Vikan - 30.04.1969, Blaðsíða 30

í stórri stofunni á heimili
Westphal brakaði í beykigrein-
um á opnum arni. Gaby hafði
slökkt öll önnur lj ós. Andlit
þeirra spegluðust aðeins í flökt-
andi logunum.
Það hafði ekki verið auðvelt
að senda allt þjónustufólkið út.
Og það var mikil áhætta, að
teyma Janine inn í þetta hús.
En sigurinn bætti áhættuna
upp. Sigurinn yfir því, að Janine
sat nú grunlaus milli þeirra, án
þess að láta sér hættu til hugar
koma, og að maðurinn sem hún
hafði tvisvar orðið ástfangin af
mundi verða morðingi hennar.
Samræðurnar voru stirðar. Því
Gaby varð að hylja tiifinningar
sínar bak við merkingarlaus orð
og brosandi andlit.
Henni veittist ekki erfitt að
segja við elskhuga sinn: — Viljið
þér vatn eða sóda út í whiskyið,
herra Siebert?
En henni veittist erfitt að
standast Janine, yndisþokka
hennar, bros hennar, glansinn í
augum hennar, hreyfingar henn-
ar, lágværa rödd hennar, við-
kvæma augnaráðið, sem hún
beindi að Jiirgen.
Hún hataði Janine. Ekki aðeins
vegna þess að hún stóð í vegi
hennar. Heldur miklu fremur sú
staðreynd, hve falleg hún var.
Hún varð ævareið þegar hún
hugsaði til þess, að hún hefði átt
ást Jurgens og bliðu, að hún hefði
kropið með honum á kné fyrir
framan altarið, að þau hefðu lif-
að saman í hjónabandi í fimm
ár.....
Augnaráð hennar hvíldi á
Júrgen. Hún þóttist geta lesið
ótta í dökkum augum hans. Hon-
um veittist augljóslega erfitt að
leika hlutverk sitt áfram. Hönd-
in, sem hélt á sígarettunni, titr-
aði. Hann drakk alltof hratt
með tilliti til þess starfa, sem
hann átti fyrir höndum.
Þrátt fyrir það var hún fullviss
um árangur sinn. í dag mun það
heppnast, hugsaði hún. Grimmd-
arleg æsing greip hana við þá til-
hugsun. Hún strauk yfir líkama
sinn með höndunum. Kjólinn,
sem hún var í, hafði hún komið
með frá París. Húð hennar var
heit, eins og hún hefði komið of
nálægt eldinum.
— Þegar allt er um garð geng-
ið munum við elskast, hugsaði
hún. Þessi nótt mun tengja okk-
ur saman Júrgen, þegar sam-
vizka þín kvelur þig, muntu
þarfnast mín, ást okkar kann
einhvern tíma að dvína, en hinn
sameiginlegi glæpur mun tengja
okkur saman að eilífu.
Gaby stóð á fætur, tók tómt
glas Janine.
— Hvernig væri að hlusta dá-
lítið á tónlist? sagði hún.
— Ágætt, svaraði Janine.
— Og þér, herra Siebert.
— Ó, jú takk.
Brot úr sekúndu mættust augu
þeirra.
Gaby gekk að skápnum, þrýsti
á takka. Tónarnir fylltu um leið
alla stofuna. Vegna fullkomins
hátalarakerfis virtust þeir koma
út úr veggjunum.
— Hvað er þetta? spurði Jan-
ine.
— Negrasálmar, fellur yður
það ekki?
— Jú.
— Kynlíf og trúarbrögð —
mér finnst samsetningin dýrðleg.
Maður fær alveg gæsahúð, ekki
satt?
Gaby hafði gengið að barnum
um leið og hún sagði þetta. Júrg-
en, hugsaði hún, núna máttu
kyssa hana einu sinni enn, núna
verðurðu að kyssa hana einu
sinni enn ....
Hún stóð og sneri baki í þau.
En í stóra renaissancespeglinum
á veggnum gat hún fylgzt með
þeim síðustu flóttalegu ástar-
atlotunum, síðustu viðkvæmu
hreyfingunum milli Janine og
Júrgens.
í þetta sinn þurfti hún ekki að
vera afbrýðisöm. Þetta var aðeins
gert í þeim tilgangi að hlekkja
Janine. Það átti að gefa henni
tíma og tækifæri til þess að hrista
brúnu dropana saman við
whiskyið hennar. Hendui- henn-
ar titruðu ekki. Þetta var allt í
áætlun hennar, óhagganlegri
morðáætlun, sem framkvæmd
yrði lið fyrir lið.
Það, sem hún setti nú út í
whisky Janine, var skaðlaust.
Svefnmeðal, sem hægt var að
fá án lyfseðils í hvaða lyfja-
verzlun sem var. Það var til í
töflum, og einnig dropum.
Þetta meðal hafði lamandi
áhrif, en aðeins væri það notað
saman við alkohól. Fórnardýr-
ið varð að hafa drukkið nóg,
þá nægði aðeins lítill skammt-
ur, til þess að það félli á auga-
bragði í djúpan svefn, sem líkt-
ist dái.
Hún hafði tvisvar séð áhrii'
þess í miður skemmtilegum sam-
kvæmum. Það var kynlegt,
hvernig stúlkan hafði sofnað á
einni mínútu og vaknaði hvorki
við hrist né skak. Einhver hafði
hvíslað í eyra henni við þetta
tækifæri: „Með þessu lyfi get-
ur þú framið hvaða glæp sem
er. Því fórnardýrið verður að
viljalausu verkfæri í höndum
þínum.“
Gaby hafði munað eftir þess-
um orðum. Og nú varð henni
aftur hugsað til þeirra, þegar
hún setti ísinn varlega í glasið.
