Vikan - 15.10.1992, Side 48

voru villtir. „Heyröu,“ segir
annar. „Nú man ég aö maður
á að skjóta þrisvar upp í loftið
og þá berst hjálp!“ Hinn hafði
víst farið á svona veiðar áöur,
hristi höfuðiö álútur og svaraði
með uppgjafarhreim: „Já, ég
veit. Ég reyndi þaö áðan. En
það gerðist ekkert og ekki get
ég gert það aftur. Eg á bara
tvær örvar eftir!"
Sagan þessi er ágæt, þó
ekki sé nema fyrir þær sakir
aö það er létt yfir henni. Og
sammerkin eru greinileg þeg-
ar maður mætir á æfingu hjá
íþróttafélagi fatlaðra. Þar fer
gamansamt fólk og það er at-
hyglisvert að fylgjast með
þessum hópi sem þarna æfir
þogfimina af mikilli innlifun og
list.
GULLIN EKKI FÖL
Þrátt fyrir aö íþróttafélagið sé
kennt við þá sem ekki njóta
allrar gæfu okkar sem göng-
um heil til skógar leggja fatl-
aðir jafnt sem ófatlaðir örvar
þarna á strengi, hliö við hliö.
Jafnvel einhentir geta skotið á
skífurnar í sérstökum búnaði
sem íþróttafélagiö hefur ný-
verið keypt - og borgað toll af
honum. Mönnum þykir það
raunar dálítið undarlegt, svo
ekki sé fastar að orði kveðið,
þegar stjórnvöld eru að
plokka nokkrar krónur af
svona félögum. Það eru
hvorki digrir sjóöir né gullnir
sem til þeirra renna. Ja, nema
kannski verðlaunin! En fatlaðir
íþróttamenn vilja ekki koma
ólympíugullunum sínum í
verð, af skiljanlegum ástæð-
um. Nú veit þó enginn hvað
verður eftir að gullforöi lands-
manna úr námum íþróttaiðk-
unar hefur aukist að því marki
sem glæný fortíðin hefur leitt í
Ijós.
Framtíðin er björt, sérstak-
lega í sundinu, að því er virð-
ist. Enda eigum við nóg af
vatninu en við eigum ekkert
voðalega marga bogfimivelli
utanhúss. Eiginlega bara eng-
an. Það mátti heyra svolitla
gremju út af þessu á bogfimi-
æfingunni. Raddirnar sögðu
að gífurleg efni leyndust í
þessum bogmönnum. Um-
sjónarmaður æfinganna,
Þröstur Steinþórsson, stað-
festi þær líka. í Ijós kom að til
dæmis á Malmö Open mót-
inu, sem fram fór í febrúar á
þessu ári, hirtu íslenskar
bogaskyttur fimm af fyrstu sjö
verðlaunum. Leifur Karlsson
sigraði, Óskar Konráðsson
varð annar og Jón M. Árna-
son þriðji. Fjórða sætið
hreppti maður sem ekki var
svo heppinn að vera íslend-
ingur en það fimmta hlaut
Ragnar Sigurðsson. Frum-
kvöðull bogmanna á íslandi
varö síðan í sjöunda sæti, Jón
Eiríksson.
Ekki voru það einungis
bogaskyttur sem sóttu þessa
leika. Frá íslandi fóru kepp-
endur í mörgum greinum, alls
fimmtíu og þrír einstaklingar
að fararstjórum og þjálfurum
meötöldum. Alls telja viðmæl-
endur Vikunnar á þessari
skemmtilegu æfingu að kepp-
endur í Malmö hafi komiö frá
einum ellefu eða tólf þjóðum.
Meðal keppenda í vinsælli í-
þróttagrein meðal fatlaðra,
og þá getur æfingin byrjaö.
Örvarnar taka aö þeytast
þessa vegalengd, hver í kapp
við aðra. Allir skjóta þremur
örvum í hverri atrennu og eftir
aö allir hafa skotið örvum sín-
um eru örvarnar sóttar og
skorið lagt saman. Þetta er
endurtekið tíu sinnum þannig
að í fyrri umferð þessarar æf-
ingar skýtur hver skytta þrjátíu
örvum. Árangurinn er misjafn
en tilgangurinn sá sami. Það
er gaman að þessu.
Eftir þrjátíu örvar er hlé. Þá
drekka þeir kaffi sem það
vilja, hinir drekka eitthvað
annaö eöa ekki neitt, spá og
spekúlera í bogum, örvum og
skífum. Blaðamaður Vikunnar
fer í kaffi ásamt verðlauna-
skyttunum þremur, Þresti og
Jóni Eiríkssyni, frumkvöðli, á-
samt mörgum fleirum. Þar
kemur fram að í það hafi
stefnt á tímabili að þetta yrði
þessi líka glerfíni hjónaklúbb-
ur. Þarna æfa nú fern hjón.
Þar af leiðandi fer konum
fjölgandi í hópnum en engu
að síður vilja þessar fimm
sem mæta veg sinn meiri,
þær vilja fleiri. Sérstaklega
lýsa þær eftir fötluðum kon-
um. Raunar virðist skiptingin
vera ákaflega jöfn milli fatl-
aðra og ófatlaðra.
Greinilegt er á öllu að fötlun
skiptir hér engu. Hún breytir
ekki því til dæmis að fötluðu
skytturnar í hópnum eru flest-
ar betri en þær ófötluðu. Það
skiptir heldur engu. Aðal-
aðtriðið er að koma, sjá og
...skjóta. Örvarnar þrjár mæta
örlögunum tiu sinnum á nýjan
leik eftir hléið.
EKKI HVORT
- HVENÆR
Allir eru sammála um að bog-
fimi sé mikil tæknigrein sem
byggist að miklu leyti á styrk i
baki og öxlum. Þessi styrkur
nýtist fötluðum vitaskuld
einnig á fleiri sviðum og segist
Óskar, sem gengur við hækj-
ur, hafa notið verulega góðs
af þessum æfingum. Hann
hefur æft íþróttina frá árinu
1979 eðajafnlengi og Þröstur.
Áhaldiö
góöa nýt-
ur nokk-
urrar at-
hygli og
hér fær
einn viö-
staddra
aðstoó
Sigurrósar
við aö
koma á
sig leppn-
um sem
settur er á
fingur þá
sem nema
viö streng-
inn.
T íbyggn-
ir leggja
þeir örvar
á strengi,
miöa lengi
uns örvum
slengi.
boccia, var Sigurrós Ósk
Karlsdóttir. Hún var einmitt
stödd á þessari skotæfingu.
Nýbyrjuð að slengja örvunum
í skífurnar en strax orðin
nokkuð leikin í meöferð
vopnsins. Sigurrós er mikið
fötluð á handleggjum og getur
þar af leiðandi ekki haldið á
boganum en hún nýtur góðs
af áhaldinu sem minnst var á
hér að ofan.
ÖRLÖG ÖRVA
Hyggjum að æfingunni. Hún
fer þannig fram að þátttak-
endurnir átján velja sér boga
- margir sín eigin vopn - og
örvar. Þeir stilla upp sérsmíð-
uðum trönum undir nokkuð
fyrirferðarmikla púða. Á þessa
púða eru settar skífur, fjórar á
hvern. Hefur hver skytta sína
skífu. Þær stilla sér síðan upp
átján metra frá skotmörkunum
▼ Sigur-
rós spennt
og Þröstur
mundar
bogann
sinn af
mikilli inn-
lifun.
48 VIKAN 21.TBL. 1992