Vikan - 10.05.1999, Blaðsíða 14

var auðvitað dauðhrædd í
fyrstu og var með þrjá slag-
branda fyrir dyrunum. En eftir
smátíma fór ég að venjast
þessu. Ég fór að tala við fólkið
í hverfinu og komst smám
saman inn í þetta sérstaka
samfélag. Ég komst að því að
ógæfufólk þarf alls ekki að vera
slæmt fólk. Ég kynntist mörgu
góðu fólki og leið vel í þessu
vandræðagemlingahverfi. Ég
ákvað að taka viðtal við eina
af vændiskonunum sem héldu
sig í hverfinu og þvældist, þar
af leiðandi, um með þeim
nokkur kvöld. Ég þurfti þó að
borga henni fullt verð fyrir tím-
ann," segir Tóta og brosir. Það
er ævintýraljómi yfir andliti
hennar þegra hún rifjar upp
þennan tíma í Barcelona.
Kynni af latneskum
döðrurum og indveskri
kvikmyndagerðarlist
Tóta er glæsileg kona. Skyldi
hún ekki hafa orðið fyrir áreiti
karlmanna þar sem hún var að
þvælast um einsömul í borg-
inni?
„Jú, það er ekki hægt að
neita því. Latneskir karlmenn
eru nú einu sinni daðrarar af
Guðs náð og þeir reyna stíft og
mikið við konur sem eru einar
á ferð. Ég hef líklega virkað
unglegri svona brún og sælleg.
Alla vega fékk ég oft lítinn frið
ef ég sat ein á kaffihúsi. Þá
varð ég að losna við þá með
einhverjum sögum eins og ég
væri að bíða eftir tæplega þrí-
tugri dóttur minni. Ef það dugði
ekki sagðist ég vera að flýta
mér því ég væri fara að passa
Heklu, dótturdóttur mína. Það
dugði oftast. En fyrst þú minn-
ist á karlmenn og áreiti þeirra
þá varð ég fyrir í ótrúlega skop-
legri reynslu þarna úti. Ég var
einn dag á ströndinni þegar
myndarlegur karlmaður kom og
fór að spjalla við mig. Þetta
reyndist vera indverskur pró-
fessor sem var gestaprófessor
við háskólann í Barcelona.
Þetta var ákaflega kurteis og
siðfágaður maður, hann sagð-
ist vera giftur en konan hans
væri á Indlandi. Þegar við
kvöddumst spurði hann hvort
ég væri til í að hitta hann
stundum og fara með honum á
kaffihús og í bíó sem og við
gerðum nokkrum sinnum.
Kvöld eitt bauð hann mér með
sér að horfa á leik Barcelona
og Real Madrid, nokkuð sem
er nokkurs konar skylda að
upplifa ef maður er á annað
borð staddur á Spáni. Á vellin-
um var mikill mannfjöldi svo við
ákváðum að fara heim til hans
og horfa á leikinn í sjónvarpinu.
Þegar þangað kom spurði
hann hvort ég hefði kannski
frekar áhuga á þvi að horfa á
indverska bíómynd á mynd-
bandi. Ég tók því fagnandi þar
sem fótbolti hefur aldrei verið í
neinu sérstöku uppáhaldi hjá
mér. En mér brá í brún þegar
myndin reyndist vera hin
svæsnasta klámmynd. Ég brá
mér á klósettið til þess að
hugsa minn gang og velti því
fyrir mér hvort um væri að
ræða hefðbundinn indverskan
forleik. Þegar ég kom fram aft-
ur hafði hinn siðmenntaði gest-
gjafi minn tekið forleikinn einu
skrefi lengra og lá nú nakinn í
rúminu. Hann klappaði á rúmið
og bauð mér sæti og spurði
hvort mér væri ekki heitt í öll-
um þessum fötum. Mér var að
vísu orðið heitt í hamsi en það
hafði ekkert með fötin að gera.
Mér var orðið Ijóst að sið-
menntað fólk þarf siðmenntaða
meðferð og sagði honum kurt-
eislega að áhugi minn á ind-
verskri kvikmyndagerðarlist
næði hingað og ekki lengra.
