Vikan


Vikan - 25.06.1998, Blaðsíða 17

Vikan - 25.06.1998, Blaðsíða 17
Sakamál ar og munaðarlífinu sem fylgdi samvistum við hana. Tengdapabbi var svo smekklegur að velja brúð- kaupsdaginn okkar til þess að kalla mig á eintal og til- kynna mér að hann myndi sjá okkur fyrir framfærslu „næstu árin“ eins og hann orðaði það. Jafnframt henti hann í mig pappírum og skipaði mér að lesa. Fyrir neðan skrauthaus lögfræði- stofu var löng lesning um að allt sem Kathy fengi af fjöl- skylduauðnum, væri séreign hennar og að karlinn sjálfur væri erfingi hennar næstu tvö árin. Ef hjónaband okkar stæði þá enn átti ég náð- arsamlegast að erfa hana, félli hún frá. Þá var mér svo sem alveg sama um þessa pappíra. Karlinn gat haft þetta eins og hann vildi. Áður en lengra er haldið er líka rétt að ég segi frá því sem ég kalla alltaf ættarfylgj- una. Erfðagalli væri kannski réttara orð. Þannig eru mál með vexti að í fjölskyldu minni er nokkuð sem er harla óvenjulegt. Öll börn, sem fæðst hafa í fjölskyld- unni svo lengi sem vitað er, hafa þennan erfðagalla - annað augað er brúnt, hitt blátt. Ég man eftir því að þegar ég var pínulítill patti spurðu félagar mínir mig oft af því hvernig stæði á þessu og ég gat engu öðru svarað en að það væri að því af pabbi væri svona og afi hefði verið svona. Ég man líka eft- ir því að þegar ég var kom- inn á tektaraldurinn hvíslaði strákur í götunni því að mér að hann vissi af hverju annað augað í mér væri blátt en hitt brúnt. Þegar ég leitaði skýr- inga fékk ég þau svör og við- eigandi fliss að það væri af því að mamma hefði gert hitt bæði með hvítum manni og svertingja. Við bræðurnir lúskruðum svo á þessum strák að hann vogaði sér aldrei að hafa þetta í flimt- ingum aftur. Fyrsta hjónabandsár okkar Kathy gekk að óskum. Við nutum iðjuleysis og þess að leika okkur, hvort sem var á golfvöllum, á bátum eða þá bara í rúminu. Tengdapabbi lét okkur hafa hús í Miami til afnota og við keyptum okkur bát og hjólhýsi suður á Key Largo. Og nú var ég á leiðinni þangað. Allt var þrautskipu- lagt. Eftir að við Kathy fórum að vera saman kynnti hún mig fljótlega fyrir bestu vinum sínum, skólasystur sinni Marianne og Ben eigin- manni hennar. Þetta voru ósköp venjuleg og vinaleg hjón. Marianne var ekkert sérstaklega fyrir augað, en lífsglöð og kát og hlátur hennar var svo smitandi að þegar hún tók sig til og fór að hlæja voru allir kringum hana óðar komnir með bros á vör. Þótt Marianne hefði alls ekki efni á því reyndi hún að stæla Kathy í klæða- burði og hún litaði meira að segja hárið á sér ljóst til þess að líkjast henni. Ben var ailt öðruvísi og stundum fannst manni að allar áhyggjur 17
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.