Vikan - 02.11.1939, Blaðsíða 15

Nr. 44, 1939
VIK AN
15
Þrjóturi
Það var flutningavagninn. En það var
ekkert undarlegt, heldur var það undar-
legt, að hann hreyfðist af sjálfu sér. Hest-
ar voru engir fyrir honum. Hann hafði
verið skilinn eftir og var nú að flýja.
Þegar hann fór fram hjá Denry, stökk
hann upp á hann, en missti við það hatt-
inn sinn. Hann reyndi að stöðva vagninn,
en gat það ekki. Vagnstengurnar brotn-
uðu, og það var hreinasta kraftaverk, að
vagninn skyldi halda sér á miðri götunni.
Hann gat ekki stokkið ofan úr vagninum.
Allt í einu kom Denry auga á stóra bók-
stafi.
HLUTAFÉLAGIÐ SHRAPSHIKE.
Óviðkomandi bannaður aðgangur.
Vagninn stefndi þangað og fór í gegn-
um hvað, sem fyrir varð. Denry ríghélt
sér í sætið. Vagninn sentist niður í skurð,
sem þar var, og sökk.
Denry varð rennandi blautur, en þegar
hann stóð upp, náði vatnið honum í mitti.
Hann kunni ekki að synda.
— Þetta var ljóta gamanið, sagði hann
hátt.
— Hver er þar ? var sagt innan úr vagn-
inum.
— Það er ég, sagði hann.
— Það er vonandi ekki hr. Machin?
sagði röddin.
— Jú, sagði hann. — Ég stökk upp í
vagninn til að reyna að stöðva hann.
— Ó, sagði röddin, — ég vildi, að þér
gætuð komið til mín.
Þetta var rödd Ruth Earp.
Nú skildi hann allt. Ruth hafði gabbað
hann. Flutningsvagninn var áreiðanlega
frá föður hennar. Hún hafði auðvitað enga
peninga átt og ætlað sér að laumast í
burtu, en þá hafði farið svona. Hann dáðist
að dirfsku hennar og fann, að þau voru
andlega skyld.
Hann klifraði upp á þakið á vagninum
og lét sig renna niður. Vagnhurðin stóð í
hálfa gátt. Loksins komst hann inn í vagn-
inn, en þar var allt á floti.
— Hvar eruð þér?
— Hérna, sagði Ruth. — Ég sit uppi á
borði. Það var það eina, sem þeir höfðu
sett inn í vagninn, áður en þeir fóru að
borða. Hafið þér eldspýtu?
— Já, en það þýðir nú lítið, þegar þær
eru rennandi blautar.
Stutt þögn.
Hann tók eftir því, að hún gaf enga
skýringu á hegðun sinni. Hún virtist ganga
að því vísu, að hann skildi sig.
— Ég er meidd og hefi blóðnasir, sagði
Ruth.
— Þér eruð slæm stúlka, sagði hann.
Hann heyrði, að hún grét. Vesalings
stúlkan. Síðan leysti hún frá skjóðunni og
nn.
Framhaldssaga
eftir
Arnold Bennett
Það, sem áður er komið af sögunni:
Edward Henry Machin var fæddur árið 1867
í elzta bænum af „bæjunum fimm“. Móðir
hans var saumakona og kallaði hann Denry.
Inn í menntaskóla komst hann með klækjum.
— Þegar hann var 16 ára gamall kom móðir
hans honum á skrifstofu hjá hr. Duncalf,
málafærslumanni. — Þá var það, að greifafrú
ein hélt dansleik í „bæjunum fimm“. Með
klækjum komst Denry inn á dansleikinn og
með klækjum útvegaði hann klæðskera sínum
og danskennara boðskort á dansleikinn. Á
dansleiknum vann Denry sér það til frægðar
að dansa fyrstur við greifafrúna. — Frú
Codleyn er ekkja og húseigandi, sem skipti
við hr. Duncalf. Þeim hafði orðið sundur-
orða og varð það til þess, að hr. Duncalf
sagði Denry í reiði sinni upp atvinnunni. —
Denry náði tali af frú Codleyn og bauð sig í
þjónustu hennar sem húsaleigurukkari ....
Hann lánaði leigjendunum peninga fyrir borg-
un. — Frú Codleyn vildi nú selja hús sín, svo
að Denry keypti af henni minnsta húsið,
sem fátæk ekkja bjó í. Síðar gaf hann ekkj-
unni húsið. — Herbert Calvert, auðugur hús-
eigandi, fékk Denry til að rukka fyrir sig.
Ruth Earp var ein af leigjendum hans. Denry
heimsótti hana því til að rukka hana, en hún
lék laglega á Denry ....
sagði honum alla sögu sína. Hann hlustaði.
Hvað átti hún að gera ? Hún hafði séð fyrir
föður sínum. Reyndar hafði hún ætlað sér
að borga hluta af húsaleigunni, en . . .
