Vikan - 02.11.1939, Blaðsíða 20

20
VIK A N
Nr. 44, 1939
Óvœntur keppinautur.
Jenny Lagraulét var tuttugu og tveggja
ára gömul og ákaflega fögur. Hún
hafði gulllitað hár, og stór, blá augu.
Hún var ýkjalaust fallegasta stúlkan í
bænum, og hún vissi það full vel — því
miður.
Móðir hennar, Mathildur Lagraulét, var
ekkja eftir auðugan yfirdómara og var ný-
lega fjörutíu og tveggja ára gömul. Fólk,
sem hafði þekkt móðurina þegar hún var
ung, sagði, að Jenny væri lifandi eftir-
myndin hennar og jafn fögur og Matthild-
ur var þá.
Ekki svo að skilja, að móðirin væri ekki
yndisleg enn, en kona á hennar aldri eldist
fljótt, ef hún gerir ekkert til þess að halda
við æsku sinni. Hefði Matthildur gert það,
hefðu áreiðanlega margir menn orðið ást-
fangnir af henni, en hún hugsaði nú minnst
um það.
Hjónaband hennar hafði verið ágætt, og
eftir lát manns síns hafði hún algerlega
fórnað sér fyrir dóttur sína.
Jenny þótti vænt um móður sína og
henni leiddist að sjá hrukkurnar í kring-
um augu hennar og gráu háriníhöfðihenn-
ar. Var hún ekki of feit? Hún varð að
hreyfa sig meira.
Jenny var full af hégómagirni og hugs-
aði, að hún yrði kannske einhvern tíma
eins og móðir hennar.
— Mamma, þú verður að reyna að
leggja af. Ég vil, að móðir mín sé falleg,
sagði hún.
Matthildur hló og fór út í garð að vinna.
Nokkrum dögum síðar fluttist verk-
fræðingur frá París til bæjarins. Hann var
laglegur, myndarlegur maður og sæmilega
efnurn búinn.
Tilefni til komu hans var ný vegalagn-
ing, sem bæjarstjórnin hafði komið sér
saman um að láta framkvæma, vegna hins
mikla fólksfjölda, sem kom til þess að
skoða þennan litla, sögulega stað. Hann hét
Léon Souchain, og var líklega á fertugs-
aldri. Hann bjó á veitingahúsinu „Gyllta
ljónið“ og það sem mest var um vert: hann
var ókvæntur.
Það er ekki hægur vandi fyrir tvær
manneskjur að vera í svo litlum bæ án þess
að hittast, og það leið heldur ekki á löngu
áður en Jenny hitti Souchain verkfræðing.
Henni fannst hann vera óvenjulega lagleg-
ur — einmitt maður handa mér, hugsaði
hún, og því meira, sem hún hugsaði um
hann, því betur leizt henni á hann.
Hann er duglegur maður, hugsaði hún,
og hefir góð laun. Það yrði honum fyrir
beztu að eiga stúlku eins og mig, sem þekk-
ir dálítið lífið. Jenny áleit, að nú væri það
jafn algengt, að konur hefðu bónorð og
menn, og þess vegna ákvað hún að leiða
athygli monsieur Souchains að sér. Henni
datt bráðlega snjallræði í hug.
Þegar hún sá hann skömmu síðar á göt-
unni, ákvað hún að láta til skarar skríða.
Um leið og þau mættust, missteig hún sig,
gaf frá sér óp og var nærri dottin.
Léon Souchain hljóp til, greip hana og
spurði, hvort hún hefði meitt sig. Hann
sá strax, að þessi unga stúlka var ákaf-
lega lagleg.
— Nei, nei, svaraði Jenny og brosti lítið
eitt, — það var ekkert. Þetta var bara
klaufaskapur.
— En má ég ekki fylgja yður heim,
mademoiselle ?
— Takk, það er alveg óþarfi. Ég á
heima hér rétt hjá ------í hvíta húsinu,
þama.
En þar sem Jenny átti bágt með að
ganga, tók monsieur Souchain undir hand-
legg hennar og fylgdi henni heim að dyr-
unum.
— Ég ætla að leyfa mér að spyrja um
líðan yðar á morgun, mademoiselle ?
Hann hneigði sig og áður en Jenny gat
svarað, var hann farinn.
Þannig hófst kunningsskapurinn, og
niðurstaðan varð sú, að verkfræðingurinn
varð tíður og kærkominn gestur hjá ma-
dame Lagraulét.
Þar sem hann varð vinnu sinnar vegna
að ferðast mikið um landið, átti hann bíl
sjálfur og bauð iðulega Jenny og móður
hennar í smáferðir með sér. Þær voru
báðar hrifnar af honum.
Fólkið í bænum, sem sá þau svo oft
saman, var ekki lengi að koma með at-
hugasemdir.
— Hann er áreiðanlega trúlofaður
henni, sagði einhver.
— Móðurinni eða dótturinni? spurði
annar.
— Hvað .... auðvitað dótturinni.
— Er hún ekki flugrík?
— Það er hann nú líka. En mér finnst
hann vera of gamall handa henni.
— Henni finnst það ekki, þar sem hún
lætur hann ekki í friði, sagði móðir þriggja
ógiftra dætra.
— Það er ómögulegt? Það stafar auð-