Vikan - 16.11.1999, Qupperneq 66

Eg og konan mín vor-
um bara unglingar
þegar við kynntumst
og urðum ástfangin.
Við giftum okkur rétt
innan við tvítugt og
fyrstu árin í hjóna-
bandinu voru dásam-
leg. Dísa var ritari hjá
lögfræðingi og hafði
ágætar tekjur. Ég var í
viðskiptafræði í Há-
skólanum og við sáum
fram á bjarta framtíð
þegar ég hefði lokið
námi. Eftir fimm ára
hjónaband hrundi ver
öld okkar til grunna.
Dísa hætti að hafa
blæðingar og í
fyrstu héldum
við að hún væri
ófrísk en svo byrjuðu þær
aftur. Þetta kom fyrir
nokkrum sinnum og Dísa
tók þetta mjög nærri sér.
Hún vildi gjarnan eignast
barn og vonbrigði hennar
voru alltaf mikil þegar blæð-
ingarnar byrjuðu aftur.
Ég útskrifaðist og fékk
vinnu á endurskoðanda-
skrifstofu. Dag nokkurn
hringdi Dísa í mig í vinnuna
og var mjög reið og æst.
Hún hélt því fram að ég
hefði eytt morgninum í það
að hringja inn á eina út-
varpsstöðina og biðja um
óskalög sem ég vissi að
henni þættu leiðinleg til þess
að koma henni úr jafnvægi í
vinnunni. Það var ekki
nokkru tauti við hana komið
hvernig sem ég reyndi að
segja henni að ég hefði alls
ekki hringt á nokkra út-
varpsstöð og væri ekki að
hlusta á útvarp. Hún hafði
Konan mín er
neðklofasjúklingur
aldrei látið svona áður og í
fyrstu reyndi ég að höfða til
skynseminnar og benda
henni á að þetta væri engan
veginn rökrétt. Hún var hins
vegar svo upptrekkt og æst
að ég áttaði mig fljótt á því
að það þýddi ekki.
Hún varð bara verri og að
lokum var hún farin að
hreyta í mig ókvæðisorðum í
símann. Ég bað um frí og
fór og sótti hana í vinnuna.
Þegar þangað kom réðst
hún á mig og lamdi mig með
krepptum hnefunum og ég
varð að halda henni og beita
afli til að koma henni út.
Vinnufélagar hennar stóðu
steini lostnir hjá og síðar
sögðu þeir mér að hún hefði
verið mjög undarleg allan
þennan morgun en ekki sagt
eða gert neitt fyrr en um há-
degið þegar hún tilkynnti
þeim upp úr þurru að þetta
ætlaði hún ekki að þola og
síðan hefði hún rokið í sím-
ann og hringt í mig.
Við fórum heim og Dísa
sofnaði. Hún svaf allan dag-
inn og nóttina. Morguninn
eftir virtist hún eðlileg og
hún fór í vinnuna. Nokkrir
dagar liðu og þá fékk hún
annað kast. Það byrjaði eins
og hið fyrra að morgni og
hún var ofvirk í vinnunni
allan daginn, æddi um skrif-
stofuna í leit að skjölum sem
hún hélt fram að væru horf-
in og bar upp á samstarfs-
mann sinn að hann hefði
stolið. Hún rauk til og byrj-
aði að þrífa og laga til í
kringum skrifborðið sitt en
lauk ekki nokkru verki. Hún
skildi kústinn og tuskuna
eftir við borðið og rauk í
eitthvað annað.
í eftirmiðdaginn hringdi
vinnuveitandi hennar í mig
og bað mig að sækja hana.
Honum fannst augljóst að
Dísa hefði fengið taugaáfall
og hann lagði hart að mér
að fara með hana beint upp
á geðdeild. Það gat ég ekki
hugsað mér en ákvað að
best væri að hún hvíldi sig
heima í nokkra daga. Ég fór
í vinnuna næsta morgun en
var ekki búinn að sitja mjög
lengi við skrifborðið þegar
síminn hringdi. Búðareig-
andi á Laugaveginum var á
hinum enda línunnar og
konan mín var stödd hjá
honum. Hún var mjög rugl-
uð og virtist ekki vita ná-
kvæmlega hver hún var.
Hún heyrði raddir úr út-
varpi sem hún var með með
sér en ekki var kveikt á.
Kaupmaðurinn hafði þurft
að beita miklum fortölum
áður en hún fékkst til að
gefa honum upp símanúmer
mitt.
Enn eina ferðina kom ég
og sótti konuna mína. I
þetta sinn var mér ljóst að
hér var eitthvað alvarlegra á
ferð en ofþreyta. Ég lagði til
að við töluðum við geðlækni
en það vildi Dísa alls ekki.
Hún vildi heldur ekki að ég
talaði við mömmu hennar
eða systur, þetta mátti alls
ekki fréttast. Hún fór beint
upp í rúm og sofnaði þegar
við komum heim en ég gekk
um gólf og velti fyrir mér
hvernig best væri að bregð-
ast við ástandinu.
Hún heyrði raddir úr
iampanum
Lengi vel neitaði Dísa al-
veg að fara til læknis, loks
gat ég þó talið hana á að
fara til heimilislæknisins
okkar. Hann var fljótur að
afgreiða málið, sagði þetta
tengt þrá hennar eftir barni
og vonbrigðunum yfir að
verða ekki ófrísk. Ég var
innst inni viss um að eitt-
hvað meira væri á ferðinni
en löngun okkar í barn, en
þegar svona stendur á er
maður feginn að hengja sig í
einfaldar lausnir og skýring-
ar því maður vill svo gjarnan
trúa þeim. Læknirinn mælti
með því að Dísa færi til sál-
fræðings til að ræða um líð-
an sína og það gerði hún.
Eftir nokkur viðtöl taldi sál-
fræðingurinn að þau hefðu
náð talsverðum árangri og
að Dísa væri farin að jafna
sig.
Ég pantaði þá ferð til
Spánar fyrir okkur, fannst
við eiga skilið að hvíla okk-
ur örlítið í sólinni og jafna
okkur eftir erfiðleikana.
Ferðin var hræðileg. Dísa lá
allan daginn uppi á hótel-
herberginu og svaf. Hún
vakti á næturnar, gekk um
gólf og talaði við sjálfa sig.
Hún sagðist heyra raddir úr
lampanum á borðinu og út-
66 Vikan