Vikan - 10.05.1999, Blaðsíða 7

um náungann?
arþjálfara, þekkja allir. Ekki
bara vegna líkamsrœktará-
huga heldur fyrir að opna
umræðu um mál sem fram
að því höfðu legið í láginni.
Er nokkur búinn að gleyma
minningarrœðu hennar yfir
Barbie? En á hvað viil Jón-
ína síst hlusta?
„Ég vil ekki heyra neitt
um náungann sem hann seg-
ir mér ekki sjálfur. Það sem
Jóna segir um Gunnu lýsir
skapgerð Jónu betur en
þeirrar sem hún talar um.
Flestir sem ég umgengst
geta talað við mig um allt
sem þeir vilja og þeir sem ég
ekki umgengst tala sjálfsagt
við einhvern annan. Ef ná-
ungi minn segir mér ekki
sjálfur af sínum högum þá
vil ég ekkert um hans hagi
vita."
Er alveg sama þótt ein-
hver sé skyldur ein-
hverjum hottintotta
Páll Óskar Hjálmtýsson,
söngvari, er einn þeirra sem
sjaldan erfeiminn við að
segja skoðanir sínar opin-
Slúður lýsir
slúðraranum
betur en þeim
sem um er rætt
Jónínu Benedikts-
dóttur, líkamsrœkt-
berlega. Hann
hikar heldur
ekki við að segja
hlutina beint út
án þess að skafa
neitt utan afþví.
Það sem hann
vill ekki vita um
náungann er:
„Ég hata það
þegar fólk fer að
jarma utan í mér
hverra manna
það sé eða
spyrja hvort ég
þekki það! Það
finnst mér bera
vott um sérís-
lenska minnimáttarkennd af
verstu tegund, eins og það
geti ekki hafið samræður á
mannamótum nema að það
sé skylt einhverjum hottin-
totta sem er kannski poggu-
lítið merkilegri heldur en
það sjálft.
Svo þoli ég það heldur
ekki þegar öðrum finnst ÉG
eitthvað svo merkilegur að
það reynir að ganga í augun
á mér með því að segjast
vera frænka mín, frændi eða
því að stundum fái hún að
heyra meira en henni þykir
gott. Hvað vill Edda alls
ekki vita um náungann?
„Ég er nú full af eðlislægri
forvitni. Ég er samt ekki
eins og sálfræðingur sem vill
og verður að fá að heyra
allt. Mér finnst að fólk eigi
ekki að tala um nánasta
einkalíf sitt og ekki um
vandamál sín þegar þau eru
orðin of flókin fyrir aðra að
leysa. Ég vil gjarnan hlusta á
fólk og gleðst ef ég get
hjálpað því en þegar komið
er það djúpt að aðeins er á
færi fagmanna að aðstoða
þá tel ég að aðrir eigi ekki
að skipta sér af en þeir sem
vit hafa til.
Óhjákvæmilega heyrir
maður oft af hjóna-
bandsvandræðum fólks en
mér finnst að ákveðnir hlut-
ir eigi að liggja í þagnargildi.
Ég finn oft fyrir að fólk hef-
ur þörf fyrir að ræða við ein-
hvern því algjörlega óvið-
komandi og það er allt í lagi.
Ég læt hlutina þá bara renna
inn um annað eyrað og út
um hitt og viðskipta-
vinurinn treystir á
að þannig sé það.
En ég hef mjög
gaman af að tala um
daginn og veginn við
fólk og heyra skoð-
anir þess á þjóðmál-
um, uppeldismálum
og almennum sam-
skiptum milli manna
í þessu samfélagi."
ættingi langt aftur í fornöld
og heldur að ég rifni úr stolti
og bjóði því í glas eða eitt-
hvað. Ég veit ekkert
skemmtilegra en að tala um
hluti, sem skipta máli, við
annað fólk, en það er ekkert
skilyrði að viðkomandi beri
eitthvert fjandans eftirnafn
á borð við Melsteð, Blöndal,
Nordal, Kaaber eða Schev-
ing til að ég nenni því. Ef
einhver byrjar að auglýsa sig
með eftirnafninu þá kemur
það út eins og
viðkomandi sé
ekki nógu áhuga-
verður til að tala
við á eigin for-
sendum.
Um leið og ég
heyri spurning-
arnar: „Heyrðu,
þekkirðu mann
sem heitir..?" eða
"Heyrðu, manstu
eftir mér, ég hitti
þig með...?"- þá
er ég strax búinn
að missa allan
áhuga! Oj, bara.
„I'd rather eat
glass!""
Vikan 7