Vorið - 01.03.1948, Blaðsíða 22

18
V O R I Ð
Þetta er nú allt, sem eftir er af
hvíta blóminu þínu, sagði hún.
Haltu því fast. Gakktu beint af aug-
um. Engar krókaleiðir mega villa
þig. Margar þrautir verður þú að
sigra. En láttu ekkert buga þig.
Farðu strax. Og eftir þvi sem
íengra líður á þrautatíma þinn,
muntu sjá hvíta blómið gægjast bet-
ur og betur út úr græna stönglin-
um. En þegar það er fullvaxið aft-
ur, ertu örugg, en fyrr ekki.
Dísin hvarf að vörmu spori. En
Lilja lagði strax af stað.
Hún hélt fast um blómstöngul-
inn og tautaði fyrir munni sér:
Beint áfram og krókalaust.
Hún gekk fram hjá einni hættu
eftir aðra. Sums staðar voru hvæs-
andi höggormar. Annars staðar
ógeðsleg skrimsli, sem hótuðu
henni að rífa hana í sig.
Hún leit á stöngulinn og sá ekki
betur en blómið hvíta væri að
gægjast fram úr svolitlum brum-
knappi.
Þá jókst henni hugur og hún
gekk ótrauð áfram.
Langt í fjarska sá hún dísina
brosa til sín og hverfa.
Áfram gekk hún. En allt í einu
sprakk jörðin sundur fyrir fótum
hennar. Eitraðar gufur spýttust þar
upp og höfðu næstum gert hana
meðvitundarlausa.
En yfir gjána varð hún að kom-
ast. Hún mátti ekki stöðvast.
Áfram, áfram, en aldrei til baka.
Og enga króka mátti hún taka.
Hún hélt blóminu fast í hönd
sinni og steig niður í kolsvart
djúpið.
Þar voru ógeðslegustu óvættir,
með eldglyrnur og uppglennta
kjafta, tilbúnir að tæta vesalings
litlu stúlkuna í sig.
Hún sá þá teygja til sín holdlaus-
ar hendurnar, líkastar klóm með
spjótsoddum.
Þá varð hún gagntekin skelfingu
og reyndi að flýja.
Ógurlegir vábrestir kváðu við.
Jörðin hrundi saman yfir höfði
hennar. Hún stóð alein í myrkrinu.
Aftur birtist dísin í skínandi ljós-
hjúpi.
Hefðir þá haft þor til að halda
áfram, hefði allt gengið vel, hvísl-
aði hún. Allar ófreskjur hefðu ótt-
ast að gera þér mein, meðan þú
hafðir blómið þitt með þér.
Aftur hvarf dísin, og Lilja var al-
ein í myrkrinu.
Hertu þig nú upp. Taktu blómið
og gakktu hugrökk áfram.
Hægt og hægt skreiddist hún
áfram í myrkrinu.
Hún datt og lenti í þyrnirunna,
sem særði hana, svo að blóð hennar
draup á þyrnana.
Að síðustu kom hún út í fen, sem
var svo djúpt, að ekki stóð upp úr
leðjunni annað en höfuð hennar og
höndin litla, sem hélt á blóminu
hvíta.
En allt í einu birti. Hún sá móta