Vikan - 10.05.1999, Blaðsíða 22

MaÖur bestu vinkonu
Hann eyðilagði vinskap okkar
s
g var 32 ára þegar ég
kynntist Þórunni, vin-
konu minni. Ég flutti í
hús skáhallt á móti henni og
kynntist henni í gegnum syni
okkar.
Ég átti tvo syni, 5 og 7 ára,
en hún átti þrjá 5, 7 og 12 ára.
Sjö ára strákarnir okkar lentu í
sama bekk í skólanum og
þessir fjórir yngstu guttar urðu
miklir félagar og léku sér mikið
saman.
Fljótlega kom að því að við
fórum að sækja strákana heim
til hvor annarrar og alls konar
samskipti urðu til í kringum þá.
Við fórum að passa fyrir hvor
aðra og við komumst að því að
við áttum margt sameiginlegt.
Þórunn var að vísu miklu meiri
„postulínskona" en ég. Hún
var gift lögfræðingi, var heima-
vinnandi og hafði miklu meiri
áhuga á veraldlegum gæðum
en ég, kannski af þeirri einföldu
ástæðu að hún hafði meiri pen-
inga á milli handanna. Ég vann
að vísu úti hálfan daginn, en
maðurinn minn er iðnaðarmað-
ur og við höfðum ekki mikil
auraráð á þessum tíma þótt við
værum síður en svo nokkuð illa
stödd.
Þórunn átti alls konar fallega
húsmuni. Hún átti dýr húsgögn,
flott leirtau og fín föt með
þekktum vörumerkjum sem ég
hafði aldrei sóst eftir, en það
skipti ekki máli á milli okkar.
Þessir hlutir skiptu mig engu
máli og við urðum bara vinkon-
ur. Við vorum báðar mjög léttar
í lund og hlógum mikið saman,
við höfðum báðar áhuga á list-
um og fórum saman á sýningar
og við vorum báðar miklar
handavinnukonur og sátum og
prjónuðum saman og við skipt-
umst á uppskriftum og afleggj-
urum af blómum. Okkur leið vel
í félagsskap hvor annarrar á
þægilegan hátt, rétt eins og við
hefðum alist upp saman.
Vinskapur okkar Þórunnar
var smitandi. Mennirnir okkar
kynntust líka gegnum okkur og
það var ekki annað að sjá en
að þeir kæmust bærilega af
saman. Við skiptumst stundum
á að bjóða hvort öðru í grill-
veislur sem oftast voru þó
haldnar I garðinum okkar
vegna þess að hann var skýlli.
Þá voru fjölskyldurnar saman,
tvenn hjón og allir strákarnir
fimm. Þessar stundir okkar
voru oft mjög skemmtilegar og
ég minnist þeirra enn með
brosi á vör. Maðurinn minn
hafði líka gaman af þeim, en
ég fann að hann hafði ekki
áhuga á frekari samskiptum.
Ég held að hann hafi ekki verið
neitt sérstaklega hrifinn af eig-
inmanni Þórunnar vinkonu
minnar. Ég var reyndar alveg
hissa, því mér
fannst hann
hinn viðkunn-
anlegasti mað-
ur þótt ég
þekkti hann
ekki af neinu
öðru en þess-
um grillveislum.
Hann var mikill
vínáhugamað-
ur og kom alltaf
með mikið af
fínum vínum
með sér og
krafðist þess
að við smökk-
uðum hina og þessa tegund-
ina. Hann vildi endilega að við
ættum flöskurnar, hann sagðist
ekki nenna að bera þær heim
aftur og mér fannst þetta
stundum óþægilegt. Hann var
mjög góður við strákana og lék
við þá og gantaðist. Hann var
líka skemmtilegur í fjölmennni,
spilaði á gítar, söng og var
hrókur alls fagnaðar. En eitt-
I hvað var það sem maðurinn
minn kunni ekki við í fari hans
og við létum þessi samskipti
nægja.
