Vikan - 19.09.2000, Blaðsíða 47

Þórunn Stefánsdóttir þjddi
an hún hellti mjólkinni í kaffið.
Hún sá fyrir sér síðustu tilkynn-
inguna frá bankanum og minnti
sig á hversu mikilvægt það væri
að hún héldi vinnunni. Launin
voru frábær og skrifstofan var
það nálægt heimili foreldra henn-
ar að hún gæti búið þar. Og þótt
það særði stolt hennar að vera
háð þessu var það einfaldlega
staðreynd að hún hafði ekki efni
á að borga leigu fyrr en hún væri
búin að borga upp yfirdráttinn.
Og hún vissi að það kom ekki til
greina að hún fengi lán til þess að
kaupa sér eigið húsnæði.
Bankastjórinn hafði sýnt henni
mikinn skilning og hafði boðið
henni lengri tíma til þess að
borga upp yfirdráttinn. Stolt
hennar kom í veg fyrir að þiggja
það. Pabbi hennar hafði líka
réttilega bent henni á að yfir-
drátturinn bæri háa vexti og það
borgaði sig að reyna að borga
hann upp á sem stystum tíma.
Hún reyndi að koma andlitinu í
réttar skorður áður en hún sneri
sér við og gekk að skrifborðinu.
Stutt pilsið skreið óþægilega
hátt upp á lærin þegar hún sett-
ist niður. Hún leit snöggt á Dani-
el Jefferson en athygli hans
beindist að pappírunum á skrif-
borðinu og hann leit ekki upp úr
þeim fyrr en hún var sest. Hún
hlustaði á hann lýsa hverju mál-
inu á fætur öðru og neyddist til að
viðurkenna að annað hvort hefði
hann einstaklega gott minni eða
raunverulegan áhuga á hverju
einasta máli sem hann tók að sér.
Ef hún átti að vera heiðarleg
varð hún að viðurkenna að lík-
lega væri seinni kosturinn rétt-
ur. En það er aftur á móti stað-
reynd að það fer ekki endilega
saman að vera góður lögmaður
og góð manneskja, hugsaði hún
og það gætti hörku í svipnum.
Þegar klukkuna vantaði fimm
mínútur í eitt voru þau aðeins
hálfnuð með listann. Hann leit á
klukkuna og sagði: „Nú er nóg
komið í bili. Eg þarf að fara á
fund í hádeginu og ég efast um að
ég komi aftur fyrr en um þrjúleyt-
ið. Það er best að við geymum
afganginn þangað til á morgun.
Eg veit ekki hvað þú hefur hugs-
að þér að gera í matartímanum
en Ginny hefur eflaust sagt þér
frá starfsmannaherberginu.“
„Jú, hún sagði mér frá því.“
Röddin var hörkuleg og hann
leit undrandi á hana. Hún fann
sér til skelfingar að hún roðnaði
undan augnaráði hans og vissi að
mamma hennar hefði ávítað
hana fyrir framkomuna ef hún
hefði verið viðstödd.
Hún hafði tekið með sér sam-
loku í nesti. Hún þekkti vel til í
þorpinu, sem var lítið og fallegt.
Lítill almenningsgarður var niðri
við ána og hún hafði ætlað sér að
fara þangað og borða nestið sitt.
En það var kalt úti og himininn
grár og drungalegur. Hún varð að
viðurkenna að líklega færi betur
um hana í starfsmannaherberg-
inu.
Hún varð undrandi og glöð
þegar hún sá Ginny bíða eftir
henni þegar hún kom inn á skrif-
stofuna sína.
„Eg veit að það er erfitt að
byrja á nýjum vinnustað,“ sagði
Ginny og brosti vingjarnlega.
„Mér datt í hug að þú vildir vera
mér samferða upp í mat?“
„Þakka þér fyrir. Ég tók með
mér nesti og ætlaði að borða það
niðri við ána en það er frekar kalt
úti.“
Meðan þær gengu eftir gangin-
um kom kona gangandi á móti
þeim. Hún var hávaxin, miklu
hærri en Charlotte, með dökkt,
glansandi hár, klippt og greitt
eins og hún væri fastagestur á
hárgreiðslustofunni. Andlits-
farðinn var óaðfinnanlegur en
frekar mikill að mati Charlotte.
Hún var í dragt sem Charlotte
vissi að tilheyrði nýju vetrartísk-
unni frá Chanel tískuhúsinu. Á
baugfingri stirndi á stóran og
mikinn demantshring.
Hún leit á konurnar tvær og
sagði kuldalega við Ginny: „Af-
greiðsluborðið er mannlaust. Ég
er viss um að Daniel verður ekki
hrifinn af því.“ Því næst sendi hún
Charlotte kuldalegt augnaráð og
mældi hana upp og niður. Hún
herpti saman varirnar og
Charlotte var ekki í nokkrum
vafa um hugsanir hennar.
Um leið og hún hvarf inn á
skrifstofu Daniels hvíslaði
Ginny. „Þetta er Patricia
Winters.“ Hún glotti þegar
Charlotte leit spyrjandi á hana.
„Maðurinn hennar var margfald-
ur milljónamæringur. Hún gift-
ist honum þegar hann var rúm-
lega sextugur og hún tuttugu og
þriggja. Nú er hann dáinn og sag-
an segir að hún sé í leit að eigin-
manni. I þetta sinn ætlar hún að
detta í lukkupottinn. Hann á
bæði að vera myndarlegur og rík-
ur.“ Hún ranghvolfdi í sér augun-
um.
„Aumingja Daniel. Það er tal-
að um það á vöggustofunni að
það sé synd að lögmenn séu ekki
verndaðir gegn skjólstæðingum
sínum eins og læknar gegn sjúk-
lingum sínum.“
„Kannski hann kæri sig ekk-
ert um vernd,“ sagði Charlotte.
Satt að segja fannst henni Pat-
ricia Winters tilvalið konuefni
fyrir mann eins og Daniel Jeffer-
son.
„Nei, það er óhugsandi að
hann vilji giftast henni,“ and-
mælti Ginny.
Hvað var það eiginlega sem
maðurinn rak þarna, var það
skrifstofa eða aðdáendaklúbbur?
hugsaði Charlotte fýlulega. Það
var alla vega á hreinu að hún ætl-
aði ekki að gerast meðlimur í
klúbbnum.
„Svo Patricia Winters er við-
skiptavinur?“ spurði hún á leið-
inni upp stigann.
„Jú, það er rétt. Hún virðist
þurfa mun meira á lögfræðilegri
aðstoð að halda en Paul Winters,
meðan hann var á lífi.“
Charlotte leit út um gluggann
og sá stóran Rolls Royce á stæð-
inu fyrir utan. Einkennisklæddur
bílstjóri opnaði dyrnar og Pat-
ricia Winters steig inn í bílinn.
Daniel stóð við hliðina á henni.
Svo þetta var fundurinn.
Hvert sem ferðinni var heitið
efaðist hún um að þau myndu
borða samlokur, nema þær væru
með reyktum laxi og kavíar og
þeim skolað niður með flösku af
kampavíni. Sennilega yrði mál-
tíðin borin fram í glæsilegu svefn-
herbergi Patriciu Winters.
Charlotte gretti sig og hún
roðnaði þegar hún áttaði sig á því
hvaða stefnu hugsanir hennar
voru að taka. Það skipti ekki máli
hvaða álit hún hafði á Daniel
Jefferson. Hún hafði engan rétt
til þess að leyfa ímyndunaraflinu
að taka sér slfkt skáldaleyfi.