Vikan - 07.03.1991, Blaðsíða 27

því aö auðvitað varð ég fyrir gífurlegum þrýst-
ingi frá konunni minni. Þú veist náttúrlega
hvernig þær eru, þessar elskur, þær fá alltaf
sínu framgengt ef þær vilja. Svo við fórum til
Bertu og ég byrja að tala við Ólaf Sæmunds-
son næringarfræðing. Hann lætur mig hafa
lista yfir þaö sem ég á að sneiða hjá. Ég má
borða mig saddan og allt það en ég verð að
sleppa vissum hlutum; fitu, sykri, salti og svo
framvegis. Ég fer að rannsaka listann og sé að
það munar ansi miklu á kaloríufjölda margra
tegunda, til dæmis á milli smjörs og Létt og
laggott. Svo ég breytti mataræði mínu í sam-
ræmi við þetta og fór að stunda æfingapró-
grammið. Og mér fer að þykja það gaman strax
í fyrsta tíma, því ég fékk svo góðan félags-
skap, að ég mætti á hverjum degi. Árangurinn
lét heldur ekki á sér standa. Það hrundu af mér
24 kíló. Að kúrnum loknum sagði Berta mér að
ég hefði staðið mig svo vel að hún lét mig fá
heilt ár ókeypis. Við það tvíefldist ég en svo
þegar ég fór að vinna hérna í Reykjavík varð
það til þess að ég komst ekki eins oft og ég
vildi og ... þér að segja þá bætti ég svolitlu á
mig um jólin. En ég hafði engar áhyggjur af
því. Ég gerði það af ásettu ráði að njóta jóla-
matarins, verðlauna mig með því. Ég bætti á
mig nokkrum kílóum en ég er að ná þeim af
mér aftur. Auðvitað var fólk að stríða manni
fyrst til að byrja með: „Einar, ætlarðu ekki að fá
þér ís?“ og - blabla - en ég stóð mig mjög vel.
Það fór ekki sælgætisbiti inn fyrir mínar varir í
sex mánuði. Svo fór stríðnin að breytast í öf-
und hjá sumum og loks aðdáun. Árangurinn
var birtur þegar prógrammið var búið og þá
kom í Ijós hvað margir sentímetrar höfðu horf-
ið líka. Það varð til þess að öll fötin mín voru
algerlega ónothæf, til dæmis smókingurinn
minn. Ég get vafið honum utan um mig. Kjól-
fötin; ég missi þau niður um mig.
- Þú hefur þá þurft að kaupa þér töluvert
af fötum undanfarið?
Einar: Ég bý nú það vel að konan mfn er lagin
við sauma og hefur breytt nokkrum flíkum. Ég
hef keypt nokkrar buxur en ég nota flestar
skyrturnar mínar ennþá. Mér finnst bara þægi-
legt að vera f þeim því að nú eru þær orðnar
svo víðar í hálsinn. Eg fór á útsölu til að kaupa
mér spariföt en einu fötin, sem mig langaði í,
voru númeri of lítil á mig. Konan mín kom að
mér og sagði: „Þetta er ekkert mál, Einar minn,
þú grennir þig í fötin." Og ég gerði þaö. Tók
bara af mér þrjú, fjögur kíló.
- En nú byggist þetta ekki bara á matar-
æðinu.
Einar: Þetta eru æfingar líka og hreyfingin er
númer eitt í hvaða formi sem er. Það er hægt
að dansa þetta af sér því maður brennir svo
miklu við að dansa, tjútta til dæmis. Þegar ég
fór á böll með konunni minni hér áður fyrr mátti
vinda fötin mín á eftir því við dönsuðum alltaf
svo mikið.
- Hvað er framundan hjá þér á næst-
unni?
Einar: Þú hafðir einhvern tíma eftir mér f
blaðaviðtali að söngurinn væri hluti af lífi mfnu
en síðan ég byrjaði að vinna hérna á Breið-
vangi hefur verið skrúfað mikið fyrir sönginn
hjá mér. Ég hef ekki getað tekið tilboðum sem
mér hafa boðist um aö taka þátt f sýningu og
sýningu og þá finnst mér ég vera svikinn um
eitthvað í lífinu, að geta ekki sungið. Að sjálf-
sögðu mun ég þó aldrei misnota aðstöðuna
sem ég hef hérna með því að fara að troða
mér inn í sýningarnar. Ég hef þó gert það,
svona óumbeðið, að lauma mér upp á svið,
L/kamsríelít
wr góðir
megrun
SípE
SS‘£"'SŒ
ff; /«»•
'» Miú “ '
áHZSZSfí"**
“v-o>.
‘luúemi
i
‘S h/aðKÍ mun
a,*nt'inutn og
ki'ppununi.

