Menntamál - 01.04.1957, Blaðsíða 32

18
MENNTAMAL
og hefði samkvæmt vitsmunaþroska sínum átt opna leið
til æðstu mennta, en hann yfirgaf barnaskólann ólæs að
kalla. Ég kynntist honum fyrst, þegar hann var 11 ára,
og sá hann aðeins í fáein skipti. Foreldrar hans höfðu ekki
trú á tímafrekri aðgerð. Ég sá hann þó aftur nokkrum ár-
um seinna, vegna þess að hann var flæktur í þjófnað.
Einnig í þetta skipti höfðu foreldrarnir ráðstafað honum
eftir eigin geðþótta. Síðan sá ég hann ekki. En hérna er
dálítil saga, sem skólastjóri hans sagði mér og lýsir vanda
drengsins betur en fátækleg frásögn mín. Drengurinn
kom oft til hans og bað um að fá lánaða bók heim, sem
hann líka fékk. Skólastjórinn hélt, að drengurinn væri
sérlega bókhneigður og sílesandi. Hann skilaði líka bók-
unum reglulega og fékk nýjar að láni. Skólastjórinn átti
engin orð yfir undrun sína, þegar hann fékk að vita, að
drengurinn var ólæs. Ég kom á heimili þessa drengs og
athugaði þar margt og spurði. Þegar ég hafði lokið erindi
mínu, segir móðirin við drenginn. „Ætlar þú ekki að sýna
honum bækurnar þínar?“ Hálfnauðugur, dálítið feiminn
og vandræðalegur, dró drengurinn fram dívan, sem hann
svaf á, og sýndi mér vænan stafla af bókum, sem hann
geymdi undir honum. Foreldrar hans sögðu mér, að hann-
óskaði sér alltaf bóka, ef hann ætti að fá gjöf, t. d. á af-
mæli eða jólum. Hneigðin til bókarinnar er augljós, en sál-
rænt áfall lokaði leiðinni. Hann skildi við skólann með ban-
væn vonbrigði í barnslegri sál, með hugann æstan af freist-
ingum og örvilnaðan af iðrun. Ég álít, að vel hefði verið
hægt að hjálpa þessum dreng. En meðan engin slík starf-
semi er skipulögð við skólana, ráða foreldrarnir því einir,
hvort þeir leita til sálfræðings með barn sitt eða ekki.
Jafn frjálst er þeim að taka barnið úr hálfnaðri aðgerð.
Börn verða fyrir margs konar áföllum: af slysförum,
sjúkdómum og óhollum kynnum af framferði fullorðinna.
Hér á landi fæðist fjórða hvert barn óskilgetið og fjöldi
barna hefur engin kynni af föður sínum á uppvaxtarár-