Vikan - 12.12.2000, Blaðsíða 59

manneskja sem hún er í dag.
Þegar ég var lítil fannst mér oft
eins og hún væri engill en ekki
manneskja, hún var alltaf svo
góð, Ijúf og hugulsöm.
Börnin flúðu foreldrana
Þegar við komum heim seint
um kvöldið blasti við ófögur
sjón. Pabbi var greinilega kom-
inn heim og hann var búinn að
rífa og tæta niður hvern einasta
músastiga. Óróarnir voru sömu-
leiðis komnir niður á gólf og
búið að stíga á þá. Húsgögnin
í íbúðinni voru öll á tjá ogtundri
og pabbi lá ofurölvi á stofugólf-
inu. Mamma sat skjálfandi á
sófanum og grét. Það var fátt
sem minnti á jólin á þessari
stundu. Systir mín, sem aldrei
jólin hátíðleg a.m.k. einu sinni
áævinni. Mamma vildi allsekki
hafa samband við systur sína,
enda vissu allir hvernig ástand-
ið var á heimilinu og margir
reyndu að koma mömmu út úr
þessu vonlausa hjónabandi.
Mamma tók þá ákvörðun að
vera heima hjá pabba en systir
mín pakkaði fatadruslum ofan
í tösku fyrir okkur þrjú og
hringdi svotil móðursysturokk-
ar. Jólaföt eða jólaskór var eitt-
hvað sem við þekktum ekki fyrr
en við urðum fullorðin og fór-
um að sjá hvernig aðrir héldu
upp á jólin. Frænka kom fljót-
lega og fékk að vonum áfall að
sjá hvernig ástandið var á Þor-
láksmessukvöld. Mamma stóð
við sitt, hún vildi ekki fara frá
Lesandi segir frá
honum. Móðursystir okkar vildi
allt fyrir okkur gera og reyndi
aðskapa okkur hlýlegjól ogokk-
ur leið vel hjá henni.
Ástandið batnaði hvorki né
versnaði á næstu árum. Systir
mín flutti að heiman þegar hún
var sextán ára, leigði hún sér
íbúð og fór að vinna. Stuttu síð-
ar útvegaði frænka okkar henni
ódýrt herbergi í kjallara hússins
sem hún bjó í og systir mfn hélt
áfram í námi. Um svipað leyti
fluttum við bróðir minn heim
til frænku minnar og því vorum
við systkinin öll á sama stað. Ég
og bróðir minn vorum mikið I
herbergi systur minnar og öll
hjálpuðumst við að til að halda
litla hreiðrinu hreinu og fínu.
Foreldrar í f jarlægð
Tengsl okkar við foreldrana
minnkuðu smám saman og á
sama tíma styrktust tengslin við
móðursystur okkar. Hún reynd-
ist okkur sérlega vel og er nú
meira eins og mamma okkar en
frænka. Það er hún sem man
eftir afmælum okkar og kemur
í heimsókn þegar við erum að
fagna einhverju. Foreldrar okk-
ar hafa einstaka sinnum sam-
band en þá helst ef þeir þurfa
að biðja okkur um að gera sér
greiða. Eftir að við urðum full-
orðin og fórum að hafa peninga
á milli handanna, reyna þau
gjarnan að kreista út úr okkur
aura. Þrátt fyrir marga ömurlega
daga á æskuárunum höfum við
systkinin náðaðfinna hamingj-
una í lífinu og höfum gætt þess
vandlega að láta ekki æskuárin
an styrk. Hún fékkaldrei að vera
barn, hún fæddist fullorðin og
varð alltaf að haga sér sem slík.
Bróðir minn er núna að kaupa
sína fyrstu íbúð en við leigðum
saman í mörg ár. Ég er sjálf í
sambúð meðyndislegum manni
og á von á mínu fyrsta barni.
Ég hef lokið hjúkrunarfræði-
námi og mér finnst mjög gef-
andi að fá að starfa við hjúkr-
un. í námi og starfi hef ég öðl-
ast skilning á vandamálum for-
eldra minna og í stað þess að
vera beisk út í þau, þá vorkenni
ég þeim báðum. Mamma er
búin að sóa lífi sínu og missa
tengslin við börnin sín vegna
drykkfellds eiginmanns. Og í
stað þess að setja honum stól-
inn fyrir dyrnar, stendur hún
með honum og reynir að fela
ummerki drykkjunnar. Þau eru
ennþá gift, hann atvinnulaus og
þau eru einfaldlega að koðna
niður. Það hefur enginn sam-
band við þau í dag nema helst
drykkjufélagarnir.
Ég veit ekki hvernig móðir ég
mun reynast barninu mínu en
eina loforðiðsem égget gefiðer
að ég skal gera hvað sem er til
að standa mig betur í móður-
hlutverkinu en móðir mín gerði.
Hvort sem það eru jól, páskar
eða venjulegur mánudagur. Ég
veit það líka fyrir víst, núna þeg-
ar ég hef upplifað alvöru-
jólastemmningu og séð hvern-
ig hægt er að njóta jólanna, að
ég á eftir að dekra við barnið
mitt á jólunum. Ég vil að það
njóti alls sem ég missti af í mín-
um uppvexti.
Eg skrökvaði oft þegar ég var spurð að því hvað ég hefði fengið í jólagjöf
frá foreldrum mínum því ég gat ekki hugsað mér að láta það
fréttast að ég hefði ekki fengið neina jólagjöf frá þeim.
skipti skapi, trylltist. Hún
spurði mömmu hvað hún ætlaði
að láta bjóða sér þetta lengi og
núna væri mælirinn fullur. Hún
væri á leiðinni með okkur til
frænku okkar (systur mömmu,
en hún var sú eina sem við höfð-
um eitthvað samband við) og
þar myndum við halda jólin.
Börn ættu rétt á að fá að halda
pabba og því fórum við þrjú með
frænku. Auðvitað voru þetta
öðruvísi jól, án foreldra okkar,
en þar sem við höfðum aldrei
upplifað alvörujól vissum við
ekki af hverju við vorum að
missa. Foreldrar okkar hafa ef-
laust setið heima að sumbli,
bæði tvö, því mamma drakk oft
með pabba bara til að þóknast
eyðileggja lífokkar. Ekkertokk-
ar hefur lent í óreglu og við höf-
um verið dugleg að standa sam-
an og hvetja hvert annað í því
sem við tökum okkur fyrir hend-
ur. Systir mín lauk háskóla-
námi, er núna gift ogá tvö börn.
Henni líður vel og þegar við ræð-
um um fortíðina segist hún sjálf
ekki vita hvaðan hún fékk þenn-
Lesandi segir
Margréti V.
Helgadóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þínu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja til
okkar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
Heimilisfangið er: Vikan
- „Lífsreynslusaga“, Seljavegur 2,
101 Reykjavík,
Nctfang: vikan@frndi.is