Hún gekk aftur að borðinu,
setti glasið fyrir framan Janine
og kom sér síðan þægilega fyrir
í stól sínum. Hún setti fótlegg-
ina hvorn yfir annan, fékk sér
sígarettu og leyfði Júrgen að
kveikja í henni fyrir sig.
— Takk fyrir, herra Siebert.
Nokkra stund var hljótt í
stofunni, nema hvað brakaði í
brennandi viðarbútunum, vind-
urinn gnauðaði á gluggunum og
örlaði á andardrætti þessara
þriggja mannvera, sem sátu fyr-
ir framan arininn.
— Síðasta glasið mitt, til-
kynnti Janine, — ég er þegar
búinn að drekka of mikið í dag!
Hið fallega andlit Gabyar breytt-
ist í háðsglott. -—- Þér hafið
sterklegan fylgdarmann, ungfrú
Laurent. Þá er það ekki eins
slæmt. Hún beygði sig áfram
og lyfti glasi sínu: — Skál, fyrir
kunningsskap okkar.
Janine brosti til hennar. —
Það er mjög notalegt hér hjá
yður, sagði hún.
Gaby hallaði sér aftur á bak.
Spennan fór að verða óbærileg.
Hálfreykt sigaretta glóði í ösku-
bakkanum. Júrgen var fremur
aumlegur útlits. Djúpir skugg-
ar voru undir augum hans.
— Þegar þú hefur drukkið út,
sagði hann við Janine, — þá
höldum við af stað. Rödd hans
virtist óstyrk. Hann drakk af-
ganginn úr glasi sínu í einum
teyg.
Enska standklukkan, sem stóð
frammi í forstofunni, sló heila
klukkustund. Gaby reyndi að
telja slög hennar, en allt í einu
vakti Janine alla eftirtekt henn-
ar.
Áhrifin, sem hún beið eftir,
komu nú í ljós. Hve Janine varð
allt í einu óhóflega þreytuleg,
hve augnalok hennar urðu þung,
hve árangurslaust hún reyndi að
berjast móti því, með hve ótrú-
legum krafli svefninn sigraði
hana, allt þetta tók aðeins
nokkrar sekúndur.
Hún svaf vært.
Gaby stökk á fætur, gekk al-
veg að henni, beygði andlit sitt
að hennar. — Halló, ungfrú
Laurent, hrópaði hún í eyra
hennar, — hvað hefur komið
fyrir yður?
Janine gaf ekkert hljóð frá
sér.
Gaby rétti sig upp, horfði á
Júrgen. — Jæja, ástin, lofaði
ég of miklu?
Júrgen þagði með samanherpt-
ar varir.
— Næstu klukkustundir vakn-
ar hún ekki, hélt Gaby áfram.
— Þetta er sama ástand og eftir
svefnsprautu.
Til þess að sanna það, sótti
hún nál og stakk Janine í hand-
legginn. — Sérðu, elskan, hún
finnur ekki lengur sársauka.
Hún finnur ekkert lengur. Þú
getur hugsað þér, að hún sé þeg-
ar búin að yfirgefa veröldina . ..
Júrgen tók fast um axlir
Gaby og þreyf hana að sér.
— Þú heldur þó ekki, að ég
sé hræddur?
— Hræddur, nei. En ef til vill
er enn einhver ást eftir?
Hann starði á hana með æðis-
legu augnaráði. — Nei, heyrðu.
Síðan ég kynntist þér, er ekkert
eftir af ást minni ....
-— Horfðu í kringum þig,
Júrgen, hvíslaði hún. — Hún sef-
ur eins og engill.
— Og þú ert djöfull. En ég
elska þig, heyrirðu það . . .
Gaby þrýsti sér að honum, tók
um höfuð hans. — Ég vil, að þú
kyssir mig núna.
Þegar hendur hans fóru um
líkama hennar og hún fann æs-
ing hans, ýtti hún honum var-
lega frá sér.
— Ekki núna, Júrgen, bað hún.
— Fyrst þegar þú kemur til
baka. Þegar við erum laus við
öll vandamál, þegar nóttin til-
heyrir okkur einum.
Júrgen sleppti henni.
— Þú getur verið kominn aft-
ur eftir tíu mínútur, bætti hún
við. — Ég sæki kápuna henn-
ar og handtösku . . . hér má
ekkert verða eftir. Hún verður
að taka allt með sér.
Það var engum erfiðleikum
bundið áð koma Janine í káp-
una. Það var nákvæmlega eins
og einhver hafði sagt við hana
í samkvæminu: Fórnarlambið
verður að viljalausu verkfæri í
höndum þér.
Júrgen drakk enn einu sinni
stóran skammt úr whiskyflösk-
unni. — Hvers vegna gáfum við
henni ekki eitur strax? spurði
hann. — Þá hefði ég aðeins þurft
að losa okkur við líkið núna.
Jafnvel þótt hún sofi, þá er hún
þó ennþá lifandi . . .
— Skilurðu ekki, sagði Gaby,
— að það er einmitt undir þessu
komið? Líklega finnst líkið ein-
hvern tíma. Og ef þetta á þá að
EFTIR JENS BEKKER
11. HLUTI
VIÐ
hverja snertingu hans
30 VIKAN 18-tbl-