Vikan - 16.06.1993, Blaðsíða 35

Fyrir utan
Inselhotel/Steigenberger.
Fyrir tveimur árum vorum
við vinkonurnar, Sigrún
og Anna Linda, búnar að
fá okkur fullsaddar af tilbreyt-
ingarlausu lífinu hér á íslandi.
Okkur datt þá í hug að fá okk-
ur vinnu í Þýskalandi yfir sum-
arið. Við vorum báðar sautján
ára og gátum vart beðið eftir
því að fá loksins að standa á
eigin fótum á stað þar sem
enginn þekkti okkur. Þessi
hugmynd var búin að vera að
veltast um í okkur býsna lengi
en bæði foreldrar okkar og
vinir voru sannfærðir um að
aldrei yrði neitt úr þessum
draumórum. Við vorum ekki á
sama máli og eftir að hafa
fengið uppgefin heimilisföng
hjá hótelum vítt og breitt um
Suður-Þýskaland settum. við
saman bréf og sendum út
fimmtíu umsóknir.
Innan tíðar fengum við
mörg svarbréf, sum jákvæð
en önnur neikvæð. Að lokum
ákváðum við að taka vinnutil-
boði frá fimm stjörnu hóteli í
bænum Konstanz sem liggur
við vatnið Bodensee á landa-
mærum Þýskalands og Sviss.
Ég er fullviss um að það er
ein sú „réttasta ákvörðun"
sem við höfum tekið, ef svo
má að orði komast.
Þann 18. maí 1991, daginn
eftir að við höfðum tekið við
verslunarprófsskírteinunum,
héldum við af stað út í óviss-
una. Það eina sem við vissum
var að við ættum að starfa
sem herbergisþernur og
fengjum 1400 mörk (u.þ.b.
50.000 krónur, skattfrjálsar) á
mánuði í laun, auk fæðis og
húsnæðis. Við flugum til Lúx-
emborgar og tókum rútu það-
an til Stuttgart þar sem Ásgeir
Sigurvinsson, frændi Önnu
Lindu, tók á móti okkur. Við
vorum í Stuttgart í nokkra
daga og skemmtum okkur vel
með íslenskum námsmönnum
og fótboltagæjum. Það kom
þó að því að við urðum að
segja skilið við hið Ijúfa líf og
halda ferðinni áfram.
Eftir nokkurra tíma lestar-
ferð komum við til Konstanz
sem er án efa einn allra fal-
legasti bær Þýskalands. Þar
búa aðeins rúmlega sjötíu
þúsund manns að staðaldri
en á sumrin bætist fjöldinn all-
ur af ferðamönnum í hópinn,
sérstaklega Svisslendingum
sem eru að flýja hið stífa og
formfasta líf í Sviss. Miðað við
Svisslendingana, sem flækt-
ust yfir landamærin, voru
Þjóðverjarnir afspyrnu hressir
og léttir í lund.
BROS, TÁR OG
AFÞVRRKUNARKLÚTAR
OGLEYMANLEGT SUMAR I ÞYSKALANDI
Það var engin lúðrasveit
sem tók á móti okkur í Kon-
stanz og fagnaðarlætin voru
heldur dræm. Við komum
okkur þó á hótelið en þar vildi
enginn kannast við okkur.
Byrjar vel! Aðstoðarhótelstjór-
inn var sóttur og tók að út-
skýra þann misskilning sem
hafði orðið (seinna komumst
við að því að þar leyndist
flagð undir fögru skinni). Hann
tjáði okkur að það væri búið
að reka starfsmannastjórann
sem réð okkur og við brostum
taugaveiklað á móti. í geðs-
hræringunni fór þýskan alveg
öfugt ofan í okkur og við skild-
um mest lítið hvað átti að
gera við okkur. í sárabætur
fengum við herbergi á hótel-
inu (nóttin kostaði sem svar-
aði vikulaunum okkar) og okk-
ur skildist að það ætti með
einhverjum leiðum að útvega
okkur vinnu þarna.
Daginn eftir vorum við
sendar til frú Hansen sem
reyndist taka goðsögnina um
harðstjórnarhæfileika Þjóð-
verja heldur alvarlega. Hún
átti eftir að vera yfirmaður
okkar næstu vikurnar og skipa
TEXTI: SIGRÚN SIGURÐARDÓTTIR