Vikan - 02.05.2000, Blaðsíða 29

Lesandi segir
Hrund
Hauksdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þínu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
MeiiiiiHsfiin^ið er: Vikun
- „Lífsrvynslusaga“, Seljuvegur 2,
með henni. Ég hafði
horft fram á að
þurfa að eyða síð-
asta kvöldi ársins
ein og fannst því frá-
bært að geta átt góð-
ar stundir með
Signýju. Við ætluð-
um að elda góðan
mat, horfa á skaup-
ið og spjalla fram á
nótt yfir rauðvíni.
Hún bauð mér að
sofa heima hjá sér
sem ég þáði því ég
vissi að það yrði
mikið basl að ná í
leigubíl.
Ég var mætt
heima hjá Signýju
um sexleytið á
gamlárskvöld og
varð strax hrifin af
hlýlegri og fallegri
íbúð hennar. Signý
var vel tilhöfð í svörtum kjól
og með ljósa hárið vafið laust
upp í hnút. Ég fékk sting í
magann og mér varð hugsað
til þess hvernig maðurinn
hennar hefði getað hugsað
sér að yfirgefa hana. Ég hugs-
aði að ef ég væri karlmaður
þá myndi ég dýrka þessa
konu og elska hana tak-
markalaust. Viðjressa hugsun
krossbrá mér. Ég gerði mér
skyndilega grein fyrir því að
ég sá Signýju með löngunar-
fullum augum karlmanns og
fannst þetta sjúklegur hugs-
unarháttur hjá mér. Ég reyndi
að hrista þetta af mér og njóta
kvöldsins. Signý bar fram dýr-
indis rétti með mjög góðu
rauðvíni og á eftir hreiðruð-
um við um okkur í gamla,
mjúka sófanum hennar og
gæddum okkur á konfekti og
líkjör. Við ræddum allt milli
himins og jarðar og Signý tal-
aði mikið um fyrrverandi
manninn sinn og skilnað
þeirra. Ég varð þess vör að
hún var orðin klökk, það var
greinilega stutt í tárin og ég
fann fyrir yfirþyrmandi löng-
un til þess að hugga hana. Allt
í einu hafði ég vafið hana
örmum og hún brast í grát.
„Ég held að ég muni aldrei
verða elskuð aftur,“ sagði hún
með ekkasogum. „Ég elska
þig,“ missti ég út úr mér eins
og ekkert væri eðlilegra. Ég
var steinhissa á því að ég hefði
sagt þetta upphátt því mér
fannst eins og ég hefði ein-
ungis hugsað þetta með sjálfri
mér. Signý hætti að gráta og
við störðum hvor á aðra eins
og við værum að hittast í
fyrsta sinn. Við sátum graf-
kyrrar og það var engu líkara
en orð mín bergmáluðu í stof-
unni. Loks stundi Signý upp:
„Ég elska þig líka.“ Eins og í
draumaástandi kysstumst við
og keluðum fram á rauðanótt
á meðan flugeldar sprungu og
himinninn lýstist upp í ljósa-
dýrðinni.
Ástin snýst um persónu-
leika fólks
Næsta morgun vorum við
örlítið feimnar hvor við aðra
en fengum okkur sterkt kaffi
inni í eldhúsi og hresstumst
við það. Við ákváðum að tala
opinskátt um það sem gerst
hafði á milli okkar og hvað
tæki nú við. Við komumst að
því að hvorug okkar hafði
áður hrifist af annarri konu og
ég botnaði ekkert í því hvern-
ig ég, gagnkynhneigð kona,
sem hafði verið gift til tuttugu
ára, gæti allt í einu orðið ást-
fangin af konu. Ég held að
svarið við því sé ein-
faldlega það að
maður getur orðið
ástfangin af fólki af
sama kyni og mað-
ur sjálfur því það er
persónuleikinn sem
ástin snýst jú um.
Við Signý erum
búnar að vera sam-
an í tæplega ár núna
og erum mjög ham-
ingjusamar. Við ætl-
um ekki að hefja
sambúð á næstunni,
okkur finnst gott að
halda ákveðnu sjálf-
stæði í lífi okkar og
ég vil vera til staðar
fyrir börnin mín.
Þau eru enn í skóla
og þurfa verulega á
móður sinni að
halda. Ég hef ekki
enn sagt þeim frá
því hvernig sambandi okkar
Signýjar er háttað því ég held
að það sé ekki rétti tíminn til
þess á þessu stigi málsins,
enda liggur okkur ekkert á.
Við erum þó ekki í felum með
samband okkar að öðru leyti
og hittum reglulega vinkon-
ur okkar sem vita að við elsk-
um hvor aðra og þær styðja
okkur á allan hátt.
101 Reykjavík,
Nctf'ung: vikaii@rrodi.is