Vikan - 16.06.1993, Blaðsíða 21

kaupsdaginn tekur alvaran við
og hveitibrauðsdögunum fylgir
hversdagurinn með sitt dag-
lega amstur. Hvernig þá tekst
til er undir báðum hjónunum
komið og hvernig þau eru
undir hjónabandið búin. Við
sækjum skóla og námskeið í
öllu hugsanlegu; förum með
hundana á námskeið til að
læra að umgangast þá rétt,
getum lært eitt og annað á
fjölmörgum námskeiðum sem
í boði eru en það er sorgleg
staðreynd að í öllum okkar
kerfum fyrirfinnast vart nám-
skeið um hjónabandið, raun-
veruleikann sem tekur við af
væntingunum og hvernig við
eigum að umgangast hvert
annað í sambúð svo vel fari.
Sama sorglega staðreyndin
blasir við um hlutverk foreldra.
Verðandi foreldrar geta hvergi
leitað sér tilsagnar um uppeldi
og umönnun barna en það er
önnur saga.
Snúum okkur aftur að brúð-
kaupsdeginum og hjónaband-
inu. „Þau giftu sig og lifðu
hamingjusöm til æviloka,” er
setning úr ævintýrum. Von-
andi gerast ævintýrin enn en
hitt er tíðara, að hjón þurfi að
horfast í augu við að hjóna-
bandið er ekki dans á rósum.
Það hefur lengst af fylgt
hjónavígslunni að hjón eru
sögð vera eitt. Það er auðvit-
að reginmisskilningur. í hjóna-
bandi eru tveir einstaklingar
sem þurfa að gefa og þiggja
til skiptis, virða, umbera og
síðast en ekki síst fyrirgefa.
Kannski má nota eitt orð um
þetta allt og það er orðið kær-
leikur. Rósrauðir dagar róm-
antíkur og hrifningar taka
enda ef hjónum tekst ekki að
höndla hversdaginn með hin-
um óumflýjanlegu árekstrum
sem fylgja mismunandi þörf-
um og væntingum tveggja
einstaklinga. Kærleikurinn er
nefnilega ekki stundarhrifning
nó ástríða. Kærleikann þarf
að rækta og að honum þarf
að hlúa. Brúðkaupsdagurinn
er upphafið að miklu starfi
sem útheimtir tveggja manna
stranga vinnu. Margir hafa
upplifað yndislegan brúð-
kaupsdag, átt fallegar myndir
til minningar um hann, myndir
sem tróna á hillum og borðum
en hafna að lokum ofan í
kassa eða ruslafötu vegna ó-
fara í hjónabandi sem endar í
skilnaði. Þá verður minningin
um brúðkaupsdaginn aðeins
hjóm.
Brúður, sem gengur inn
kirkjugólfið, er full vonar.
Sama er að segja um brúð-
gumann sem stendur og horfir
með aðdáun á stúlkuna sína,
sem aldrei hefur verið jafnfal-
leg. Aðeins þau tvö geta séð
til þess að skugga beri ekki á
minninguna um þennan stóra
dag í lífi þeirra. Ef þau geta til-
einkað sér orðin sem hér fara
á eftir þurfa þau engu að
kvíða: „Kærleikurinn er lang-
lyndur, hann er góðviljaður.
Kærleikurinn öfundar ekki.
Kærleikurinn er ekki raupsam-
ur, hreykir sér ekki upp. Hann
hegðar sér ekki ósæmilega,
leitar ekki síns eigin, hann
reiðist ekki, er ekki langræk-
inn. Hann gleðst ekki yfir ó-
réttvísinni en samgleðst sann-
leikanum. Hann breiðir yfir
allt, trúir öllu, vonar allt, um-
ber allt. Kærleikurinn fellur
aldrei úr gildi.” □
(Úr 13. kalla Kóríntubréfs.)
◄ Aðal-
heiður
Einars-
dóttir.
Hár-
greiðsla:
Snjólaug
Kjartans-
dóttir.
▲ Laufey
Bjarna-
dóttir.
Hár-
greiðsla:
Jonna
(Jóhanna)
Jónas-
dóttir.
VIKAN 21