Vikan - 07.12.1999, Qupperneq 57

létta. Pað tók ég hins vegar
ekki í mál. Ég gat alls ekki
hugsað mér að særa systur
mína og börnin hennar. Hún
hafði nefnilega þurft að þola
og komast yfir annars konar
andleg áföll í hjónabandi
sínu og ég gat ekki hugsað
mér að valda henni meiri
vanlíðan.
Gat ekki hugsað mér
að skaða systur mína
Ég var einnig á þessum
tíma farin að sækja tíma hjá
geðlækni auk þess að stunda
viðtöl hjá Stígamótakon-
unni. Þessir sérfræðingar
töldu báðir að mikil andleg
vanlíðan mín væri líka fólgin
í að fara á bak við systur
mína og loks varð það úr að
við mæltum okkur mót og
ég sagði henni allan sann-
leikann. Ég hafði varla
sleppt orðinu þegar ég sá
eftir öllu saman og fannst ég
hafa skaðað systur mína og
mér leið verr en nokkru
sinni áður.
Ég hélt þó áfram þrauta-
göngunni til geðlæknisins og
alltaf sá ég jafnmikið eftir
að hafa ljóstrað upp leynd-
armálinu. Ég bað guð að
hjálpa mér og fyrirgefa mér
en fannst mér ekki ganga
neitt betur í lífinu en áður
að neinu leyti. Foreldrar
mínir grétu þegar þau
heyrðu sannleikann og
ásökuðu sjálf sig fyrir að
hafa ekki séð neitt og ekkert
aðhafst en hvernig gátu þau
það þegar þau vissu ekkert?
Vanlíðan mín og léleg
sjálfsmynd bitnaði á kynlífi
mínu. Ég er gift en maður-
inn rninn er mjög þolinmóð-
ur og skilningsríkur maður.
Hann hefur stöðugt stutt
mig og hjálpað mér í minni
baráttu. Ég varð að neyða
mig til þess að halda viðtöl-
unum áfram og leitaði mikið
styrks í trúnni á guð. Loks
kom að því að mér fannst
mér vera farið að líða betur.
Það var aðeins í fjölskyldu-
boðum eða á öðrum tímum
þegar fjölskyldan kom sam-
an að mér fannst ég eiga
erfitt.
Þögnin gerði allt flókn-
ara og sárara
Ég hef nú eignast annað
barn og hef farið í meðferð
við alkóhólisma hjá SAA.
Ég er mun sáttari við líf mitt
nú en áður en held að eng-
inn verði nokkru sinni sam-
ur eftir að hafa upplifað svo
mikinn sársauka. Sárin gróa
að mestu en örin verða eftir
og stundum svíður í þau.
Um þessar mundir ímynda
ég mér oft að til væri lykill
sem passaði í skráargat að
sársaukanum í hugskoti
mínu. Helst óska ég þess að
honum væri aðeins hægt að
snúa í eina átt og eftir það
yrði dyrunum að því hólfi
hugans að eilífu læst.
Samband mitt og systur
minnar er ekki fyllilega í
lagi því hún ákvað að vera
áfram með manni sínum. Ég
vildi óska þess að menn sem
finna hjá sér hvöt til að gera
svona lagað gætu leitað sér
hjálpar og vonandi
hefðu þeir sumir
vit á að gera það
áður en þeir láta
undan hræðilegum
hvötum sínum.
Þögnin sem umvafði þennan
atburð í þau fjórtán ár frá
því að ég var tíu ára og þar
til ég var orðin tuttugu og
fjögurra ára gerði þetta allt
flóknara og sárara. Ég var
Um Uessar mundir ímynda eg
mér oft að til væri lykill sem
passaði í skráargat að sárs-
aukanum í hugskoti mínu.
sögu sína
nafnleyndar.
Hcimilisfungift er: Vikun
- „Lífsreynslusagak% Seljavegur 2,
101 Reykjavík,
Netfang: vikan@frodi.is
Lesandi segir
Steingerði
Steinarsdóttur
Vilt þú deila sögu þinni meö
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þínu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
barn og unglingur en lífið
byrjaði ekki fyrr en ég varð
tuttugu og fjögurra ára. All-
ir sem verða fyrir einhvers
konar andlegu áfalli ættu að
treysta einhverjum fyrir því
og leita sér hjálpar. Mér hef-
ur loks tekist að vinna
þokkalega úr mínum málum
með guðs hjálp og góðra
vina.