Vikan - 18.04.1991, Síða 12

„Um síðustu páska
tókum við þátt í rúna-
galdri með hópi af
fólki sem hefur lagt
stund á norrænar eða
germanskar galdra-
aðferðir. Enginn í
hópnum vissi af vand-
kvæðum okkar og
baráttu minni við
þennan ára eða
djöful. Mér til mikils
léttis hefur veran
ekki birst síðan ég
hlýddi á þessa
athöfn.“
langvinnum og mögnuöum
fangbrögöum viö.
ILLVÆTTUR ÁSÆKIR
EIGINKONUNA
„Hann kallaöi sig Jave og
reyndi aö ná mér á sitt vald.
Meö herkjum gat ég slitið
þessu sambandi og hef ekki
stundað þessa glasaiðju
síöan. Samt sem áður nef ég
aldrei getaö hrint þessum
skrattakolli frá mér, þó mér
hafi tekist að halda honum í
hæfilegri fjarlægö.
Þegarég kynntist Júlíu konu
minni sá þessi illvættur sér leik
á borði og fór aö ásækja hana.
Kona mín reyndist vera næm
á þessu sviði og varö fyrir að-
sóknum af völdum þessarar
veru. ( upphafi sá hún mjög
kölskalegt andlit og um svipað
leyti átti hún mjög erfitt meö aö
sofna á kvöldin. Síöan ágerö-
ist þetta og varð sterkara og
sterkara."
ÓGNVEKJANDI FYRIR-
BÆRITAKA AÐ GERAST
„Við fórum ekki aö hafa
áhyggjur af þessu fyrr en
sumarið 1987. Þá vorum viö
með hópi af fólki í sundi í eyði-
firöi nokkrum er Reykjafjörður
heitir. Okkur leiö vel í bjartri
sumarnóttinni. Ég tók þá eftir
því aö Júlía var í einhverri
leiöslu. „Henni líöur bara
svona vel,“ hugsa ég og gef
því ekki frekari gaum. Á leiö-
inni heim varð mér hins vegar
Ijóst aö hún var ekki meö sjálfri
sér. Síðar, er viö komum heim
til gestgjafa okkar á Bíldudal,
gerðust nokkuö ógnvekjandi
fyrirbæri. Síðar áttuðum viö
okkur á því aö þessar furöur
hófust alltaf um það leyti sem
ég var að festa blund."
Júlíu segist svo frá aö hún
hafi verið vakandi er hún
skyndilega sá ógeöslega veru
liggja og stara á sig þar sem
maöur hennar átti aö vera.
„Ég varö náttúrlega mjög
hrædd, hljóðaöi upp og vakti
manninn minn. Þetta gerðist í
tvígang og alltaf þegar hann
virtist vera sofnaöur. Þaö var
eins og þessi skratti næöi ekki
til mín nema þegar Þorsteinn
var úr vökuástandi.“
DRAUGURINN HEFUR
JÚLÍU Á LOFT
„Eftir þetta bar lítiö á þessu,
þar til viö vorum alkomin á
Bíldudal," segir Þorsteinn.
„Þetta jókst þá stig af stigi.
Kvöldiö sem þessi fyrirbæri
náöu hámarki leið Júlíu illa aö
ástæðulausu og undi hún sér
hvergi, gat ekki sofnað, jafnvei
þó hún væri úrvinda. En þaö
var eins og viö manninn mælt
aö um leið og ég sofnaöi átti
Júlía í harðvítugu stríöi viö
þessa illu veru. Skyndilega
verður draugurinn svo kraft-
mikill aö hann hefur Júlíu á loft
og ég fæ hana fljúgandi í
fangiö, beint ofan á mig. Hún
fékk blóðnasir og djúpa rispu,
sem blæddi úr, á milli augn-
anna.“
LOFAÐI GULLI OG
GRÆNUM SKÓGUM
Júlía segist fyrst hafa séð
drauginn eins og venjulega er
þetta gerðist.
„Síöan fór hann aö fá mig til
þess aö horfast í augu við sig,
talaði blíðlega og lofaöi jafnvel
gulli og grænum skógum. Þor-
steinn var búinn aö segja mér
að ég mætti alls ekki horfast í
augu viö hann því þá ætti
hann auðveldara meö aö ná á
mér tökum. Ég streittist náttúr-
lega á móti augnsambandi við
ærsladrauginn en við það varö
hann svo reiður aö hann réöst
á mig eftir aö hafa sveiflað mér
hátt yfir rúmiö og kastaði mér
síðan á manninn minn. Ég hef
aldrei verið jafnóttaslegin eins
og eftir þessa reynslu.“
GRIPIÐ TIL
RÚNAGALDURS
Eftir þetta segir Þorsteinn aö
honum hafi ekki litist á blikuna
svo hann ákvaö aö gera
eitthvað afgerandi í málinu.
„Ég kynnti mér islenska
galdrastafi og fór að beita
þeim meö góöum árangri en
þó ekki fullnægjandi. Framfarir
urðu þegar ég sneiö stjörnu í
lín, fáöi hana meö fjórum
galdrastöfum og teiknaöi ýmis
tákn til uppfyllingar. Júlía
breiddi hana yfir sig og var
þessi átthyrnda galdrastjarna
hugsuö sem vernd gegn að-
sókn úr höfuðáttunum fjórum.
