Vikan - 01.03.1999, Síða 50

Smásaga eftir Ruth Rendell.
innihaldinu fyndist, en það
væri sjaldgæft að peningarn-
ir fylgdu með. Birgitta
komst ekki inn í íbúðina og
gat ekki hringt í kortafyrir-
tækið til að tilkynna þjófn-
aðinn.
Elísabet bóksafnsfræðing-
ur tók stjórnina í sínar
hendur. Hún tók Birgittu
heim með sér, leyfði henni
að hringja og fór með hana
til lyklasmiðs. Birgitta hafði
tapað hluta af veraldlegum
eigum sínum, en, eins og
hún sagði seinna við
Móniku frænku hún eignað-
ist góðan vin í staðinn.
Fátt er svo með öllu illt
að ei boði gott, sagði Mon-
ika og laumaði að henni
fimmþúsund króna seðli.
En allt þetta tilheyrði fram-
tíðinni. Þetta kvöld varð
Birgitta að sætta sig við að
hafa misst sjötíu þúsund
krónur, ökuskírteinið, ávís-
anaheftið, listaverkabókina
eftir Vasaris, minnisbókina
og silfurhringinn með græna
steininum. Hún grét og var
miður sín yfir því að ein-
hver hafði að yfirlögðu ráði
stolið töskunni hennar. Hún
róaði taugarnar með
nokkrum sterkum tebollum.
Birgitta átti meira sameigin-
legt með gömlu frænku
sinni en hún vildi viður-
kenna. Það einasta sem
hana vantaði til þess að
vera dæmigerð piparmey
var meyjarhaftið...
í vikulokin fékk hún
pakka. I honum var pen-
ingaveskið, tómt, fyrir utan
bókasafnskortið, silfur-
hringurinn, minnisbókin,
naglaþjalirnar og nagla-
klippurnar, himinblái
augnskugginn og flest það
sem hafði verið í töskunni,
fyrir utan peningana,
kreditkortið og ávísanaheft-
ið, ökuskírteinið, listaverka-
bókina og sjálfa töskuna.
Pakkanum fylgdi bréf.
Kæra Birgitta. Ég fann
nafn þitt og heimilisfang í
minnisbókinni. Ég vona að
þú eigir þessa hluti. Ég fann
þá í plastpoka ofan á rusla-
tunnu. Ég er hræddur um
að þetta sé allt og sumt, en
sjálfsagt hafa bæði pening-
ar og önnur verðmæti verið
í peningaveskinu. Kær
kveðja, Patric Baker.
Heimilisfang hans og
símanúmer var prentað á
bréfsefnið. Birgitta, sem
sjaldan lét stjórnast af
augnablikstilfinningum,
fylltist svo miklu þakklæti
og endurnýjaðri trú á mann-
kynið, að hún greip símann.
Hann svaraði samstundis.
Notaleg röddin gaf til kynna
að hann væri vel menntað-
ur. Hann var lágmæltur og
skýrmæltur. Þetta var rödd
ungs manns. Hún jós yfir
hann þakklæti. Mikið væri
hann góður! Hugsa sér alla
fyrirhöfnina! Ekki aðeins
hafði hann fundið hlutina
hennar, heldur líka farið
með þá heim til sín, pakkað
þeim inn, borgað póstburð-
argjaldið, og örugglega
þurft að standa í biðröð á
pósthúsinu! Hvernig gæti
hún launað honum fyrir-
höfnina? Hvernig gæti hún
sýnt honum þakklæti sitt?
Hittu mig og fáðu þér
drykk með mér, sagði hann.
Jú, auðvitað gæti hún það.
Þau ákváðu stað og stund
jafnvel þótt hún væri efins
um hvort það væri skynsam-
legt af henni að hitta hann.
Hún leitaði ráða hjá Elísa-
betu. Það getur nú ekki
skaðað að þið fáið ykkur
drykk saman á fjölmennum
stað, sagði vinkonan bros-
andi.
Hún hafði ekki gert neitt
þessu líkt í langan tíma. Satt
að segja hafði hún ekki far-
ið út með manni í tvö ár.
Hún hafði dregið sig inn í
skel sína eftir margra ára
ástarsamband við giftan
mann; aldrei aftur, hafði
hún ákveðið. Aldrei aftur
ætlaði hún að bindast öðr-
um svo sterkum og sárs-
aukafullum böndum.
Kannski, hugsaði hún
með sjálfri sér, á hann eftir
að koma mér þægilega á
óvart.
Patric Baker kom Birgittu
óþægilega á óvart. Hann var
einfaldlega allt of fallegur.
Satt að segja blindaðist hún
af fegurð hans þegar hann
stóð upp frá borðinu þar
sem hann sat og beið henn-
ar. Fegurð hans gerði hana
taugaóstyrka og feimna.
Þetta var einum of mikið,
eiginlega bara vandræða-
legt. Hún neyddi sjálfa sig
til þess að festa augun á
eitthvað annað en hann.
Hún vissi ekki um hvað
hún ætti að tala við hann.
Sem betur fer talaði hann af
miklum móði um hvernig
hann hafði fundið hlutina
hennar ofan á ruslatunn-
unni. Birgitta, sem var góð-
ur hlustandi, hlustaði. Hann
sagðist einu sinni hafa týnt
skjalatöskunni sinni í strætó
og eitt sinn hafði seðlaveski
verið stolið af vini hans.
Örvuð af þessari frásagnar-
gleði sagði Birgitta honum
frá því þegar brotist var inn
hjá Móniku frænku og verð-
mætri perlufesti stolið. Sem
betur fer hafði hún verið
tryggð. I framhaldi af því
vildi Patric vita meira um
frænkuna og Birgitta komst
að því, sér til mikillar und-
unar, að hún var bara svolít-
ið skemmtileg þegar hún
sagði frá fjárhagsævintýrum
frænkunnar. Það var engin
ástæða til þess að leyna
hann því hvaðan stolnu
peningarnir komu og hann
virtist hafa gaman af frá-
sögninni. Hún heldur því
fram að ég fái allt eftir
hennar dag og hvers vegna
ekki að gefa mér peningana
núna? Já, hvers vegna ekki,
sagði hann brosandi. Það
var bara svo dæmigert fyrir
mig að peningaveskinu var
stolið daginn eftir að hún
gaf mér alla þessa peninga.
Hann bauð henni út að
borða. Hún spurði Elísa-
betu í hverju hún ætti að
fara. Hún var með tískuna á
hreinu. Fyrr um daginn
höfðu þær hlustað á fyrir-
lestur Önnu Carter. Elísabet
var gengin í kvennaklúbb-
inn.
Hann er nú aldrei neitt
hátíðlega klæddur, sagði
Birgitta. Þau höfðu hist aft-
ur og fengið sér drykk. En
Drottinn minn dýri, Elísa-
bet. Hann er svo flottur að
það er næstum því of mikið
af því góða, ef þú skilur
hvað ég á við. Elísabet skil-
di það ekki. Brosandi sagði
hún að það gæti bara ekki
verið að hann væri of
huggulegur. Birgitta vissi að
það hljómaði undarlega, en
viðurkenndi að hún fengi
minnimáttarkennd þegar
þau væru saman. Ég skal
50 Vikan