írammir
M^nxMui
J °S f mil tar* ,
lckt' **ri vcrÍLliS,V*r"m
■ n<‘kkur ijUá "'"a '«
I. ‘clígur
I ionu l'uiurs " "" c'K<n-
'g&zrSB
ÓI‘” taSSS?“*»|w
ar/rirðinrj „ /"'• n*rin*-
1 ÞrjMiog ad i
„Hún spurði mig bara beint að því hvort mig langaði ekki til að
grenna mig. Jú, ég viðurkenndi að mig langaði til að verða
nokkrum kílóum léttari, geta farið út í búð og keypt hvaða föt
sem mig langar í.“
þegar mér hefur verið farið að líða illa, og
sungið nokkur vel valin lög með þeim sem leik-
ur fyrir matargesti þegar ábætirinn hefur verið
borinn á borð.
- Nú tíðkast víða erlendis að skemmt-
anastjórar á næturklúbbum eru skemmti-
kraftar og halda uppi vinsældum staðarins
með því að troða upp sjálfir. Verður þetta
ekki þannig hjá þér í framtíðinni?
Einar: Ég get ekki tekið afstöðu til þess sjálfur.
Og þó að þetta sé lífleg vinna, sem ég stunda
hérna, þá vildi ég miklu frekar vera hinum
megin við borðið með kollegum mínum. Ég er
búinn að syngja alla ævi og það er alltaf
söknuður í manni að geta ekki troðið upp
sjálfur. En með því að syngja við brúðkaup og
skyld tækifæri losnar um þessa spennu. Kon-
an mfn segist alltaf merkja það ef ég hef ekki
sungið um tíma, ég verði bæöi þyngri f skapi
og leiðinlegur. Ég verð að syngja og hérna
áður fyrr, þegar ég var ungur, ef það lá illa á
mér þá fór ég út í kvöldkyrrðina í Keflavík í rólu
og söng úr mér fýluna. Fór kannski út með tár-
in í augunum og kom alsæll inn aftur eftir að
hafa sungið nokkur lög; haldið konsert fyrir
nágrannakonurnar. Ég gerði þetta frá því að
ég man eftir mér og alveg fram til sextán ára
aldurs. Það var svo sniðugt að þegar ég byrj-
aði aö syngja sá ég eldhúsgluggana hjá ná-
grannakonunum glennast upp á gátt. Og þeg-
ar ég var fimmtán ára og var að syngja úti í
rólu, einu sinni sem oftar, barst mér tilboð sem
ég hef alla tíð nagað mig í handarbökin fyrir að
hafa ekki tekið. María Markan bjó þá í Keflavfk
og lagði á sig ómælt erfiði til að hitta mig. Hún
kom til mín og sagði: „Mikið syngur þú vel.“ Ég
þakkaði henni fyrir, vissi náttúrlega hver hún
var og hún spurði hvort mig langaði ekki til að
læra að syngja. Ég sagði nei, vissi auðvitað að
það yrði ekki sungið neitt Rock Around the
Clock eða Blueberry Hill. Þá hafði ég engan
áhuga á klassískri músík. Hún sagðist bjóða
mér ókeypis kennslu ef ég vildi. Ég þakkaði
henni gott boð en sagöist bara ekki hafa áhuga
á því. En þetta var svolítil tímaskekkja því að
mánuði seinna fór ég í bíó og sá Aidu með
Soffíu Loren í aðalhlutverki, þar sem Renata
Tebaldi söng bak við hana, og ég heillaðist.
Eftir það fór ég að hlusta á óperur og safna
þeim en ég kom mér aldrei til Maríu að spyrja
hana hvort tilboðið stæði ennþá. Ég hef nagað
mig í handarbökin yfir þessu alla tíð síðan því
að ónefndir menn hafa sagt mér að ég hafi haft
allt til brunns að bera að geta orðið góður
óperusöngvari; til dæmis byggingarlagið og
raddstyrkinn.
- Nú hefurðu lengi verið hrifinn af Pavar-
otti, hittir hann sjálfur einu sinni og átt allar
plöturnar hans. Hefurðu gert eitthvað að
því að syngja músíkina hans?
Einar: Já, elskan mín, þegar ég hef ekki verið
að syngja opinberlega höfum við hjónin mjög
oft farið inn í stofu á góðum kvöldum, ég hef þá
sett klassískar plötur á fóninn og sungið með.
Þannig hef ég haldið marga konserta fyrir kon-
una mína. Á síðustu árum hef ég notað eina
plötu sérstaklega til að hita mig upp. Þetta er
plata með Garðari Cortes. Hann finnst mér
yndislegur og Ijúfur söngvari með fallega rödd.
- Á almenningur þá ekki von á því að
heyra þig syngja svona tónlist?
Einar: Ég hef talað við lærða söngvara og
spurt þá hvort ég eigi ekki bara að drífa mig út
í nám. Þá hafa þeir sagt við mig: „Þú skalt ekki
láta hreyfa við neinu hjá þér því ef þú hefðir
gert eitthvað vitlaust gætirðu ekki sungið í dag.
Þú ert með náttúrurödd og við náttúruröddum
má ekki hrófla." Eftir því sem maður eldist
breytist músíksmekkurinn töluvert. Kannski
gæti þetta hugsast þegar ég er skriðinn yfir
hálfa öldina, jafnvel fyrr. Af hverju skyldu gaml-
ir poppsöngvarar ekki takast á við svona
músík eins og óperusöngvarar eru að takast á
við popplög?
5.TBL. 1991 VIKAN 27