Vikan - 02.11.1939, Blaðsíða 16

16
VIKAN
Nr. 44, 1939
varð Denry ljóst á leiðinni til Llandudno.
Hann var upp með sér af því, en síðar
hræddur, og ótti hans óx dag frá degi.
Sannleikurinn var sá, að hún áleit hann
ekki einungis efnaðan mann, heldur bein-
línis stórauðugan mann.
Hann fór blátt áfram ekki út úr húsinu
án þess að eyða peningum í skemmtiblöð,
kökur, ís, göngustafi, ávexti, báta, á tón-
leika, í sælgæti o. fl. o. fl. . . . Maður skyldi
ætla, að gönguferðir væru ókeypis, og loft-
ið kostaði ekkert. Hvílíkur misskilningur!
Ef hann hefði þorað, hefði hann skilið pen-
ingana eftir heima. Það hafði Ruth gert.
En karlmenn vantar siðferðilegt hug-
rekki.
Sjálfur hafði hann reiknað: farseðill 4
shillingar, húsaleiga 25 shillingar. Samtals
29 shillingar, vel reiknað 30 shillingar á
viku!
Fyrsta daginn eyddi hann 14 shillingum
í ekki neitt. Ef því héldi áfram, yrði hann
að borga fimm pund í aukaútgjöld á viku.
Næsta dag eyddi hann 19 shillingum í ekki
neitt, og Ruth heimtaði, að hann drykki
te með þeim, sem hann varð auðvitað að
borga sjálfur, en teið heima hjá honum
fór til spillis. Þannig jukust útgjöldin dag
frá degi. Á sunnudaginn sparaði hann sér
nokkra aura með því að neita að drekka
te með Ruth —, en auðvitað móðgaðist
hún.
Engum hefði dottið í hug, að hún væri
í peningavandræðum. Denry borgaði húsa-
leiguna fyrir hana, en hún var honum
nokkuð dýrari en það. Hún hafði enga
hugmynd um, hvað peningar voru. Nellie
sýndi Denry við og við, að hún hefði
áhyggjur af léttúð vinkonu sinnar, og hún
vildi oft borga fyrir sig. Denry fannst það
vera sanngjarnt, að hún borgaði fyrir sig,
en hann gat ekki fengið af sér að láta hana
gera það.
Nellie var alltaf með þeim, nema rétt
áður en þau skildu á kvöldin. Denry borg-
aði því alltaf fyrir þau þrjú. En honum
leizt vel á Nellie Cotterill. Hún tilbað Ruth
og dáðist að honum. Hún var áreiðanlega
skynsöm stúlka.
Á mánudagsmorguninn fór Denry
snemma á fætur og fór til Bursley til að
rukka. Hann hafði eytt fimm pundum
meira en hann ætlaði sér. Já, ef hann hefði
ekki af tilviljun haft með sér húsaleigupen-
ingana, hefði hann komizt í mikla klípu.
Á meðan hann dvaldi í Bursley hugsaði
hann heilmikið. Á þriðjudag sneri hann
aftur til Llandudno með vasana fulla af
húsaleigupeningum, þó að hann hefði ekki
ætlað sér það. Honum var ekki vel ljóst,
hvað ske myndi, en eitthvað varð að ske.
I Rhyl heyrði hann talað um storma og
óveður á hafinu, og í Prestatyn sá hann,
þó að dimmt væri, löðrið frá brotsjóunum.
Þegar lestin kom til Llandudno, buðu stúlk-
urnar hann velkominn með nokkrum dá-
samlegum sögum um óveðrið úti á hafinu,
skipsflekana og björgunarbáta. Þær voru
svo ánægðar að sjá hann aftur, að honum
fannst hann vera í ágætu skapi. Jafnvel
vindurinn gerði hann ölvaðan. Það rigndi
ekki.
Klukkan var hálftíu, og helmingurinn af
íbúum Llandudno stóð niðri á götu og
ræddu um óveðrið. Fólk mundi ekki eftir
öðrum eins fellibyl í ágústmánuði. Um sex-
leytið hafði nýi björgunarbáturinn bjargað
skútu og um áttaleytið hafði annar björg-
unarbátur bjargað norskum dalli.
— Við skulum koma fram á bryggju,
sagði Denry.
— Þangað fá engir að fara nema borg-
arstjórinn og sjómenn.
— Uss, sagði Denry.
Hann gekk að umsjónarmanninum og
fékk honum nafnspjald. Á nafnspjaldinu
stóð nafn auglýsingamanns við The Signal,
sem hafði komið til að rukka Denry fyrir
auglýsingu á meðan hann var að heiman.
— Það er fyrir blaðið, sagði Denry um
leið og hann gekk inn.
— Komið þið! kallaði hann til ungu
stúlknanna.
Það kom fát á umsjónarmanninn.
— Þær eru með mér, sagði Denry. Þetta
var mikill sigur fyrir Denry. Það sá hann
á svip stúlknanna.
Á bryggjusporðinum stóðu 50 manns,
og það var sagt, að björgunarbáturinn væri
að koma.
— Ég skrifa um þetta í The Signal,
sagði Denry.
