Vikan - 15.12.1949, Blaðsíða 29

Jólablað Vikunnar 1949
29
UPPSÖGIM
Þýdd smásaga
TTngfrú Arnbek, einkaritari forstjórans,
staðnæmdist við skrifborð Rutar.
Rut leit upp, og horfði spyrjandi aug-
um á ungfrú Arnbek.
„Forstjórinn óskar eftir að tala við
yður,“ sagði einkaritarinn.
Rut varð forviða. Hún fór með ungfrú
Arnbek inn í skrifstofu hennar, og beið
þar á meðan hún fór inn í hið allra helg-
asta. Ungfrú Arnbek kom þegar aftur.
Hún mælti: „Forstjórinn er að tala í
símann. Bíðið augnablik.“
Rut fékk sér sæti, og ungfrú Arnbek
settist við ritvélina.
Rut var imdrandi yfir þessari samtals-
beiðni. Það var föstudagsmorgunn, og
mikið að gera. Þetta var óvenjulegt, og
henni leiddist þessi truflun.
Vinnan var henni nauðsynleg þennan
dag fremur nokkru sinni. Ef til vill gat
hún gleymt því, ef hún var nógu önnum
kafin, að Martin ætlaði að fara að tveim
tímum liðnvun.
Rut átti bágt með að trúa því að Martin
færi, þau höfðu svo oft talað um sam-
eiginlega framtíð, og dreymt dásamlega
drauma um hana.
Nú var nauðsynlegt að geta gleymt.
Rut horfði á imgfrú Arnbek. Hún bar
trúlofunarhring. Skrifstofumeyjarnar
sögðu að hún ætlaði að gifta sig innan
skamms. Hún átti gott. Hún var hamingju-
söm. Rut minntist þess, sem Martin hafði
sagt:
„Það er heppilegast að við skiljum,
Rut. Ég get ekki látið það viðgangast, að
þú sért mér bundin. Þú hefur verið indæll
félagi og vinur. En við getum ekki haldið
áfram á sömu braut.“
Hún elskað hann. Og nú fór hann burt.
Það er dýrt að búa í stórborg, og ógern-
ingur fyrir peningalausan mann. Martin
hafði verið atvinnulaus alllengi. En
Martin hafði aldrei fengið lánaða peninga
hjá Rut, þó að hún hefði oft boðið hon-
um það.
Hann borgaði aðgöngumiða hennar, er
þau fóru í kvikmyndahús. Hann var stór-
látur. Vegna f járhagsörðugleika hans var
nú langt um liðið frá því að þau höfðu
farið í kvikmyndahús, eða borðað á veit-
ingastað. Henni hafði með naumindum tek-
ist að koma honum til þess, að borða mið-
degisverð hema hjá henni um skeið.
Öllu sambandi við Martin var lokið.
Hún þráði að geta gleymt honum. En það
var hægar sagt en gert. Rut óskaði þess
með sjálfri sér að forstjórinn færi að
kalla á hana, svo hún gæti farið að vinna.
Hvaða erindi skildi hann eiga við hana?
Ef til vill ætlaði hann að segja henni upp
starfi því, er hún hafði.
Fyrir skömmu hafði fjórum skrifstofu-
stúlkunum verið sagt upp. Það var yfir-
leitt ekki mikið að gera í hennar deild,
nema nú í nokkra daga.
Það var einkennilegt, ef hún yrði at-
vinnulaus, eins og Martin. Hún gat ekki
að því gert að hann var alltaf efst í huga
hennar. Þar, sem hún gat ekki bægt hon-
um úr huganum í skrifstofunni, hvemig
ætli það tækist þegar hún væri komin
heim?
Þau höfðu stælt kvöldið áður. Hún
hafði lagt fast að honum að fara ekki —
grátbænt hann. Hún var ekki stórlát eins
og hann. En hún gat ekki taiið hann á
sitt mál. Það var gersamlega ómögulegt.
Hann sagði: „Hvaða álit hefurðu á
mér? Þú gerir þér ekki háar hugmyndir
um mig. Kaupið sem ég fæ í banka frænda
míns í þessu níu hundruð manna þorpi,
er helmingi lægra en laun þín. Dettur þér
í hug að yfirgefa góða stöðu og góða íbúð
mín vegna? Ég hefi allt of lítið upp á að
bjóða til þess að nokkurt vit væri í því.
Þú ert vön við að þér líði vel. Þó að þú
vildir gera þetta, myndi ég aldrei sam-
þykkja það. Nei, góða mín! Þegar ég fer
til Vesturbæjar skal okkar sambandi vera
slitið. öðruvísi getur þetta ekki verið. Það
er okkur báðum fyrir beztu.“
En ef henni yrði sagt upp?
Ungfrú Ambek mælti: „Nú getið þér
farið inn til forstjórans.“
Rut stóð á fætur og fór á fund hús-
bóndans.
Rut var stödd á járnbrautarstöðinni,
þegar Martin kom þangað.
Er hann sá hana varð hann glaðlegur
í bili, en áhyggjusvipurinn færðist fljót-
lega yfir andlit hans. Hann mælti: „l-u
hefðir ekki átt að koma. Koma þín geiir
okkur enn sorgmæddari.“
Rut sagði: „Ég gat ekki látið hjá líða
að kveðja þig.“
Hann þrýsti henni fast að sér og
kyssti hana. Að því loknu sagði hún hon-
um hvað hafði gerzt.
Þegar Rut hafði lokið frásögninni
mælti hann: „Var þér sagt upp? Ég er
forviða á því. Þú sem varst í svo miklúm
metum.“
Jean Simmons gerir jólainnkaupin. (Myndin er
frá J. A. Rank, London).
TVÆR FELUMYNDIR
Hérna eru hafmeyjarnar þrjár, en hvar er mar-
mennillinn ?
„Já,“ svaraði hún. „En mér er sama.
Ég á svo mikla peninga, að ég hefi nóg
fyrir mig að leggja marga mánuði.
Martin! Nú skil ég það betur hvemig
áhrif atvinnuleysið hefur haft á þig. Það
veldur öryggisleysi og ótta við framtíðina,
Það lamar.“
„Elskan mín,“ sagði Martin. Og nú var
hann eins og fyrrum. Honum hafði aukizt
þrek og þor við erfiðleika hennar. „Það fer
önnur lest klukkan sjö í kvöld. Geturðu
verið tilbúin með svo litlum fyrirvara?
Við förum bæði. Við giftumst svo fljótt
sem auðið er.“
„Giftum okkur?“ sagði Rut.
„Já, vitanlega," sagði Martin. „Álítur
þú að ég láti þig verða eftir í borginni,
atvinnulausa, með litla peninga og eftir-
litslausa. Enginn er hér, sem gætir þín.
Þú ferð með mér. Mótmæli em gagnslaus
frá þinni hálfu. Komdu með mér!“
Og Rut fór með Martin. Henni hafði
ekki til hugar komið að mótmæla því.
Hún hafði sagt upp stöðu sinni. Og meira
en það. Forstjórinn hafði boðið henni
einkaritarastöðu, sem var betur borguð en
starf það, er hún hafði haft. Henni þótti
leiðinlegt að geta ekki sagt Martin frá því,
hve forstjórinn varð undrandi, er hún
sagði upp stöðu sinni, og vildi ekki þiggja
stöðu þá sem hann bauð henni.
Hann vissi ekki að Rut elskaði Martin
meira en peningana.