Vikan - 15.10.1992, Qupperneq 52

Hann tveggja ára og ég fjögurra ára gamlan
strák. Bjarki er ennþá að leika sér og Anton,
hinn gítarleikarinn.
Vikan: Hvað um konurnar. Taka þær fullan
þátt í tónlistarsmekknum?
Bjarki: Já, kærastan mín er alveg hundrað
prósent á bak við mig í þessu.
Ragnar: Konan mín þekkti þetta ekkert en
hlustar núna á Stones þó að hún sé aðeins
öðruvísi týpa en kærastan hans Bjarka.
Bjarki: Já, hinar eru allar harðir Stones-að-
dáendur.
Vikan: Myndir þú segja að þú sért ímynd
hljómsveitarinnar?
Bjarki: Nei, alls ekki. Við erum allir mjög ó-
líkir, viljum frekar láta ímyndina bara koma
þegar hún kemur. Það er enginn einn sem
ræður.
Vikan: Hvernig verða lögin til hjá ykkur?
Bjarki: Maður raular kannski eitthvað, til
dæmis byrjun á texta áður en maður skrifar
hann. Við skrifum samt engar nótur. Ef við
erum búnir að gleyma lögurtum daginn eftir
að þau verða til hugsum við sem svo að það
hafi þá ekkert verið í þau varið.
Vikan: Breytast þá ekki lögín, jafnvel milli
æfinga?
Bjarki: Við reynum náttúrlega að bæta lög-
In milli æfinga og tökum þau upp-til að geyma
Þau- , '"V
Ragnar: Lögin, sem koma og við erum á-
nægðir með, æfum við mjög 'n?jklð. Kf|í
Vikan: Hver er byrjunm, upphaf æviferi'
lags?
Bjarki: Yfirleitt kemur einhver okkar með
laglínur og hinir segja álit sitt á þeim og ef
mönnum líst á þetta þá reynum við að spila út
frá því, láta það flæða. Það þýðir ekkert að
setjast niður og ætla að semja. Andagiftin
verður að koma yfir mann.
Vikan: Hver semur textana?
Bjarki: Ég sem þá.
Ragnar: Upp á síðkastið hafa lögin komið
bara út úr djammi. Þá erum við að spila eitt-
hvert lag og við byrjum að spila út frá því.
Þannig hafa þau orðið til mörg.
Bjarki: Við hljóðupptökur reynum við líka
að láta ekki allan tímann fara í upptökur með
því að taka upp hvert hljóðfæri í einu. Það er
miklu skemmtilegra að gera allt í einu og eyða
síðan meiri tíma í hljóðblöndunina. Þannig
náum við að halda neistanum í þessu. Við
reynum engu að síður að gera hlutina eins vel
og við getum.
Vikan: Hvað um hinn venjulega mennta-
veg. Gangiö þið hann?
Bjarki: Ég var í Fjölbrautaskólanum í Ár-
múla og síðan í Bandaríkjunum og á ein tvö
ár eftir í stúdentinn.
Vikan: Ætlarðu að klára hann?
Bjarki: Ja, það fer bara eftir því hvernig
þessi mál þróast.
Vikan: En trommarinn.
Ragnar: Ég var í
Iðnskólanum og í Ár-
múlanum á tölvubraut
og á þar svolítið eftir.
En ég opnaði pitsustað
í Breiðholti sem gekk
ekkert voðalega vel.
Nú er ég að vinna mig
upp úr því.
Vikan: Fórstu á
hausinn?
Ragnar: Nei, ég
hætti áður en til þess
kom. Samt sem áður
var eitthvað sem ég
þurfti að borga.
Vikan: Hvað gerir
þú, Bjarki, annað en
að spila og syngja?
Bjarki: Ég sé um
viðskiptahliðina og hef
verið í því. Ég hef alltaf
gert allt þetta sjálfur,
lært af reynslunni og
blöðum. Ég hef verið
mjög harður í þessu
undanfarin þrjú ár, hef
spilað á skemmtunum síðan ég var fjórtán
ára, i skólum og einnig átt ýmsar skemmtileg-
ar uppákomur fyrir Kiwanis og kvenfélög.
Þannig hef ég haldið dampi og öðlast reynslu
í sviðsframkomu.
Vikan: Hvað er langt síðan Lipstick Lovers
hófu göngu sína?
Ragnar: Það var í janúar síðastliðnum.
Vikan: Þannig að núna fyrst er þetta allt
saman að byrja fyrir alvöru.
Bjarki: Já.
Vikan: Þið segist vera rokkarar en ef vin-
sældirnar aukást þurfið þið að fara að selja
plötur. Fariö þið þá að poppast?
