Vikan - 16.05.2000, Blaðsíða 24

Gönguferðin
(Eftir Veru Wright^)
Frú Bernard sueigöi listilega eftir bugðóttum sueitaveginum
og gaf bensínið í botn til að auka afl bílsins í brekkunum.
Hvað hún elskaði bað að vera hér á ferð
og meira að segja sjálf við stýriðl
Hann hafði
aldrei viljað
leyfa henni að
keyra utan
bæjarins, jafn-
vel ekki þegar hann hafði
fengið sér rösklega neðan í
því. Hún hafði svo margoft
sagt honum að hún vildi alveg
eins fara ein í sína daglegu
göngu í hæðóttu landslaginu
fyrir ofan bæinn, en það var
ekki við það komandi, hann
vildi alítaf keyra hana.
Kannski var það ein af að-
ferðum hans til að varna því
að hún hitti annað fólk.
Hann hafði ekki alltaf ver-
ið svona. Hún mundi svo vel
eftir því þegar þau kynntust.
Hún hafði verið blómastúlk-
an á sveitahátíðinni og hún
vissi vel að hún var glæsileg
þann dag. Hann hafði komið
á hátíðina með öðrum ungum
mönnum sem allir dáðust að
henni þar sem hún gekk um
milli bæjarbúa og afhenti
hverjum þeirra afskorið blóm
til að skreyta sig með. Hún
hafði viljandi afhent honum
einstaklega fallega, rauða rós.
Þau hittust oft næstu daga og
þau vissu bæði að það var
ekki af tilviljun. Hann gætti
þess að vera alltaf fínn í
tauinu og vatnsgreiddur og
hún fór aldrei út fyrir dyr
öðruvísi en klædd tælandi, lit-
skrúðugum kjólum.
Það var svo eitt haustkvöld
sem hann bað hennar. Það var
undir stóru eikartré og í börk
trésins ristu þau upphafsstaf-
ina sína í hjarta.
Það tré hafði hún ekki
heimsótt í fjöldamörg ár.
Frú Bernard virti fyrir sér
landslagið þar sem hún brun-
aði upp brekkurnar. Oft hafði
hún komið hingað upp í fjall-
ið til að leita að góðum stað
eins og í kvöld.
Þá hafði hún verið að leita
að rétta staðnum til að hugsa,
ganga eða safna kröftum. í
fyrstunni hafði hún alltaf far-
ið ein, en síðustu tíu árin að
minnsta kosti hafði hann
alltaf komið með henni hing-
að.
Hún mundi ekki alveg
hvernig þetta hafði allt byrj-
að. Hann hafði verið svo ljúf-
ur og fallegur brúðgumi. Hún
mundi enn hvað hann hafði
dansað vel í veislunni og hvað
hann hafði heillað mömmu
hennar upp úr skónum. Hún
gat ekki hætt að minna dótt-
ur sína á hversu heppin hún
væri að hafa náð í svona dá-
samlegan mann og að hún
yrði að passa upp á að geðj-
ast honum vel, hún mætti ekki
missa hann til annarrar konu!
En það var aldrei hætta á
því. Hann sóttist aldrei eftir
öðrum konum. Það var ekki
vegna annarrar konu sem
hann byrjaði á fyrsta rifrild-
inu. Ó nei, það var út af hvítu
skyrtunni sem hún hafði
óvart straujað þannig að það
var brot á utanverðri erminni.
Hún hafði orðið óskaplega
hrædd og skammaðist sín
mikið fyrir klaufaskapinn.
Það var alveg rétt hjá honum,
hún kunni ekki að strauja al-
mennilega, hún var ekki alin
upp til þess. Hún kunni held-
ur ekki að elda brauðsúpu
eins og mamma hans hafði
alltaf eldað og hún gat ekki
einu sinni fengið uppskriftina
að henni þar sem gamla kon-
an var dáin fyrir löngu. Það
var svo margt sem hún kunni
ekki og hún vissi vel að hún
var ekki hin fullkomna eigin-
kona.
Frú Bernard reyndi að
þurrka þessar ásæknu hugs-
anir út úr huga sér. Hún var
komin hátt upp í fjallið og nú
þurfti hún að fara að litast um
eftir vegarslóðanum sem var
ekki áberandi og allra síst í
ljósaskiptunum. Þennan
slóða hafði hún fundið nótt-
ina sem hún strauk. Hún
myndi aldrei gleyma þeirri
nótt. Það var nóttin sem hann
barði hana í fyrsta sinn.
Bróðir hans hafði komið í
heimsókn og hann hafði lagt
hart að henni að gera vel við
bróður sinn í mat og drykk.
Hann vildi geta verið stöltur
af konunni sinni.
Hún vildi líka að hann gæti
verið stoltur af henni. Svo
sannarlega vildi hún sýna fjöl-
skyldunni hans að hún væri
ekki verri en aðrir Bernardar.
Hún hafði steikt önd og búið
til sveskjusufflé handa hon-
um og hún hafði keypt dýr-
indis rauðvín til að hafa með
matnum. Hún sá ekki betur
en að þeim bræðrum líkaði
maturinn og vínið vel og það
sama mátti segja um kaffið
hennar. Hún gat ekki að því
gert að bróðirinn þáði ekki
koníak með kaffinu. Hún gat
ekki kyrrsett bróður hans
fyrst hann vildi frekar ljúka
kaffinu og aka heim eftir mat-
inn. - En hann var viss um að
maturinn og framkoma henn-
ar hefði fælt bróðurinn burt.
Hann varð mjög reiður og
kláraði koníakið sjálfur. Þeg-
ar hann var búinn með það
kallaði hann á hana og sagð-
ist vilja kenna henni hvernig
ætti að koma fram við gesti.
Hún mundi ekki hvaða ráð
hann hafði gefið henni, en
hún mundi enn eftir kinnhest-
inum og höggunum í síðuna.
Þetta kvöld hafði hún ákveð-
ið að fara. Hún vissi vel að
hún gat aldrei verið honum til
geðs og hún vissi líka að hún
mundi aldrei verða hamingju-
söm með honum eftir þetta.
Þessa nótt gekk hún ein upp
fjallið og fann þennan vel
24
Vikan