Vorið - 01.03.1946, Síða 13

V O R I Ð
11
HERF.: Einn, tveir, þrír! (Þeir
gráta allir.
T j a 1 d i ð.
5. ÞÁTTUR.
(Þulur kemur fram fyrir tjald'ið):
Drottningin og hirðmeyjar henn-
ar heyrðu mikinn hávaða. Þær urðu
svo hissa, að þær steingleymdu að
gráta sjálfar.
(Tjaldið dregið frá. Drottningin
og hirðmeyjarnar standa innarlega
á sviðinu (í horni þess). Grátur
hermannanna heyrist).
D.: F.r þrumuveður?
E HIRÐM. (bendir): Nei, þarna
stendur kærastinn minn!
II. HIRDM.: En hve hann er lag-
legur, þessi þarna með opna
munninn!
D.: Þetta eru hermenn!
ÁLLAR HIRÐM.: Já, já!
D.: Þeir eru ókurteisir.
HIRDD.: Já, voðalega ókurteisir.
D.: Þetta er óþolandi hávaði!
HIRDD.: Já, alveg óþolandi há-
vaði!
D.: Þeir koma.
(Hermenn með kóng og herfor-
ingja í fararhroddi koma inn. Her-
foringi gengur fyrir drottningu,
hneigir sig djúpt).
HF.RF .: Fegursta drottning verald-
arinnar! Yndislegu hirðmeyjar!
Hvers vegna grátum við, hinir
hraustu hermenn? Við grátum
vegna þess, að þið grátið. Ykkar
sorg er okkar sorg. Takið gleði
ykkar aftur ,svo að við megum
gleðjast. Þið eruð of fagrar til
{ress að vera sorgbitnar á svip.
(Hneigir sig og gengur aftur
til konungs).
HIRÐD.: En hve hann er laglegurl
D.: Þetta var falleg ræða.
HIRÐD.: Já, prýðileg ræða.
D.: Eigum við að gleðja hann fyrir?
ALLAR: Já, já, já!
D.: Finnst ykkur ekki sorgin bíta
laúst núna?
ALLAR: Jú, jú,! Bara pínu-lítið!
D.: Eigum við þá ekki að hætta að
gráta?
ALLAR: Jú, jú!
D.: Þá skulum við brosa.
ALLAR: Já, já!
I).: Jæja. Einn, tveir, þrír. (Þær
brosa allar út að eyrum).
(Kóngur gengur nær, brosir og
allir hprmenn brosa. — Hann geng-
ur til drottningar, hneigir sig).
K.: Eigum við ekki að dansa, heill-
in? '
D.: Jú, það væri gaman.
K.: F.igunr við að dansa vals?
D.: Nei, fingrapolka, góði minn.
(Kóngur býður drottningu í
dans).
K.: Hermenn! Dansið við hirðmeyj-
amar!
(Herforingi býður hirðdömu í
dans og hinir 8 hermenn hirðmeyj-
unum 8. — Þau dansa öll fingra-
polka og syngja sjálf):
Karl fór út um morguntíma,
taldi alla sauði sína: