Vikan - 18.04.1991, Side 46

tímanum en báöir voru bekkirnir óþolandi uppi-
vööslusamir.
Þau voru komin aftur aö aöalhluta skemmti-
svæöisins. Hópurinn var tekinn aö þynnast.
Búiö var að loka sumum tækjunum fyrir nótt-
ina. Tveir verkamenn meö sígarettur skagandi
út úr munnvikjum voru aö breiöa segldúk yfir
trylltu músina. Maðurinn í kastið-þar-til-þið-
vinnið var aö slökkva hjá sér.
„Ertu aö gera eitthvað á laugardaginn?"
spurði hann skyndilega feimnislega. „Ég veit
aö þetta er stuttur fyrirvari en ..
„Ég er með áform," sagði hún.
Og hún gat ekki afborið að sjá hvaö hann
var vonsvikinn, það var allt of Ijótt aö vera að
stríöa honum meö þessu. „Ég ætla aö gera
eitthvað með þér.“
„Er það? Nú, er það? Þaö var gott aö
heyra.“ Hann brosti viö henni og hún brosti á
móti. Röddin í huga hennar, sem stundum var
eins raunveruleg og rödd annarrar mannveru,
lét skyndilega í sér heyra.
Þér er farið að líða vel aftur, Sara. Þú ert
hamingjusöm. Er það ekki gott?
„Já, það er það,“ sagði hún. Hún tyllti sér á
tá og kyssti hann í skyndingu. Hún píndi sig til
aö halda áfram áður en henni féllst hugur.
„Þaö getur orðið einmanalegt þarna í Veazie
stundum, veistu það. Kannski að ég gæti...
verið hjá þér í nótt eöa þannig?"
Hann leit á hana hlýlega og af svo mikilli
íhygli að það erti hana inn aö beini. „Langar
þig til þess, Sara?“
Hún kinkaði kolli. „Mig langar mjög mikið til
þess.“
„Allt í lagi,“ sagði hann og tók utan um hana.
„Ertu viss?“ spurði Sara svolítið feimnis-
lega.
„Ég óttast bara að þú skiptir um skoðun."
„Þaö geri ég ekki, Johnny."
Hann hélt henni þéttar að sér. „Þá er þetta
happakvöldið mitt.“
Þau voru að fara framhjá lukkuhjólinu í því
að hann sagði þetta og síöar mundi Sara að
það var eini básinn sem enn var opinn á þeim
hluta skemmtisvæðisins á þrjátíu metra svæði
í hvora átt. Maðurinn við afgreiðsluna hafði
nýlokið við aö slæða óhreinindin fyrir innan í
ieit að smápeningum sem gætu hafa fallið af
spilaboröinu í hita kvöldsins. Líklega síðasta
kvöðin fyrir lokun, hugsaði hún. Fyrir aftan
hann var stóra gaddahjólið hans, afmarkað af
örsmáum rafmagnsperum. Hann hlýtur að
hafa heyrt orð Johnnys því hann hóf sölusöng-
inn sinn, meira og minna ósjálfrátt, enn skim-
andi á moldargólfinu eftir silfurglampa.
„Hey-hey-hey, snúðu lukkuhjólinu ef þér
finnst heppnin vera með þér, það breytir smá-
peningum í seðla. Hjólið hefur það, freistið
gæfunnar, einn tíundi úr dal kemur lukkuhjól-
inu af stað.“
Johnny snerist á hæli í átt aö röddinni.
„Johnny?“
„Mér finnst heppnin vera með mér, rétt eins
og maðurinn sagði.“ Hann brosti niður til
hennar. „Nema þér sé illa við það ... ?“
„Nei, vertu bara ekki lengi.“
Hann leit aftur á hana á þennan opinskáa,
ihugula hátt sem gerði hana svolítið máttlausa
og hún velti fyrir sér hvernig það yrði með
honum. Maginn fór hægan snúning sem olli
því að henni varð óglatt af kynferðislegri þrá.