Hann fyrirgaf henni allt vegna dirfsku
hennar.
— Hvað eigum við að gera ? spurði hún.
— Bíða birtunnar, svaraði hann.
Hún sagði honum meira og meira.
Þegar birta tók, sá Denry, að hægur
vandi var að stökkva af þakinu í land.
Hann gerði það og setti svo borð á milli,
svo að Ruth gæti stokkið í land. Því næst
tók hann borðið hennar og braut það í
mola.
— Hvað gerið þér? spurði hún.
— Látið mig um það, sagði Denry. —
Þetta er hið eina, sem upp um yður gæti
komið, en nú er það í lagi.
— Jæja, sagði hann. — Nú fer ég. Við
getum útkljáð hitt seinna — ég meina
húsaleiguna.
Þau horfðu hvort á annað.
— Þér skuluð fara yfir Acre Lane, sagði
hann. — Ég lít til yðar í dag.
Þegar Demy kom heim, sló klukkan
þrjú. Hann hafði engum mætt.
Hr. Herbert Calvert leit hæðnislega á
Denry, þegar hann rétti honum tíu pund
frá ungfrú Earp.
— Heyrið þér, sagði Calvert litli, og
augu hans skutu neistum. — Þér verðið
að ná í það, sem eftir er, strax.
— Já, sagði Denry. — Það skal ég gera.
— Ætlaði hún sér að laumast í burtu?
spurði Calvert.
— Nei, sagði Denry. — Það er misskiln-
ingur.
— Eruð þér trúlofaður henni? spurði
Calvert frekjulega.
— Já, sagði Denry, — en þér?
Hr. Calvert velti því fyrir sér, hvað
hann ætti við.
Denry játaði með sjálfum sér, að kvon-
bænir sínar hefðu byrjað á óvenjulega
kynlegan hátt.
IV. KAPÍTULI.
Það kemur oft fyrir í „bæjunum fimm“
og á öðrum stöðum, að fólk, sem trúlofar
sig snemma sumars, fer á einhvern bað-
staðinn í ágústmánuði og býr við sömu
götu. Þannig fór það fyrir Denry og Ruth
Earp. Þetta hafði valdið þeim mikilla erfið-
leika — þannig er það alltaf. Verzlunar-
maður, sem hfir á því að innheimta húsa-
leigu vikulega, getur auðvitað ekki farið
burtu hvenær sem er. Og ung stúlka, sem
á engan að, verður að bera virðingu fyrir
almenningsálitinu. Ruth fór þannig að ráði
sínu, að hún fékk með sér vinkonu sína,
Nellie Cotterill, sem var af heiðarlegu fólki
komin.
Ruth kaus að fara til Llandudno. Þar
fengu hún og Nellie sér tvö herbergi við
St. Asaphs götu nr. 26, og Denry sér eitt
herbergi við sömu götu nr. 28.
Denry hafði aldrei séð hafið áður. Þegar
hann gekk um í sparifötunum á milli
stúlknanna, sem voru í ljósum sumarkjól-
um og slóst í för með skemmtanasjúku
fólki, fannst honum hafið fágurt og stór-
kostlegt. En samt var hann enn hrifnari af
því, hvað Llandudno var góður staður fyrir
verzlunarfyrirtæki. Daginn eftir að hann
kom þangað, fór hann í gönguferð og villt-
ist út í Great Orme. I gegnum gluggana á
hverju húsi sá hann stórt borð, við það
sátu margir menn og borðuðu sama rétt-
inn. I Llandudno gerðu 50.000 sálir alltaf
það sama á sama tíma. Þær voru allar fíkn-
ar í skemmtanir og vildu gera allt til þess
að skemmta sér. Allar vildu þær borga í
einu. Þessi hugsun hafði mun meiri áhrif
á Denry en hafið. Hún festi rætur í heila
hans, vegna þess að hann var skyndilega
orðinn alvarlega hugsandi maður. Nú hafði
hann eitthvað til að lifa fyrir. Hann var
hamingjusamur af því að vera trúlofaður,
en hreyknari en hann var hamingjusamur
og meira undrandi en hreykinn. Þetta hafði
allt gerzt öðru vísi en hann hafði búizt við.
Hann hafði ekki orðið var við þær tilfinn-
ingar, sem hann gerði ráð fyrir að verða
var við og því spurði hann sjálfan sig:
Hvað sá hún við hann? Hún hlaut að halda,
að hann væri dásamlegri en hann var. Gat
það verið, að hún, sem var miklu reynd-
ari og kunni sig betur en hann, hefði kysst
hann? Honum fannst það vera skylda sín
að sýna henni, að hann væri það, sem hún
hélt. En hvernig átti hann að fara að því ?
Enn höfðu þau aldrei rætt um peninga-
mál, þó að Denry langaði til þess. Hún
áleit hann áreiðanlega auðugan mann. Það