Vikan - 11.07.2000, Blaðsíða 44

Annie var sem lömuð
og kom ekki upp
orði. Hún reyndi að
sýnast róleg. Hún
viidi ekki að hann sæi hvað hún
var hrædd.
Hann svaraði engu. Annie leit
í spegilinn fyrir ofan hann en sá
aðeins sterklegan vangasvipinn
og dökkt hárið. Hún reyndi að
geta sér til hvers konar maður
hann væri og hvað hann vildi
henni.
„Höfum við hist áður?“ spurði
hún og enn kom ekkert svar. Hún
reyndi að hlæja til þess að leyna
óttanum.
„Mér þykir það leitt en ég
kannast ekki við að hafa séð þig
áður. Ég hitti svo margt fólk í
gegnum vinnuna. Aðdáendur
mínir bíða hópum saman eftir
tónleika, sumir lil þess að fá eig-
inhandaráritun, aðrir vilja aðeins
fá að vera nálægt mér. Er það
þannig sem við hittumst? Ert þú
einn af aðdáendunum?“
Hann leit ekki út fyrir að vera
það. Aðdáendur hennar voru
flestir á táningsaldri, klæddir og
klipptir eftir nýjustu tísku. Stelp-
urnar klæddu sig eins og Annie
og máluðu sig eins og hún. Þessi
maður var of gamall til þess að
vera einn af hópnum. Hann var
um þrítugt og dökk, gamaldags
jakkafötin, hvít skyrtan og dökkt
hálsbindið stungu í stúf við
ímynd aðdáendanna. Fötin hans
voru vönduð, jakkafötin litu út
fyrir að vera klæðskerasaumuð
og höfðu greinilega ekki verið
keypt í næsta stórmarkaði. Það
sama átti við um skyrtuna og
bindið.
Fötin segja venjulega eitthvað
um þann sem klæðist þeim og
skilaboðin sem hún fékk með
klæðnaði hans voru þau að hann
væri vel stæður og íhaldssamur.
Alls ekki hinn dæmigerði mann-
ræningi. En hvernig gat hún svo
sem að vitað hvernig dæmigerð-
ur mannræningi leit út? Þetta
gæti verið dulargervi. Lögregl-
una mundi síst af öllu gruna
þennan virðulega mann um
græsku.
Þögn hans var óþægileg. Hún
kyngdi taugaóstyrk og gerði aðra
tilraun til þess að fá hann til að
segja eitthvað.
„Hvers vegna viltu ekki segja
mér hver þú ert?“
„Ég segi þér það seinna,“ sagði
hann og horfði fram fyrir sig.
„Hvert ertu að fara með mig?“
„Það kemur í ljós.“
„Ég vil fá að vita það núna á
stundinni! “ Hún var þurr í munn-
inum af hræðslu en reyndi að sýn-
ast róleg og óttalaus.
Hann svaraði ekki.
Annie horfði á sterklegar
hendurnar sem héldu um stýrið.
Styrkur þeirra hræddi hana. Hún
horfði út um gluggann á gróður-
sæla akrana. Vor var í lofti og
laufin farin að springa út á trján-
um. Himininn var blár en ennþá
var sólin lágt á lofti.
Frá því hann hringdi fyrst hafði
hún reynt að átta sig á erlendum
hreimnum í rödd hans. Var hann
franskur? Hvaðan var hann? Var
hann nýkominn erlendis frá, frá
landi þar sem sólin skein?
Sikiley? Allir vita að Sikileying-
ar eru sérfræðingar í mannrán-
um. Var hann úr einni af þessum
mafíufjölskyldum? Dökkt hárið
og litarhátturinn bentu til þess að
hann væri ítali. Ítalía var einn af
viðkomustöðum hennar á tón-
leikaferðalaginu. Hvers vegna
hafði hann ekki beðið með að
ræna henni? Hvers vegna valdi
hann París?
„Ætlar þú að fara fram á að fá
lausnargjald fyrir mig?" spurði
hún og leit í augu hans í baksýn-
isspeglinum.
Enn kom ekkert svar.
„Það líður ekki á löngu þar til
vinir mínir fara að leita að mér.“
Hann horfði fram fyrir sig og
svaraði engu.
„Strax á morgun fara margir
aðundrastummig; umboðsmað-
ur minn, félagar mínir í hljóm-
sveitinni og fararstjórinn. Þau
hafa örugglega samband við lög-
regluna um leið og þau uppgötva
að ég hefði ekki látið sjá mig á
hótelinu."
Hann yppti öxlum eins og hon-
um stæði á sama. Hún hélt áfram
að reyna að tala hann til.
„Þú skalt ekki halda að þú
komist upp með það að ræna mér
án þess að nokkur sakni mín!
Fyrst af öllu verður haft samband
við starfsfólk flugvallarins sem
fylgdist með mér þegar ég settist
inn í bílinn. Öryggisverðirnir sem
flugu með mér frá London sáu
þig og þeir hafa örugglega skrif-
að hjá sér númerið á bílnum."