„Nei, ekki lengi.“ Hann leit á umsjónarmann-
inn. Skemmtanasvæðið fyrir aftan þau var svo
að segja alautt núna og um leið og skýin höfðu
bráðnað burt fyrir ofan þau var orðið svalara.
Öll þrjú blésu út úr sér hvítum gufustrókum
með andardrættinum.
„Viltu freista gæfunnar, ungi rnaður?"
„Já.“
Hann hafði sett allt sitt reiðufé í buxnavas-
ann þegar þau komu á hátíðina og nú dró
hann upp það sem eftir var af átta dölunum.
Það reyndist vera dollar og áttatíu og fimm.
Sþilaborðið var ræma af gulu plasti með á-
máluðum tölum og oddatölum í ferninga. Það
minnti á rúllettuborð en Johnny sá samstundis
að hlutfallið milli vinnings og veöfjár myndi
setja óhug að hvaða rúllettuspilara sem væri.
Fyrir talnaröð var ekki greitt nema tveir á móti
einum. Það voru tvö húsnúmer, núll og tvöfalt
núll. Hann benti umsjónarmanninum á þetta
en sá yppti aðeins öxlum.
„Ef þú vilt Vegas skaltu fara til Vegas. Hvað
á ég að segja?“
En Johnny var í svo góðu skapi að ekkert
fékk haggað því. Kvöldið hafði byrjað illa
vegna grímunnar en svo hafði allt farið að
ganga í haginn. Þetta var í rauninni besta
kvöld sem hann mundi eftir árum saman,
kannski besta kvöld sem hann hafði átt. Hann
leit á Söru. Hún var rjóð í kinnum, augu hennar
glömpuðu. „Hvað finnst þér, Sara?“
Hún hristi höfuðið. „Þetta er hebreska fyrir
mér. Hvað gerir maður?“
„Spilar tölu. Eða rautt/svart. Eða oddatölu/
jafna tölu. Eða tíutalnaseríu. Það er misjafnt
hvað fæst fyrir hvað.“ Hann leit á umsjónar-
manninn en hann sýndi engin svipbrigði. „Eða
þannig ætti þaö að vera.“
„Spilaðu svart," sagði hún. „Er það ekki svo-
lítið æsandi?“
„Svart,“ sagði hann og lét stakan tíeyring
falla á svarta ferninginn.
Umsjónarmaðurinn starði á staka tíeyring-
inn á víðáttumiklu spilaborðinu og andvarpaði.
„Sá leggur undir.“ Hann sneri sér að hjólinu.
Johnny bar höndina annars hugar upp að
enninu og snerti það. „Bíddu,“ sagði hann
fyrirvaralaust. Hann ýtti 25-senta peningi á
ferninginn sem á stóð 11-20.
„Er það þá komið?“
„Já,“ sagði Johnny.
Umsjónarmaðurinn sneri hjólinu og það
hringsnerist innan Ijósahringsins, rautt og svart
runnu saman í eitt. Johnny neri ennið annars
hugar. Hjólið fór að hægja á sér og nú heyrðu
þau tikk-takkið í litla viðarbendlinum sem rann
framhjá prjónunum milli talnanna. Hann náði
8,9, virtist ætla að stansa á 10 og rann svo yfir
í rauf 11 og lagði sig þar til hvíldar.
„Daman tapar, herrann vinnur," sagði um-
sjónarmaðurinn.
„Vannstu, Johnny?"
„Það virðist vera,“ sagði Johnny um leið og
umsjónarmaðurinn bætti tveimur 25-senta
peningum við þann sem verið hafði i borði.
Sara gaf frá sér örl ítið vein og tók varla eftir því
er umsjónarmaðurinn sópaði tíeyringnum
burtu.
„Sagði þér að þetta væri happakvöldið mitt,“
sagði Johnny.