Nokkuð fát kom á prófessorinn
og meðan hann snaraði sér í
spjarirnar sagði hann að ég
væri sérkennilegasta vændis-
kona sem hann hefði hitt! í Ijós
kom að þarna var um ólíka
menningarheima að ræða því
indverski prófessorinn hélt að
kona, eins síns liðs, gæti ekki
haft annað fyrir stafni en að
selja blíðu sína.
Líf í litlum kofa
í Barcelona vann Tóta lítils-
háttar við ritstörf og skrifaði
m.a. pistla fyrir Morgunblaðið.
En hún fékk enga fasta vinnu í
borginni eins og hún hafði von-
ast eftir. „Það er hægt að kom-
ast af með litla peninga í þess-
ari fallegu borg en ég hafði lítið
að gera og eftir sjö mánuði
varð ég uppiskroppa með pen-
inga. Þá hélt ég heim til fs-
lands og fannst það mikil upp-
gjöf. En ég hafði í huga það
sem vinur minni, Ingólfur Mar-
geirsson, sagði við mig að
skilnaði þegar ég fór: „Tóta,
mundu eftir tólftu reglu fjall-
göngumanna í Noregi. Það er
í lagi að snúa við." Þannig að
ég fór eftir tólftu reglunni og
kom heim. Ég fann strax að ég
var ekki sátt við að vera komin
heim til (slands. Mig langaði
mikið að fara út aftur og fór að
undirbúa það. Ég seldi íbúðina
mína á Stýrimannastígnum og
flutti í lítinn kofa við sömu götu.
Kofinn stóð á bakvið hús vin-
konu minnar og hafði verið not-
aður sem geymsla. Maðurinn
sem átti kofann ætlaði ekki að
leyfa mér að búa í honum því
þetta væri ekki mannabústað-
ur. Ég ætlaði nú bara að vera
þarna í stuttan tíma.
Ég var alltaf á leiðinni til Spán-
ar en var alltaf á sama tíma að
fá einhver verkefni til að vinna
sem héldu í mig. Ég bjó síðan í
nokkra mánuði í kofanum sem
var í raun og veru mjög fyndin
vistarvera sem hélt hvorki vatni
né vindum. Satt að segja var
ég hálffeimin við það í fyrstu að
bjóða vinum mínum í þessa
nýju vistarveru en þegar allt
kom til alls reyndist þar oft
mjög gestkvæmt. Það var þak-
gluggi á kofanum sem hriplak
og þeir sem sátu undir honum
urðu að færa sig til eftir því
hvar dropaði niður. Ég viður-
kenni að ég hafði stundum
áhyggjur af því hvað fólk héldi
eiginlega um þessa skrítnu
konu sem hafði ætlað að lifa
ævintýralífi í útlöndum en byggi
nú í litlum kofa í Reykjavík. En
aftur kom Ingó vinur minn mér
til bjargar. Hann sagði að kof-
inn væri yndisleg vistarvera þar
sem væri sambland af fúkka-,
blóma- og ilmvatnslykt. Hann
sagðist vera stoltur af þessari
vinkonu sinni sem hafði kjarktil
þess að skilja og flytja úr dýr-
ustu Penthouse-íbúð í Reykja-
vík og byggi nú í lítlum kofa.
Ég væri líka eina konan sem
hann þekkti sem hefði keypt
tíma hjá vændiskonu. Svona
ummæli fylltu mig kjarki."
ÞORIR AÐ TAKA ÁHÆTTU! Tóta segist hafa
komist að þeirri niðurstöðu að annað hvort
sé hún ákaflega skynsöm kona sem þori að
taka áhættu og láta drauma sína rætast eða
einfaldlega snargalin. Fyrrum starfsfélagi
hennar á útvarpinu sagði við hana: „Tóta, þú
ert búin að brjóta allar brýr að baki þér en
það er allt í lagi. Þú átt alltaf eftir að finna
þér steina til að hoppa á yfir lækinn."
14 Vikan