Skyldu þeir hafa gert það? Þeir
höfðu talað við bílstjórann og
kæmu til með að geta lýst bæði
honum og bílnum en það var alls
óvíst að þeir hafi haft fyrir því að
skrifa hjá sér númerið á bílnum.
Það hafði ekki verið margt fólk
á ferli nálægt þeim og þeir sem
voru viðstaddir höfðu haft meiri
áhuga á henni en bílnum. Starfs-
fólk flugvallarins hafði verið til
taks til þess að verja hana ágeng-
um fréttamönnum. Til þess hafði
reyndar ekki komið því enn var
hún svo að segja óþekkt í Frakk-
landi. Plöturnar hennar voru ný-
farnar að seljast þar og enn gat
hún farið um huldu höfði.
„Umboðsskrifstofan mín í
London pantaði bílinn,“ sagði
hún varlega. „Ert þú frá bílaleig-
unni? Ef svo er verður auðvelt
fyrir lögregluna að komast að því
hver þú ert.“
Hann hló.
Annie varð öskureið. „Hvað
vakir eiginlega fyrir þér?“ spurði
hún reiðilega.
Allt í einu rann upp fyrir henni
ljós og hún sagði vongóð: „Nú
skil ég. Þetta er allt einn allsherj-
ar brandari. Þú ert alls ekki að
ræna mér. Ertu að fara með mig
til Phils og Díönu? Er þetta eitt
af uppátækjunum hans Phils?“
Phil var þekktur fyrir að
hrekkja vini sína og hún hefði átt
að vera búin að átta sig á því
hvernig allt var í pottinn búið.
Hún hafði ekki getað hugsað
skýrt eftir að hún heyrði aftur
röddina úr símanum.
„Nei, þetta er ekki brandari,
Annie,“ sagði hann. Eitthvað í
röddinni jók enn á hræðslu henn-
ar.
Hún náði varla andanum. Hún
hallaði sér aftur í sætinu og lok-
aði augunum, reyndi að slaka á
og koma jafnvægi á hugsanir sín-
ar. Hún græddi ekkert á því að
missa stjórn á sér. I augnablik-
inu gat hún ekkert gert. Hún var
læst inni í þessum bíl, falin bak
við skyggðar rúðurnar. Enginn
gat séð til hennar og enginn
mundi heyra í henni þótt hún
reyndi að kalla á hjálp. Hún gat
ekkert gert nema bíða þess að
þau kæmu á áfangastað, hvar svo
sem hann var.
Hjartað hamaðist í brjósti
hennar. Hvað mundi gerast þá?
Ef hún aðeins vissi hvað hann
ætlaði sér. Hann leit ekki út fyr-
ir að vera hættulegur glæpamað-
ur. Satt að segja varð hún að við-
urkenna að hann var glæsilegur
maður. Hún hafði alltaf verið
veik fyrir karlmönnum frá Mið-
jarðarhafslöndunum; karlmönn-
um dökkum á brún og brá. Það
var sennilega vegna þess að það
rann franskt blóð um æðar henn-
ar. Föðurfjölskylda hennar var
frönsk, pabbi hennar var fæddur
í Frakklandi, í Jurafjöllunum.
Henni hafði aldrei gefist tími til
þess að fara þangað. Því miður
hafði hún lítinn tíma til þess að
skoða sig um á tónleikaferðalög-
unurn. Sennilega yrði það eins í
þetta sinn.
Pabbi hennar hafði ekki verið
ólíkur þessum manni. Hann
hafði samt ekki verið svona há-
vaxinn og allur miklu fíngerðari.
Annie hafði erft dökkt hár pabba
síns og ljósan hörundslitinn og
græn augun frá mömmu sinni.
Þegar hún var lítil hafði hún oft
óskað þess að vera ljóshærð eins
og mamma hennar en eftir að
hún varð fullorðin var hún sátt
við að líkjast báðum foreldrum
sínum. Á þessari stundu óskaði
hún þess að hún væri líkari pabba
sínum.
Annie hafði dýrkað pabba
sinn og dauði hans setti svip sinn
á barnæsku hennar, sérstaklega
eftir að mamma hennar giftist
aftur áður en ár var liðið frá
dauða hans. Annie hafi aldrei
þolað stjúpföður sinn og hafði
aldrei reynt að leyna því. Það leið
ekki á löngu þar til Bernard Tyler
hafði sömu óbeitina á henni.
Mamma hennar hafði átt erfitt
með að fyrirgefa henni. Joyce
Tyler vissi að dóttir hennar fyr-
irleit hana fyrir að giftast svo
fljótt aftur og var Annie reið fyr-
ir að reyna ekki að leyna fyrirlitn-
ingu sinni. Hún eignaðist tvíbura
tveimur árum seinna og eftir það
var sem hún gleymdi Annie.
Joyce hafði alltaf þurft að hafa
karlmann sér við hlicý Það var
ekki beinlínis hægt að segja að
hún hafi verið vond við Annie, en
eftir að tvíburarnir fæddust
beindi hún allri sinni ástúð og at-
hygli að þeim.
Þegar Bernard Tyler fór að
leggja hendur á Annie hafði
mamma hennar ekkert gert til
þess að reyna að koma í veg fyr-