„Tvisvar er heppni, einu sinni er bara
slembilukka," var athugasemd umsjónar-
mannsins. „Hey-hey-hey.“
„Gerðu aftur, Johnny,“ sagði hún.
„Allt í lagi. Eins og þaö er fyrir mig.“
„Láta þá liggja?"
„Já.“
Umsjónarmaðurinn sneri hjólinu aftur og
meðan það fór hringinn umlaði Sara hljóðlega:
„Er ekki búið að hagræða öllum þessum
hátíðahjólum?"
„Þaö var þannig. Nú lætur fylkið rannsaka
þau og þeir treysta á hvað spilararnir standa
fáránlega illa að vígi.“
Hjólið hafði hægt á sér niður í lokataktinn.
Bendillinn fór framhjá 10, inn á reit Johnnys og
hægði enn á sér.
„Já, jál! hrópaði Sara. Nokkrir unglingar á
leiðinni út námu staðar til að horfa á.
Viðarbendillinn, sem fór afar hægt núna, fór
framhjá 16 og 17, stansaði síðan á 18.
„Herrann vinnur aftur.“ Umsjónarmaðurinn
bætti sex 25-senta peningum í bunka Johnnys.
„Þú ert ríkurl" hlakkaði í Söru og hún kyssti
hann á kinnina.
„Þetta er hrina hjá þér, félagi," samsinnti
umsjónarmaðurinn ákafur. „Það hættir enginn
i miðri vinningshrinu. Hey-hey-hey.“
„Ætti ég að gera aftur?" spurði Johnny
hana.
„Því ekki það?“
„Já, gerðu það, maður,“ sagði annar
unglinganna. Næla á jakkanum hans bar and-
litsmynd Jimi Hendrix. „Þessi náungi hafði af
mér fjóra dollara í kvöld. Mér finnst frábærtað
sjá hann tapa.“
„Þú líka þá,“ sagði Johnny við Söru. Hann
rétti henni einn 25-senta pening af sínum níu.
Eftir andartakshik lagði hún hann á 21. Til-
kynning á töflunni tiltók að fyrir oddatölur feng-
ist greitt tíu á móti einum ef maður ynni.
„Situr þú áfram á miðreitnum, lagsi?"
Johnny leit niður á átta 25-senta peningana í
stafla á borðinu og fór svo aö núa á sér ennið
aftur eins og hann væri að fá höfuðverk. Hann
sópaði skyndilega peningunum af borðinu og
hristi þá milli lófanna.
„Nei. Snúðu fyrir dömuna. Ég ætla að fylgj-
ast með.“
Hún leit á hann, undrandi. „Johnny?“
Hann yppti öxlum. „Bara tilfinning."
Umsjónarmaðurinn ranghvolfdi augunum
eins og hann vildi segja: himnarnir-gefi-mér-
styrk-til-að-umbera-þessa-fávita - og setti hjól-
ið í gang aftur. Það snerist, hægði á sér og
stansaði. Á tvöföldu núlli. „Hústala, hústala,"
sönglaði umsjónarmaðurinn og peningur Söru
hvarf ofan í svuntuna hans.
„Er þetta sanngjarnt, Johnny?" spuröi Sara
sár.
„Núll og tvöfalt núll borga bara húsinu,“
sagði hann.
„Þá var gáfulegt af þér að taka peningana
þína af borðinu."
„Já, líklega."
„Viltu að ég snúi þessu hjóli eða fari i kaffi?“
spurði umsjónarmaðurinn.
„Snúðu því,“ sagði Johnny og lagði pening-
ana sína niður í tveimur stöflum á þriðja reit-
inn.
Meðan hjólið þeyttist um í Ijósabúrinu spurði
Sara Johnny án þess að hafa augun af snún-
ingnum: „Hvað getur svona staður grætt mikið
á kvöldi?"
Kvarlett eldra fólks, tvær konur og tveir
menn, hafði nú tekið sér stöðu með unglingun-
46 VIKAN 8. TBL. 1991