Vikan - 20.01.1995, Síða 28

BERNSKUMINNINGAR
úr takti; nokkrum dansspor-
um á eftir. Ég held að ég, fé-
lagar mínir, Davíð Oddsson
og Vilmundur heitinn Gylfa-
son, og þessir krakkar hafi
verið þeir fyrstu sem upp-
lifðu rokkið.
Við bræðurnir vorum
barnslega hrifnir af Tinnu.
Það er algengt þegar litla
systir manns á í hlut. Og ég
leit mjög lengi á hana sem
Tinna meö
krullurnar. Á
tímabili var
henni
meinilla viö
litlu systur mína. Þegar ég
var í menntaskóla var Vil-
mundur heitinn Gylfason
einhvern tímann heima í
kjallaranum. Tinna kom nið-
ur og hann sagði: „Óskap-
lega er systir þín falleg." Mér
fannst þetta nánast vera
guðlast. Mér fannst þetta
vera móðgun - að vera að
gefa eitthvað út á það að
kornung systir mín væri fal-
leg. Þá áttaðí ég mig náttúr-
lega á því að hún væri að
verða kona. Og ég hafði
Hrafn aö dansa viö Tinnu á
jólaballi áriö 1960.
Á páskum áriö 1955. Herdís Þorvaldsdóttir leikkona meö
börnin fjögur. Hrafn, Þorvaldur, Tinna og Snædís.
aldrei skoðað hana í því
samhengi. En það lá við að
ég stórmóðgaðist við Vil-
mund.“
STAKK AF TIL ARABÍU
Það kemur eflaust mörg-
um á óvart að Tinna var
hippi og hafði áhuga á mót-
orhjólum. Þrátt fyrír að Hrafn
hafi verið ansi fyrirferðarmik-
ill á sínum yngri árum sótti
hann í menningarlegri fé-
lagsskap. Hann var í allt öðr-
um „fíling“ eins og hann seg-
ir sjálfur. „Við félagarnir litum
niður á allt svona. Við vorum
miklu háspekilegri. Við vor-
um í bókmenntunum og
hermdum eftir berklaveikum
skáldum; að vísu vorum við
ekki berklaveikir. Við vorum
sannfærðir um að við værum
goðumborin skáld,“ segir
hann og hlær.
Þrátt fyrir að vera feimin,
dul og sér á parti var Tinna
mjög sjálfstæð. Þegar hún
var unglingur fór hún með
móður sinni til útlanda. Þeim
sinnaðist eitthvað og Tinna
stakk af og fór alein til Grikk-
lands og Arabíu. Foreldrarnir
voru miður sín allt sumarið
sem ferðin stóð yfir og Hrafn
varð mjög hræddur þegar
hann frétti af þessari ferð
litlu systur sinnar.
„Við höfum einu sinni unn-
ið saman,“ segir hann. „Þá
lék hún aðalhlutverkið í í
skugga hrafnsins og var út-
nefnd til Felixverðlaunanna
sem ein af fjórum bestu leik-
konum í Evrópu. Mér fannst
hún standa sig feiknalega
vel og hún sýndi af sér hörku
og einbeitingu. Sérstaklega
vegna þess að handritið
hefði getað verið betra. Ég
fór í í skugga hrafnsins af of
mikilli sjálfshrifningu. Mynd-
in, sem ég gerði á undan,
Hrafninn flýgur, hafði átt
slíkri velgengni að fagna að
mér virtist ég ekki þurfa að
hafa eins mikið fyrir hlutun-
um og áður. En Tinna náði
ótrúlega miklu út úr hlutverk-
inu. Hún er lík móður okkar
að því leyti að hún er mjög
vönduð, ákveðin og skipu-
lögð,“
HRAFN FÉKK TÆRNAR
Tinna Gunnlaugsdóttlr
kemur inn á Hótel Borg á
gráum eftirmiðdegi. Hún er
óaðfinnanlega klædd, í blárri,
glæsilegri buxnadrakt. Hún
pantar cappuchino og heilsar
tveimur meðleikurum í Fávita
Dostojevskíjs sem nú er á
fjölum Þjóðleikhússins. Ætl-
unin er ekki að tala um leik-
ritið, heldur um stóra bróður,
Hrafn Gunnlaugsson.
„Við erum ólík systkinin.
Hrafn er mikill ákafamaður f
öllu, sem hann tekur sér fyrir
hendur, en ég er sýnu ró-
legri," segir Tinna. „Þetta er
reyndar aðeins á yfirborðinu
því við höfum bæði vilja sem
næstum ekkert fær stöðvað.
Ef eitthvað brennur á fær
það allan forgang. Þegar við
vorum börn var ákveðin fjar-
lægð á milli okkar. Þótt Hrafn
sé aðeins sex árum eldri en
ég eru tvö systkini á milli
okkar; hann er elstur, svo
kom Þorvaldur, þá Snædís
og ég er yngst. Hrafn á af-
mæli 17. júní og sex árum
eftir fæðingardag hans lá
móðir mín á fæðingardeild-
inni og barðist við hríðirnar í
kappi við lúðrablástur og
gleðilæti þjóðhátíðardags-
ins. Ég lét bíða eftir mér og
fæddist laust eftir miðnætti.
Af tillitssemi við stóra bróður
ákvað ég að láta honum eftir
þjóðhátíðardaginn. Fyrir
bragðið sat ég uppi með að
það var alltaf meira húllum-
hæ í kringum afmælið hans;
blöðrur, skrúðgöngur og læti.
Mér létti á vissan hátt þegar
ég áttaði mig á því að Hrafn
var ekki tilefni hátíðarhald-
anna. Ég var fimm ára þegar
ég gerði mér grein fyrir því
að það var nokkur hamingja
í því fólgin að eiga sinn eigin
afmælisdag og þurfa ekki að
deila honum með Jóni Sig-
urðssyni. Ég fann hins vegar
til með Hrafni að hann skyldi
hafa verið svo óheppinn að
missa af því að fá mig í af-
mælisgjöf á sínum tíma. Ég
tók mig því til og gaf honum
formlega litlu tærnar á mér í
sárabætur."
Það féll í hlut bræðranna
að gæta systranna á kvöldin
þegar foreldrarnir voru að
vinna. Til að byrja með hafði
Hrafn yfirumsjón og ábyrgð
á barnagæslunni. Seinna,
þegar hann fór að verða
upptekinn á kvöldin, færðist
þessi ábyrgð yfir á Þorvald.
„Þessi kvöld eru ógleyman-
leg,“ segir Tinna. „Þá voru
sagðar alls konar sögur;
draugasögur og það skelfi-
legar hryllingssögur að við
systurnar lágum nötrandi af
hræðslu og spenningi í rúm-
inu hennar mömmu á með-
an sögumaðurinn lét gamm-
inn geisa í rúminu hans
pabba.“
HLÍFDI ENGUM
Frá því að Hrafn var lítill
var mikið líf í kringum hann.
Tinna segir að hann hljóti að
hafa verið aðalhrekkjusvínið
í hverfinu og stundaði hann
skipulögð skammarstrik. „Oft-
ar en ekki taldi hann Þorvald
á að taka þátt og Þorvaldur
var svo mikill Ijúflingur að
hann gerði allt sem Hrafn
sagði honum að gera. Oft
var það svo að Hrafn sagði
Þorvaldi að gera það sem
hann sjálfur þorði ekki að
gera. Eitt af þessum skamm-
arstrikum var að fara upp á
þak á blokkinni, sem við
bjuggum í við Dunhaga, en
28 VIKAN 1. TBL. 1995