Bjarki: N éi. Það hafa margir beðið okkur
urp að Íétfa upp tónlistina, fara að syngja á ís-
lensk'u og svona, en við höldum okkar stefnu,
' aritíað gæti þýtt endalok hljómsveitarinnar.
Mér finnst nauðsynlegt að við höfum eitthvað
ákveðið til að stefna að.
Vikan: Er það einhver dauðadómur að
syngja á íslensku?
Bjarki: Það er náttúrlega enginn dauða-
dómur en ég sem alla texta og finnst það
koma best út að syngja á ensku.
Ragnar: Útgáfufyrirtækin.recu ekkert of á-
nægð með ensku textana.
Bjarki: Nei, en ég reyni þá bara að hafa þá
betri fyrir bragðið. Síðan er maður mjög fljótur
að lækka í gæðum og það er mjög erfitt að
syngja rokk og ról texta á íslensku, það verð-
ur að vera þessi Smokey-fílingur. Ég kann
bara ekkert að semja á íslensku, það er bara
svo einfalt og aðalástæðan. Við prófuðum að
vísu að taka upp tvær útgáfur af sama laginu,
aðra með íslenskum texta. Enska útgáfan
heitir Sad Boy og var í íslensku útgáfunni
Uppþornuð tár! Ég held ég þurfi ekki að segja
meira.
Ragnar: Það var alveg hryllilega væmið.
Vikan: Hver er síðan stefnan?
Bjarki: Stefnan er að spila á fullu en ekki
endilega að gefa út plötu. Við viljum heldur
gera það almennilega þegar að því kemur. Ég
hef séð margar svona ungar hljómsveitir
flaska á því að vera að flýta sér við að gefa út
plötur sem verða þá bara lélegar.
Vikan: Hvað um bókanir?
Bjarki: Þær hafa gengið vel og ég hef verið
að hringja um allt og skipuleggja tónleika.
Þegar við höfum fengið peninga notum við þá
til þess að borga myndbandagerð og kostnað
af tónleikunum.
Vikan: Þið hafið borgað það allt saman
sjálfir?
Ragnar: Já, við borguðum það áður en við
gerðum samning við Skífuna.
Bjarki: Við gerðum myndbandið við lag
sem er á safnplötunni Sólargeislanum.
Vikan: Hafið þið fundið einhver viðbrögð
við því að vera í sjónvarpi?
Ragnar: Já, sérstaklega er það skrítin til-
finning úti á landi, hvað það eru margir sem
þekkja okkur þar.
Bjarki: Við spiluðum fyrir norðan með Síð-
an skein sól í vor og þá vissi ég ekki hvert ég
ætlaði þegar ég sá fólk vera að syngja með
okkur lög sem ekki voru einu sinni komin út
ennþá.
Vikan: Hvers má vænta í náinni framtíð?
Bjarki: Bara spilamennsku en það er engin
plata í deiglunni, ekki nema við verðum á
safnplötu, það gæti verið.
Ragnar: Það verður engin plata með okkur
sérstaklega fyrr en í vor í fyrsta lagi.
Bjarki: Það er líka ýmislegt í bígerð sem
við vitum ekkert hvað verður úr. Það er spurn-
ing um að fara að spila úti en það er mjög
erfitt um þetta að segja.
Vikan: Hvar úti?
Bjarki: í Ameríku, New York og Vermont,
jafnvel í Finnlandi.
Ragnar: Það er líka okkur í hag hvað við
þekkjum marga í Bandaríkjunum, ættingja og
vini, þannig að ferðalagið þyrfti ekki að verða
mjög dýrt.
Vikan: Finnland, segirðu. Kanntu eitthvað í
finnsku?
Bjarki: Nei. Ja, bróðir minn, sem býr úti,
hefur verið mjög iðinn við að kenna mér ýmis
orð sem ekki má viðhafa hér. Hehe! Helsinki
er bara ekki eins mikil tónlistarborg og
Reykjavík, það verður að segjast eins og er.
Þannig er nú það. Þeir eru sem sagt ekki
gangandi um með neinar ofurstjörnur í augum
heldur láta lífið hafa sinn gang með öllum
þess duttlungum og tiktúrum. Engu að síður
stefna menn hátt, Lipstick Lovers eru að öil-
um líkindum komnir til að vera, ‘að mínnsta
kosti sannfærist maður um það þegar svona
spjall fer fram og greinilegt að þarna fara
menn sem ekki gera ráð fyrir að leggja heim-
inn að fótum SérJalla vega ekki í einu vet-
fangi. Og það er nú gott og blessað, slíkir
menn eiga oft á tíðum hvað bjartasta framtíð
fyrir sér og við hér höfum fulla trú á fyrirbær-
inu, bíðum spennr eftir fleiri lögum, þó þau
séu sungin á ensku. □
52 VIKAN 21.TBL. 1992