Um síðustu páska tókum
viö þátt í rúnagaldri meö hópi
af fólki sem hefur lagt stund á
norrænar eöa germanskar
galdraaöferöir. Þaö var alveg
óvænt að viö tókum þátt í at-
höfninni. Reyndar furöuleg til-
viljun því viö vissum ekkert af
þessari iökun og þekktum
aöeins einn þátttakanda í
kufiaklæddum hópnum. Ég
held því fram aö seiðurinn,
sem var haldinn í Heiðmörk,
hafi stökkt þessu illa afli til síns
heima enda höfum viö ekki
orðið vör viö neitt þess háttar
síðan athöfnin fór fram. Mér
leið vel eftir þessa athöfn og
bjó aö því í marga daga. Ég
galaði þrjár rúnir en
ÞURSINN, sem var síðasta
rúnin sem viö göluðum, var til-
komumestur."
UNNIÐ Á ÆRSLA-
DRAUGNUM
„Mér fannst athöfnin mjög
sérstök og gefandi lífs-
reynsla," segir Júlía. „Um
tíma fannst mér líkt og himn-
arnir hefðu opnast. Ég heyrði
kór óma og vissi aö ég haföi
náö sambandi viö æöri verur.
Ég held að ég haföi verið sú
eina sem skynjaöi einmitt
þetta. Aðrir greindu frá annars
konar upplifun og skynjun.
Strákurinn, sem viö könnuð-
umst viö í hópnum, kvartaði
aö vísu undan því að rúna-
galdurinn hefði verið fremur
máttlaus miöað viö það sem
hann haföi áöur reynt. Enginn
í hópnum vissi af vandkvæö-
um okkar og baráttu minni viö
þennan ára eöa djöful. Mér til
mikils léttis hefur veran ekki
birst síðan ég hlýddi á athöfn-
ina og tók þátt í rúnagalinu.
„Tvær síðustu aldir hafa yfir
bentu mér einnig á veika bietti
sem þær skynjuðu á árunni
minni. Ég vissi samstundis aö
þetta var rétt hjá þeim því ég
þreyttist fyrst á þessum stöö-
um í líkamanum og einnig
haföi veran sótt mest aö mér á
sömu blettum. Önnur þeirra
gaf mér orku meö handayfir-
lagningu á þessum stöðum og
ég upplifði fljótlega meiri kraft
og mun betri líðan. Sama
kona sagðist mundu skapa
innri hugsýn er hálshyggi
ærslaandann meö kristal-
sverði og ætti það aö hjálpa til
viö að ganga af honum dauð-
um. Ég vona sannarlega að
svo veröi og er mjög bjartsýn
því ekkert hef ég frekar haft af
draugnum að segja.“
VÍSINDAMENN RANNSAKA DRAUGAGANG
Þaö er engum vafa undirorpiö
að trú á drauga hefur fylgt
mannkyninu frá örófi alda.
Hingaö til fslands barst
draugatrúin meö landnáms-
mönnum. Haugar hinna fram-
liðnu voru nefndir draughús og
þangað voru flutt vopn og aðrir
hlutir sem gátu komiö sér vel í
ööru lífi. Meö tilkomu sálar-
rannsókna um síöustu alda-
mót hófu vísindamenn aö
rannsaka fyrirbæri er margir
flokkuöu undir þjóötrú og hind-
urvitni. Niðurstöður rannsókna
þeirra komu verulega á óvart.
Virtir vísindamenn á sviði
dulsálfræðilegra rannsókna
hafa komist aö þeirri niöur-
stöðu aö draugar og reimleik-
ar, eöa það sem þeir vilja
nefna „poltergeist“-fyrirbæri,
eigi viö rök aö styðjast.
Dr. George Owen, breskur
erfðafræðingur, líffræöingur
og stæröfræöingur, er rann-
sakað hefur reimleika og
draugagang áratugum saman,
segir svo frá:
“Tvær síðustu aldir hafa yfir
hundraö ærslaanda-mál verið
skráö, oft af mjög góðum vitn-
um án tengsla viö þær fjöl-
skyldur sem í hlut áttu. Þaö er
því hafið yfir allan efa aö flest
þessara fyrirbæra eru algjör-
lega sönn. Meö því á ég við aö
þau fyrirbæri, sem sagt er aö
gerist, eiga sér í rauninni staö
og eru ekki afleiðingar ofsjóna
eða fjöldasefjunar. Ef ein-
kennilegur hávaði heyrist er
hægt aö hljóörita hann á
segulband. Ef vasi virðist hafa
brotnað hefur hann í rauninni
veriö brotinn; þaö þarf ekki
annað en að tína upp brotin.
Það er einnig satt að í lang-
flestum tilfellunum er alls ekki
um að ræöa að einhver sé aö
beita brögðum. Til þess aö
ganga úr skugga um þaö þarf
maður þó aö hafa eytt tals-
veröum tíma í að rannsaka
fyrirbærin. Menn vita nú orðið
talsvert meira um þetta efni
sökum viðleitni minnar og
merkra rannsóknarmanna
eins og Hans Benders próf-
essors, dr. Gaithers Pratts og
Williams Rolls. Almenningur
veit hins vegar ekki nógu mikið
um þetta efni og þess vegna
er þeim sem verða fyrir ærsla-
anda-fyrirbærum ekki um aö
segja ókunnugum frá því.“
12 VIKAN 8. TBL. 1991