Vikan - 25.06.1998, Blaðsíða 16

Sakamál
Smásaga eftir Harry Williams
Ég fór mér að engu óðslega. Lét mér það lynda sem venjulega fer verulega í
taugarnar á mér - að hanga í bílalest sem virtist endalaus. Ég veit af langri
reynslu að það hefur lítið upp á sig að troðast fram úr. Fyrir slíkri lest sem ég var
lentur í fer venjulega eitthvert gamalmenni sem rígheldur sér í stýrið, hallar sér
fram og notar hvert tækifæri til þess að þusa um þessa asna sem láti sér liggja
reiðinnar ósköp á, eða þá hinn ábyrgi fjölskyldufaðir sem notar tímann til þess
að fara í spurningaleiki við kerlinguna sína og krakkastóðið sem fyllir aftursætið.
Endalaus bílalest á
næstum því enda-
lausum vegi. Við
Ameríkanar, stát-
um okkur af því að eiga allt
það sem er stærst og mest og
hikum ekki við að fullyrða
að þjóðvegur 1 sé lengsti
þjóðvegur í heimi. Öðru
hverju kom ég þó auga á
vegvísa sem gáfu til kynna
að jafnvel á þessari löngu
leið væri endastöð og að hún
væri í Key West, þar sem
óteljandi heimskir túristar
koma árlega til þess eins að
sjá húsið sem Hemingway
bjó í eða láta taka mynd af
sér við sóðalega og útkrot-
aða siglingabauju, 90 mílur
til Kúbu, stendur á henni,
syðsti oddi Flórída.
Það var kalt í bflnum og
þar sem eitthvert ólag var á
miðstöðinni var ég nú dauð-
feginn þeirri fyrirhyggju
minni að hafa smeygt mér í
frakkagarm áður en ég hélt
að heiman.
Ég heiti Ron Snider og er
34 ára. Ættaður frá New
York þar sem ég ólst upp við
erfiðar aðstæður. Pabbi var
hafnarverkamaður í South-
port. Hann og mamma áttu
aðeins eitt sameiginlegt.
Áhuga á áfengi. Þau notuðu
hverja stund sem gafst og allt
sem þau unnu sér inn til þess
að sinna þessu áhugamáli
sínu og ég og bræður mínir
lærðum snemma að bjarga
okkur sjálfir. Hér og nú ætla
ég ekki að lýsa hvaða að-
ferðum við beittum til þess
að sjá okkur farborða, en
víst er að það var aldrei
neinn sunnudagaskólabrag-
ur á aðgerðum okkar.
Kannski var það mesta happ
lífs míns að einn góðan veð-
urdag, þegar ég var 14 ára,
féll pabbi dauðadrukkinn í
höfnina og var orðinn með-
vitundarlaus þegar honum
var druslað á þurrt. Reynt
var að blása lífi í karlinn en
það heppnaðist ekki og hann
var grafinn á kostnað ríkisins
í fátækrakirkjugarði.
Mamma fékk sér auðvitað
ærlega neðan í því í tilefni
dagsins en frændfólk okkar,
sem kom í jarðarförina, sá
aumur á mér og bræðrum
mínum og tók okkur að sér.
Ég hafnaði hjá móðurbróður
mínum sem átti heima í Mi-
ami. Mér fannst gott að
flytja suður á bóginn, í sólina
og góða veðrið og þegar árin
liðu fann ég líka að Miami er
borg tækifæranna í þeirra
orða fyllstu merkingu.
Skólanám átti ekki við mig
en þó drattaðist ég einhvern
veginn í gegnurn mennta-
skóla. Ég fór á sjómanna-
námskeið og upp úr því fékk
ég vinnu sem stjórnandi
skemmtibáts sem sigldi með
ferðamann út og suður eða
þá með forríka karla sem
leigðu báta til fiskveiða þar
sem við þurftum að gera
nánast allt fyrir þá. Það eina
sem þeir afrekuðu sjálfir, var
að drekka bjór, borða nestið
og láta taka myndir af sér
með fiskunum sem við dróg-
um fyrir þá.
Það var í einni slíkri ferð
sem ég kynntist Kathy. Pabbi
hennar var og er ríkisbubbi
sem á verslunarkeðju sem
teygir anga sína um öll
Bandaríkin. Það var örlaga-
ríkt fyrir karlinn að taka
dóttur sína með í þessa
veiðiferð. Hún átti auðvitað
að giftast einhverjum af
hennar líkum og eignast með
honum börn og buru sem
síðan tækju við ættarveldi
karlsins í fyllingu tímans. En
hún giftist mér. Ómenntuð-
um sjóarastrák, sem kunni
varla að leggja saman tvo og
tvo, hvað þá að reka eitt-
hvert stórfyrirtæki.
Auðvitað varð grátur og
gnístran tanna í ríkisfjöl-
skyldunni við þessar mægðir.
En Kathy litla var alltaf
ákveðin stúlka. Hún vissi
hvað hún vildi og náði sér í
það. Þegar við kynntumst
hafði hún litla reynslu af
samlífi við karlmenn en ég
var fljótur að kenna henni
sitt af hverju sem hún hafði
gaman af. Og ég segi það satt
að ég var hrifinn af Kathy,
ekki bara peningunum henn-
16