Vikan - 30.04.1969, Blaðsíða 13

ist hálsbindið hans vera alveg eins
og þitt. Ég held, að Jana hafi gef-
ið honum það. Hún var að tala um
það við mig um daginn, að þú eett-
ir svo falleg hálsbindi, og Vilhjálm-
um hermir allt eftir þér.
Hjónaleysin gengju aftur fyrir
gluggann. Þau leiddust. Jana var
ákaflega upp með sér og ánægju-
leg með nýja, hvíta bómullarhanzka.
Og Vilhjálmur með silkihattinn!
Aldrei hefur Jana verið ánaegju-
legri en þegar þau komu heim aft-
ur.
— Hr. Maynard hefur verið að
tala við Vilhjálm, frú, sagði hún.
— Hann á að vera við afgreiðsluna,
rétt eins og þessir fínu búðarmenn,
næst þegar útsala verður. Og ef
hann stendur sig vel, á hann að
verða aðstoðarmaður strax við
fyrsta tækifæri. Hann er að reyna
að vera eins fyrirmannlegur og
hann getur, frú. Ef honum tekst það
ekki, segir hann, að það skuli ekki
vera af því að hann æfi sig ekki.
Hr. Maynard hefur mjög mikið álit
á honum.
— Honum er að fara fram, sagði
konan mín.
— Já, frú, sagði Jana, — honum
er að fara fram.
Og síðan andvarpaði hún fegin-
samlega.
Næsta sunnudag, þegar ég var
að drekka teið mitt, sagði ég við
konuna mfna:
— Hvernig stendur á því, góða
mín, að mér finnst þessi sunnudag-
ur vera eitthvað öðruvísi en aðrir
sunnudagar? Hvað hefur komið fyr-
ir? Hefur þú skipt um gluggatjöld,
fært til húsgögnin, eða hvað er
öðruvísi en vant er? Ertu farin að
greiða þér öðruvísi en þú ert vön,
án þess að segja mér það? Ég finn
glöggt einhverja breytingu á um-
hverfinu, en mér er alveg ómögu-
legt að segja í hverju hún er fólg-
in.
Þá svaraði konan mín döpur f
bragði:
— Georg! Þessi Vilhjálmur hefur
ekki látið sjá sig hér í dag. Jana er
hágrátandi uppi á lofti.
Og upp frá því byrjaði þagnar-
tímabilið. Jana steinhætti að syngja
og fór að fara varlega með það
sem brothætt var, en það þótti kon-
unni minni allundarlegt. Næstu tvo
sunnudaga bað Jana um leyfi til að
fara út með Vilhjálmi, og konan mfn
sem aldrei er nærgöngul, gaf henni
leyfið án þessað spyrja nokkurs.
í bæði skiptin kom Jana aftur
eldrjóð f framan og ákveðin.
Einn góðan veðurdag sagði hún
konu minni alla söguna.
— Vilhjálmur er kominn á ein-
hverjar villigötur, sagði hún allt í
einu og greip andann á lofti. —
Hún selur kvenhatta og kann að
spila á píanó.
— Ég hélt, að þú hefðir farið út
með hpnum á sunnudaginn, sagði
Efemía.
— Ekki með honum, heldur á
eftir honum. Ég gekk við hliðina á
þeim og sagði henni, að hann væri
trúlofaður mér.
— Guð hjálpi mér, Jana! Gerð-
irðu það? Og hvað sögðu þau?
— Þau tóku ekki meira mark á
mér en götunni, sem þau gengu á.
Svo að ég sagði henni, að hún
skyldi ekki hafa betra af því.
— Þetta hefur ekki verið neitt
sérlega skemmtilegt ferðalag, Jana,
sagði konan mín.
— Ekki fannst mér það, sagði
Jana.
— Ég vildi, að ég kynni að spila
á píanó. En annars ætla ég alls ekki
að láta hana ná honum frá mér.
Hún er eldri en hann og hefur lit-
að hár.
Það var á frídegi verzlunar-
manna, sem slitnaði endanlega upp
úr trúlofuninni. Við heyrðum aldr-
ei nákvæmlega hvernig það vildi
til. Aumingja Jana sagði okkur bara
undan og ofan af. Hún kom heim
óhrein, æst og öskureið. Hattasölu-
konan, móðir hennar og Vilhjálm-
ur höfðu farið að skoða safnið í
South Kensington. Jana hafði ávarp-
að þau, köld og ákveðin á götunni
og gert kröfu til þess, sem hún
taldi sína eign.
Ég held, að hún hafi gengið svo
langt, að leggja hendur á Vilhjálm.
Þau sýndu henni takmarkalausa
fyrirlitningu, og allt komst f upp-
nám. Þau náðu í vagn, og Vilhjálmi
tókst að komast upp f hann ásamt
konuefni sínu og tilvonandi tengda-
móður. — Eitthvað höfðu þau verið
að hóta því að láta setja Jönu f
steininn.
— Aumingja Jana, sagði konan
mín og kepptist við að brytja niður
kálfskjöt, rétt eins og hún væri að
brytja niður Vilhjálm.
— Þetta er forsmán! Ég skyldi
ekkert hugsa um hann meir í þín-
um sporum, Jana mín. Hann er ekki
verður þfn.
Framhald á bls. 50.
Smásasa ettir H. G. Wells
Eftir að Vilhjálmur kom til skjalanna, var um-
ræðuefnið alltaf Vilhjálmur og ekkert nema Vil-
hjálmur, Vilhjálmur hér og Vilhjálmur þar....
18. tbi. VIKAN 13