Vikan - 25.06.1998, Blaðsíða 53

-Vinkonumar sendu furðulega viðskiptavini í verslunina til hennar!
Þessi morgun byrjaði
óvenjulega. Inn kom
kona sem sagðist vilja
láta skrifa niður á brúð-
hjónalista í búðinni, þannig
að gestir í brúðkaupinu
hennar vissu hvað hún vildi.
Hún sagðist hafa kynnst
manni hálfum mánuði áður
og þau ætluðu að gifta sig
fljótlega. Þessi maður væri
flugríkur og öll hans ætt;
pabbi hans væri bankastjóri
og þetta fólk hefði alveg efni
á almennilegum gjöfum.
Hún valdi allt það dýrasta í
búðinni- og lét meira að
segja skrifa niður dýrustu
kristalsljósakrónuna. Hún
valdi líka glös og þegar ég
fór að sýna henni rauðvíns-
og hvítvínsglös í sömu línu
sagðist hún ekkert þurfa á
þeim að halda, því hún
drykki bara vodka í kók, líka
með matnum. Ég var í
klukkustund að elta konuna
um búðina og skrifa og
skrifa niður.“
En deginum var ekki lokið.
Upp úr hádegi fékk Henrí-
etta nýjan viðskiptavin: „Sú
kona sagðist vera að skilja
og vilja endurnýja leirtau og
hnífapör. Hún var lengi að
velja því hún sagðist ekki
treysta sér til að hafa neitt
sem minnti á fyrrverandi eig-
inmanninn. Konan bar sig af-
skaplega illa og sagði mér frá
skilnaðinum. Hún var næst-
um farin að gráta og áður en
ég vissi af var ég farin að lifa
mig svo inn í skilnaðarsög-
una að ég var farin að hugga
konuna. Eftir langa mæðu
dró hún upp skjal, þar sem
stóð að ég ætti að fylgja
henni út í bíl. Þá var vinnu-
degi mínum næstum lokið
svo ég hlýddi. Uti í bíl dró
konan upp kampavínsflösku
og glas og rétti mér. Síðan lá
leiðin niður að Tjörn þar
sem hún rétti mér flugustöng
og sagði mér að veiða. Þarna
stóð ég eins og illa gerður
hlutur í hálftíma með konu,
sem ég hafði aldrei á ævinni
séð áður! Svo lá leiðin í Bað-
hús Lindu, þar sem tekið var
á móti mér með baðslopp, og
þar var ég í næstum fjögurra
tíma dekri. Þegar það var yf-
irstaðið var mér réttur poki
með gömlum ömmukjól í,
sem ég átti að klæðast. Nú
var ég viss um að vinkonur
mínar og Ásta, systir mín,
myndu birtast, en, ó nei. Inn
komu tveir ungir menn, sem
ég hafði aldrei séð, og sögð-
ust vera að sækja mig. Þeir
fóru með mig í Kringluna -
og, sem betur fer, var ég með
sólgleraugun! Kringlan var
troðfull af fólki og ég í
ömmukjól! Ungu mennirnir
fóru með mig á Hard Rock -
og ÞÁ var ég alveg viss um
að vinkonur mínar biðu mín
þar. En nei, ekki heldur!
Þarna sat ég á barnum á
Hard Rock með tveimur blá-
ókunnugum mönnum í heila
klukkustund og drakk
kampavín - en reyndar var
mikið stuð þarna og gaman
að tala við þá. Loksins
klukkan átta um kvöldið fór-
um við úr Kringlunni og
heim til Ástu, systur minnar.
Þá fyrst sá ég hversu margar
góðar vinkonur ég á. Þar
biðu þær mín allar, ásamt
mömmu og tengdamömmu,
og síðan lá leiðin á Amigos,
þar sem ég var meðal annars
látin dansa við Heiðar Ást-
valdsson danskennara, sem
þar var staddur í öðru
„gæsapartýi". Ég var komin
heim um miðnætti, gjörsam-
lega úrvinda eftir langan en
skemmtilegan dag!“
Þess ber að geta að viku
áður hafði Henríetta boðið
vinkonum sínum og systur í
smá partý til sín, svo hún
segist alls ekki hafa átt von á
neinu af þeirra hálfu: „Sér-
staklega ekki þar sem þær
höfðu rætt mikið um hvað
það væri nú sniðugt að til-
vonandi brúður hefði sjálf
notalega veislu!"
Brúðkaupið fór fram laug-
ardaginn 30. maí í Kópa-
vogskirkju, þar sem séra
Hreinn Hjartarson gaf þau
saman, Henríettu og Guðjón
Halldór Gunnarsson, flug-
mann. „Þar söng yndisleg
söngkona, Erla Berglind
Einarsdóttir - sem ég kalla
Diddú númer tvö!“. Veislan
var haldin í Fram heimilinu.
Feðgarnir Jónas Þórir og
Jónas Dagbjartsson léku á
píanó og fiðlu og dansinn
dunaði fram eftir nóttu.
Flestar veitingar voru heima-
lagaðar af móður Henríettu,
Hjördísi Henrýsdóttur, systr-
um hennar og mágkonum,
en Henríetta bakaði sjálf
kransakökuna. „Mamma og
Ásta skreyttu allan salinn,
þær settu rauðan dregil,
fengu lánaða marga sendi-
bílsfarma af trjám austan úr
Hveragerði og appelsínugul-
ar rósir, sem við skreyttum
kransakökuna með, komu
flugleiðis frá Amsterdam.
Mamma bjó til allar skreyt-
ingarnar í salinn og hún bjó
meira að segja til brúðar-
vöndinn minn. Mamma og
Ásta voru á fullu allan dag-
inn fyrir brúðkaupið og fram
til klukkan fimm á brúð-
kaupsdaginn - og þegar
mamma var að fara að sofa
um nóttina og ætlaði að taka
af sér málninguna sá hún sér
til mikillar skelfingar að hún
hafði gleymt að mála sig unr
augun! Én það kom ekki að
sök; hún mamma er svo fal-
leg að það tók enginn eftir
því! Dagurinn fór fram úr
okkar björtustu vonum og
þar sem engin brúðkaups-
ferð er í bígerð gistum við á
Hótel Esju um nóttina og
nutum dvalarinnar þar fram
eftir sunnudeginum. Svo tók
veruleikinn við aftur...“ ■
53