Vikan - 10.05.1999, Blaðsíða 23

'yndi við mig á ruddalegan hátt
viröi og eftir aö ég var búin aö
sjá hann oft, bæöi einan og
meö henni ákvaö ég aö reyna
aö gleyma þessu atviki. Hann
var greinilega búinn aö gleyma
því hafi hann nokkurn tíma vit-
aö af því. Ég ætlaði aö halda
áfram aö vera vinkona
Þórunnar en forðast
eiginmanninn.
Svo leiö rúmt ár
og Þórunn þurfti
aö fara í alvar-
lega aögerö á
sjúkrahúsi. Hún
fékk að koma
heim eftir viku
en varö aö
fara vel meö
sig og mátti
ekkert reyna
á sig. Mér var
farið að líða
ágætlega ná-
lægt henni aftur
og þessi
óhugnanlega
minning virtist
ekki ætla aö
spilla vinskap
okkar. Grillveisl-
urnar voru aö
vísu úr sögunni
og við eigin-
maðurinn hitt-
umst aldrei
nema óvart úti
á götu.
Ég reyndi
aö hjálpa
Þórunni eins
mikið og ég
gat. Ég þvoöi
fyrir hana og
hengdi upp,
passaði strák-
ana heilmikið
og verslaöi þaö smáræöi sem
vantaði milli stórinnkaupa.
Strákarnir hennar voru oft
heima hjá mér svo hún gæti
hvílst og viö töluöum mikið
saman í síma.
Einn laugardag þegar maö-
urinn minn var í vinnu sprakk
svo púöur-
Þórunn var gift lögfræðingi, hún var mjög hrifin af eiginmanni
sínum og háð honum á allan hátt
tunnan. Synir Þórunnar voru
aö leik úti í garðinum mínum
þegar pabbi þeirra kom allt í
einu inn um garðdyrnar hjá
mér og inn í eldhús. Mér brá
reyndar ekki strax, - ekki fyrr
en hann gekk beint að mér, ís-
kaldur og alveg rólegur. Fyrsta
hugsun mín var sú, aö nú
ætlaði hann loksins aö
biöjast afsökunnar og
ég var ekki viss um
hver viöbrögð mín
ættu aö vera.
En ég heföi
geta sparað
mér þær
pælingar.
Hann
gekk beint
aö mér og
tók utan um
mig. Hann
laumaði
hendinni undir
peysuna mína,
greip um annaö
brjóstiö á mér
og kyssti mig á
hálsinn. Ég
man ekki enn-
þá hvaö hann
sagði, en þaö
voru engar afsök-
unnarbeiðnir, - að-
eins lýsingar hans
á því hvaö hann
hafði alltaf langað til
aö gera viö mig...
Ég fylltist viö-
bjóöi og reiði,
hreytti í hann
skömmum, æst og
hálfgrátandi, sleit
mig lausa og
hljóp næstum
beint í flasiö á
eldri syni mín-
um sem
haföi heyrt í
mér. Ég var
ofboðlega
reiö og sár
og sagöi manninum aö hund-
skast út úr húsinu og láta aldrei
sjá sig á heimili mínu framar.
Drengnum var mjög brugðið og
ég sagöi honum aö maöurinn
hefði verið dónalegur og ég
vildi ekki hafa dóna inni í hús-
inu. Þetta voru endalokin á öll-
um eölilegum samskiptum milli
þessara tveggja fjölskyldna.
Nú eru nokkuð mörg ár síö-
an ég lenti í þessum hremm-
ingum og samband okkar Þór-
unnar er ekkert lengur. Ég
sagði manninum mínum frá
þessu, en engum öðrum. Hann
ráðlagði mér að segja Þórunni
frá því en ég gerði þaö ekki. Ég
veit ekki af hverju, en ég gat
ekki sagt henni þaö. Hún elsk-
ar þennan aumingja og er mjög
háö honum á allan hátt. Mér
fannst réttara aö ég færi út út
lífi hennar en aö ég spillti sam-
bandi hennar og eiginmanns-
ins. Ég hætti aö hafa samband
viö hana aö fyrra bragöi og hef
örugglega verið mjög önnum
kafin og kuldaleg í fasi þegar
hún haföi samband viö mig.
Smátt og smátt lognaðist vin-
skapur okkar útaf og henni
hlýtur aö finnast ég vera mjög
einkennileg manneskja.
Nokkrum mánuðum eftir þenn-
an atburð fluttum viö hjónin
burt úr hverfinu, nærveran viö
Þórunni og fjölskyldu hennar
var orðin mér óbærileg.
Þórunn er ekki rétta nafn
þessarar vinkonu minnar,
kannski les hún þetta og þekkir
söguna og þá verður bara að
hafa það. Kannski getur hún
fyrirgefiö okkur báöum óheiöar-
leikann, hvoru á sinn hátt.
r lesandi segir
Jóhönnu
Harðardóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni r ,
með okkur? Er eitthvað
sem hefur haft mikil áhrif /;
á þig, jafnvel breytt lifi M
þínu? Þér er velkomið að
skrifa eða hringja til okk-
ar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
Hciniilishingið en \ ikan
- ..I.ÍÍMev nslu.saga". Scljavegur 2.
1(11 Keykjavík.
íNetfang: vikan@frodi.is
Vikan 23