bara að sækja peninga-
veskið mitt.
— Þú ferð ekki fet nema undir eftir-
liti. Hvað heitirðu, skálkurinn þinn?
— Stefnir Stefánsson frá Bæ.
— Stefnir frá Bæ! Röddin ljómaði. —
.Æ, ert það þú, elsku Stefnir minn, hvernig
átti mig að gruna það. Komdu blessaður
og sæll.
Stúlkan lagði handleggina um hálsinn
á honum og kyssti hann svo barnalega og
blítt, að hann þekkti hana ekki fyrir sömu
manneskju og áður.
— Hver er þetta? spurði hann hikandi,
því að honum fannst þessi drós ekki ein-
höm vera, hver svo sem hún var.
— Æ, þekkirðu mig ekki aftur, Gunnu
í Holti, fermingarsystur þína? Manstu
ekki, þegar við gengum saman til prests-
ins og kysstumst í gilinu við fossinn. Æ,
þá var maður barn og kunni ritningar-
greinar og falleg sálmavers, og hélt, að
allir væru góðir og alls staðar gott að vera.
En nú er maður einmana og yfirgefinn,
og unnustinn sjálfsagt svínfullur einhvers
staðar.
Hún saug upp í nefið og kjökraði.
— Ja, hérna, ert þetta þú, Gunna mín?
Hvernig hefði mér átt að detta það í hug,
ég sem hélt, að við myndum aldrei sjást
framar.
— Ég hélt það líka, en það segi ég þér
satt, ég sver það, hér eru mínir þrír, að
mér þótti vænt um þig þá, og mér þykir
vænt um þig ennþá. En hvernig átti mig
að gruna, að það værir þú, sem komst í
rúm til mín um hánótt í vertshúsi í ókunn-
ugu plássi. Ég hélt, að það væri hann
Gregorsen, kærastinn minn, við ætluðum
að hittast hér, en ég sé hann víst aldrei
framar. Þeir eru svona, þessir útlending-
ar, þeir viðra sig upp við mann um síld-
artímann og sjást svo ekki meir.
Þetta var hún Gunna í Holti. Hvort hann
mundi eftir henni, sem æfinlega var svo
hýr og góð og brosti svo fallega. Hún var
bráðþroska og myndarleg, og piltunum
var farið að lítast á hana strax um ferm-
ingaraldur, en þá fór hún burt úr sveit-
inni og hafði ekki komið þangað aftur, og
síðan voru liðin tíu ár.
— Við skulum kveikja, sagði hann, —
við verðum þó að sjást.
Svo kveikti hann og horfði með mikilli
gaumgæfni á sína týndu og endurfundnu
fermingarsystur, sem hafði fagnað honum
með blíðum og barnslegum kossi eftir all-
an óhemjuskapinn. Það var líkt og að
vakna af ljótum draumi. Hún var ekki
mikið breytt, hún Gunna, bara þroskaðri
og laglegri.
— Hvað er að sjá þig, drengur, sagði
stúlkan hlæjandi. — Þú ert uppstramm-
aður með gúmmíflibba og hálsbindi, en
hneykslanlega fáklæddur að neðanverðu.
Komdu þér sem fljótast on’undir sængina
til mín. Seztu til fóta, svo getum við róið
hvort á móti öðru og spjallað saman.
Og það gerðu þau. Það féll alveg prýði-
lega á með þeim, þessum tveimur ungu
manneskjum, sem höfðu varðveitt hlýjan
hug hvort til annars öll hin mörgu skiln-
aðarár. Nú gerðu þau dálítinn samning
með sér. Hún Gunna ætlaði að fara með
honum Stefni heim að Bæ og vera þar
vetrarstúlka. Og hver veit, nema eitthvað
kunni að togna úr dvöl hennar þar.
Þau innsigluðu samninginn með handa-
bandi, svo buðu þau hvort öðru góða nótt,
þó að reyndar hefði átt betur við að bjóða
góðan dag.
Pilturinn varð vandræðalegur, þegar
hann ætlaði að fara fram úr rúminu. Það
var neyð að geta ekki skipt á gúmmíflibb-
anum fyrir aðra nauðsynlegri flík.
En nú sýndi vetrarstúlkan hans rögg
af sér. Hún svipti undan sér lakinu og fékk
honum það.
— Vefðu þessu utan um þig, drengur,
þú getur ekki farið hálfstrípaður eins og
„delirant“.
— — Jón Valdason rumskaði, þegar
Stefnir skreið upp í rúmið til hans.
— Hvar hefir þú verið, góðurinn?
spurði hann.
— O, ég brá mér hérna fram í ganginn
og fékk mér berjalúku, þú hefir ekki hátt
um það, lagsi.
— Það er naumast, að þú hefir komizt
á bragðið.
— Já, ég komst á bragðið, og ég vildi,
að ég þyrfti aldrei án þess að vera.
— Ég fer í kalt steypibað á hverjum
morgni.
— Jsfeja, en þú ættir nú ekkert að vera
að gorta af því.
— Til þess er nú leikurinn gerður.
#
— Hr. kennari, ég held, að ég sé að
eignazt lítinn bróður.
— Jæja, góði minn. En hvers vegna
heldurðu, að það verði bróðir?
— Jú, síðast, þegar mamma var veik,
eignaðist ég litla systur, og nú er pabbi
veikur.
#
— Ef þú kaupir strætisvagnamiða á 40
aura, hvert ferðu þá?
— Svei mér, ef ég veit það.
— Til hvers ertu þá að kaupa miðann,
maður?
— Hvað er pabbi þinn?
— Veikur.
— Já, en ég meina, hvað gerir hann?
— Hóstar.