Þangað til Þórunn átti fer-
tugsafmæli.
Þá var okkur boðið í mikla
veislu. Miklum fjölda af vinum
og ættingjum hafði verið boðið
til veislunnar sem var haldin
heima og tveir tónlistarmenn
voru ráðnir til að leika í veisl-
unni. Frænka Þórunnar þjónaði
gestunum til borðs og kvöldið
leið við mikil veisluhöld, góðan
mat og drykk. Eins og gengur,
þegar ótakmarkað vín er í boði,
fór þessi veisla alveg úr bönd-
unum og einstaka gestir, fullir
og vitlausir.vildu ekki fara heim.
Þórunn var orðin dauðuppgefin
um klukkan þrjú um nóttina og
vildi greinilega fara að losa sig
við gestina. Maðurinn minn fór
heim, en ég bauðst til að vera
eftir og hjálpa
henni að koma
einhverju lagi á
heimilið og
losa sig við
síðustu gestina
áður en þau
gengu til náða.
Um klukkan
fjögur voru allir
farnir, Þórunn
kvaddi mig og
þakkaði mér og
maðurinn
hennar, of-
boðslega þakk-
látur líka,
bauðst til að fylgja mér heim í
náttmyrkrinu. Ég taldi það
óþarfa en varð samt fegin þar
sem það var hálka og ég var á
háhæluðum spariskóm.
Við vorum ekki komin inn á
lóðina mína þegar hann tók
utan um mig og kyssti mig og
það var enginn venjulegur
þakklætiskoss. Ég gersamlega
fraus, þetta kom mér verulega
illa á óvart!
Samskipti mín við
Þórunni urðu
aldrei eins eftir
þetta. Hún var
samt alltaf jafn
frábær. Hún var
líka alltaf jafn hrif-
in af þessum
manni sínum. Hún
virtist ekki hafa
hugmynd um
hvernig hann var.
minnar n
,,Ertu orðinn brjálaður ?!"
hrópaði ég og reyndi að losa
mig úr fanginu á honum. Ég
vissi vel að hann var búinn að
drekka mikið, en samt gat ég
alls ekki skrifað þetta á kostn-
að drykkjunnar.
Hann herti bara takið á mér
og sagði,, Ég veit að þú vilt
þetta líka, þú ert búin að bíða
eftir þessu í allt kvöld eins og
ég." Hann var kominn með
vinstri höndina innan undir pils-
strenginn minn og mér varð
flökurt. Einhvern veginn tókst
mér að losa mig, ég hlóp hálf-
hrasandi heim eftir svellinu og
skellti á eftir mér hurðinni þeg-
ar ég kom inn og féll saman.
Ég vildi ekki vekja manninn
minn en sofnaði seint og illa,
algerlega í sjokki.
Morguninn eftir ákvað ég að
þegja yfir þessu, segja hvorki
Þórunni né manninum mínum
frá því og sjá hvort nágranni
minn bæðist ekki afsökunnar.
Samskipti mín við Þórunni
urðu aldrei eins eftir þetta. Hún
var samt alltaf jafn frábær. Hún
var líka alltaf jafn hrifin af þess-
um manni sínum. Hún virtist
ekki hafa hugmynd um hvernig
hann var. Það var svo ein-
kennilegt að ég var með sam-
viskubit gagnvart henni. - Ég
veit ekki af hverju.
Ég sá hann ekki aftur fyrr en
nokkrum vikum seinna en þá
var hann að þvo bílinn sinn á
planinu hjá þeim þegar ég
gekk fram hjá. Hann kastaði
glaðlega til mín kveðju eins og
ekkert heföi í skorist! Ég varð
bæði hissa og reið. Hafði ég
kannski gert of mikið úr þessu?
Var hann kannski bara svona
fullur að hann vissi ekki hvað
hann var að gera? Kannski
mundi hann ekki einu sinni eftir
þessu?
Ég vildi ekki missa vinskap
Þórunnar sem var mér mikils
22 Vikan