Vikan - 16.06.1993, Blaðsíða 58

TEXTI: AUÐUR HARALDS
Ef ég fengi þrjár óskir þá
óskaöi ég mér fyrst af
öllu eldhúsengils. Fengi
ég hann yröi ég svo ham-
ingjusöm aö ég gleymdi hin-
um tveimur óskunum.
Eldhúsengill, þaö er svona
engill sem líöur um eldhúsið
mitt og býr til matinn. Af því
aö hann er engill þá þyrfti
hann aldrei aö standa við hill-
urnar í Hagkaup og toga í eyr-
un á sér, eins og ég geri. Eöa
eiga í alls kyns geöshræring-
um, eins og ég geri líka. Hann
vissi strax, án þess aö hugsa
nokkuð um þaö, hvaö ætti aö
vera í matinn á hverjum degi,
af því aö hann er engill. Já,
hann þyrfti ekki einu sinni að
fara í Hagkaup, bara flögra
svolítiö um og hókus
pókus eöa amen
kúmen væri
allt viö hönd-
ina í eldhús-
Ég setti
aðeins
eitt skilyrði: Að vænghafiö
væri ekki sex metrar. Þaö
gera afstæöu þrengslin í eld-
húsinu mínu. Þaö er sko ekk-
ert þröngt, þaö verður þaö
bara ef verið er aö blaka
þriggja metra flugfjöörum þar.
Eiginlega væru litlir skraut-
vængir alveg nóg, úr því hann
þarf ekki aö fljúga í Hagkaup.
Stóra flugsettið gæti lent milli
stafs og huröar á ofninum og
hvern langar að boröa kræs-
ingar í stækjunni af brunnu
fiöri? Ekki mig.
Ef ég fengi svona engil yrði
ég svo þakklát að ég væri
hógvær f matarkröfum. Ég
færi ekki fram á þríréttað á
hverjum degi, bara um helgar
og þegar rignt heföi í marga
daga samfleytt. Hina dagana
sýndi ég englinum alúð og til-
litssemi, geröi ráð fyrir aö
hann langaöi í sturtu og síðan
út að þurrka vængfjaðrirnar [
sólinni. Eða, þegar er skýjaö,
aö hann vildi kannski setjast
niöur andartak og hvíla sig
með bók í annarri hendi
og hárþurrkuna í hinni.
Umfram allt múör-
aöi ég aldrei yfir
matnum. Ég vil
ekki gera öðrum
það sem ég vil
ekki aö mér
sé gert. Það
hvarflaði held-
ur ekki að
mér að setja
út á það þótt
hann væri
aðeins tuttugu mínútur að búa
til matinn. Mér hefur alltaf þótt
þaö hróplegt misræmi að
standa í eldhúsinu meö feitina
lekandi niöur fiðriö í fjóra tíma
og svo stýfir liðið afurðirnar f
sig á tuttugu mínútum án
þess að taka eftir því. Þess
vegna legði ég áherslu á aö
nefna það alltaf viö engilinn
hvaö maturinn hans væri góö-
ur, hvað mér þætti vænt um
natnina sem hann sýndi og
svo myndi ég aö þakka fyrir
hverja máltíð. Kannski sund-
urliðaði ég ekki þakkirnar fyrir
þessar þríréttuðu, takk fyrir
spínatiö, takk fyrir sósuna,
takk fyrir bolluna, takk fyrir
kartöflurnar fimm - nei, það
væri bókhaldaraviöhorf. Ég
segði frekar: Mikiö var þaö vel
til fundið aö hafa spínat og
súrsæta sultu með bollunum,
og svo léti ég ánægjunni stafa
af andliti mér. Ég reyndi í
stuttu máli aö gleðja hann
meö þakklæti mínu á sama
hátt og hann gleddi mig meö
matargerðinni.
Svo, ef hann væri alltaf að
gera eitthvað flókiö og lýjandi
í eldhúsinu og héldi að ég yrði
ekkert ánægö nema hann
þrælaði sér út, þá styngi ég
að honum öllum hraðupp-
skriftunum mínum. Efst í hlað-
anum yröu pastaréttirnir mínir
og alefst setti ég rækjupastað,
þetta meö steinseljunni. Það
geröi ég vegna þess aö
kannski þyröi engillinn ekkert
út f fyrstu heldur héldi að
hann ætti aö loka sig inni í
eldhúsinu og þá saknaði hann
þess að sjá ekkert grænt.
Sítrónan gerir það líka soldiö
ferskt og þá liði honum dáldiö
eins og hann heföi komist út
aö anda aö sér einhverju
fersku. Vonandi.
Af því aö allt gengur best
sem er byggt á gagnkvæmri
umhyggju segöi ég englinum
Ifka aö Barilla hafi af óskiljan-
legum ástæðum stytt uppgef-
inn suöutíma á pökkunum
sínum um tvær mínútur og
hann skyldi ekkert hlusta á
það sem stæði á pökkunum
heldur sjóöa le tagliatelle í sjö
mínútur en ekki fimm.