— Já, gerið þér það, sagði Nellie.
— The Signal er lesið mikið hér, sagði
Ruth.
Bryggjan skalf og nötraði, og sjólöðrið
skvettist framan í fólkið. Skyndilega kall-
aði einhver, sem sá jafn vel í myrkri og
ljósi, að hinn björgunarbáturinn væri að
koma. Þá sáu allir honum bregða fyrir
rétt sem snöggvast. Mannf jöldinn hrópaði
húrra. Kaðli var kastað út, og öðrum í
land. Hann lenti á öxlinni á Denry.
— Dragið! hrópaði hás rödd. Denry
kippti í —, og á þessu andartaki var hann
merkilegri maður en hann hafði nokkurn
tíma verið áður, að undanteknum þeim
stundum þegar hann hafði kysst Ruth og
dansað við greifafrúna af Chell. Síðan tóku
tveir skeggjaðir menn kaðalinn frá honum.
Að lokum þustu mennirnir niður járnstig-
ann.
— Verið þið kyrrar, hrópaði Denry.
— Denry —.
— Verið þið kyrrar, segi ég!
Hann þaut á eftir hinum. — Geymið
þetta, sagði hann og rétti þeim tólf shill-
inga, — ef eitthvað skyldi koma fyrir,
sagði hann og hvarf.
Honum virtist vera ofaukið þarna á
bryggjusporðinum. En hann sá, að minnsta
kosti, björgunarbátinn koma að landi.
Mennirnir gengu gæsagang upp eftir
bryggjunni, nema Cregeen stýrimaður, sem
tók að skoða björgunarbátinn, og gaf Den-
ry sig á tal við hann.
Þegar hann gekk upp bryggjuna sá
hann Ruth og Nellie, sem gáfu súkkulaði
og sælgæti á báða bóga.
Óviðkomandi maður hefði sennilega
komizt við af að sjá þessa kvenlegu misk-
unnsemi. Líklega fyndist honum hann
aldrei hafa séð neitt eins fallegt. Denry
komst einnig við, þegar hann sá þetta, en
á annan hátt. Þetta voru húsaleigupening-
arnir. Hann tautaði:
— Nei, þetta nær nú engri átt! En auð-
vitað gat hann ekkert gert.
Það, sem setti kórónuna á reiði hans,
var, að allir virtust vera hrifnir af gæzku
Ruth. Þá sá hann í fyrsta skipti greinilega,
að hjónaband þeirra hafði ekki verið stofn-
að á himnum. Hann játaði fyrir sjálfum
sér, að þó að maður bjargi ungri stúlku
frá dauða í flutningsvagni, þarf hann ekki
að kvænast henni. Hann eltist skyndilega
um mörg ár, og munnvikin breyttu lögun.
Ruth kom til hans og fékk honum
nokkra smápeninga.
— Hvað er þetta? spurði hann.
— Ég hefi ekkert með þetta að gera.
— En hvað það var leiðinlegt.
Nú tók hún eftir því, að rödd hans var
eitthvað undarleg.
— Láttu nú ekki svona, sagði hún.
— Ég skal reyna, sagði Denry.
Denry hafði lofað að kvænast Ruth, og
það varð hann að standa við. Hann vildi
heldur lifa 1 eymd og volæði en ganga á
bak orða sinna. Auðvitað, ef hún vildi slíta
trúlofuninni.. . Ekki mátti hann samt gera
neitt til þess . . . Á heimleiðinni var Ruth
dálítið önug, en Denry hljóður.
Næsta dag þegar þau þrjú sátu úti á
hafnarveitingahúsinu, hefði engum, sem
sá þau, dottið í hug, að eitt þeirra væri
óhamingjusamasta manneskjan í Llandu-
dno. Sólin skein á fötin þeirra og bylgj-
urnar. Ruth drakk límonaði, og Nellie
borðaði súkkulaði. Denry geispaði, því að
hann hafði vakað til kl. 3 við að skrifa
grein í The Signal og farið á fætur kl. 6
til að senda greinina.
— Við skulum koma eitthvað annað,
sagði Ruth.
Og hann varð að borga og brosa.
— Farðu á undan okkur, Nellie mín,
sagði Ruth allt í einu, — við þurfum að
tala saman.
Nellie varð undrandi og roðnaði. Denry
varð einnig steinhissa.
— Ég fékk reikning í morgun, sagði
Ruth og horfði út á hafið.
— Jæja, sagði hann. — Borgaðir þú
hann?
— Já, sagði hún. — Nellie lánaði mér
fyrir því.
— Einmitt það! sagði Denry.
Þau þögðu. Denry leið eins og hann
stæði inni í dimmu herbergi, og einhver
væri að hrópa og kalla á hann og hann
léti sem hann heyrði það ekki og héldi
niðri í sér andanum.
— Ég er alveg blönk, sagði Ruth. —
Við Nellie eyddum svo miklum peningum
í gær og fyrradag. Þú getur ekki ímyndað
þér, hvernig peningarnir velta út úr hönd-
unum á manni.
— Ekki það? sagði Denry við sjálfan
sig.