Vorið - 01.03.1948, Blaðsíða 29

VO RIÐ
25
lionum. Hann var svo skylduræk-
inn og góður. Þegar hann ætlaði að
kvænast og fá jörðina eftir foreldra
sína, átti að vera mikil veizla á Ege-
rup, og þess vegna var unga konan
frá litla heimilinu á heiðinni feng-
in að lijálpa þar til dagana fyrir
brúðkaupið.
Svo var það um miðjan dag,
nokkrum dögum fyrir veizluna, að
unga konan var að vinna í eldhús-
inu á Egerup. Litla stulkan hennar
svaf miðdagsblund alein heima í
húsinu. Hún var þá þriggja ára.
Eftir dálitla stund ætlaði móðirin
beim að sækja hana.
Þá varð ungu konunni litið út
um gluggann — hún gat séð heim —
og hvað sá hún þá? Hún sá þykkan
reyk velta upp úr þakinu. Það var
kviknað í húsinu. Hún liljóðaði
upp yfir sig: „Guð hjálpi mérl Litla
stúlkan mín!“ Sonurinn á bænum
lieyrði til hennar, og strax og liann
sá eldinn, hljóp hann í áttina þang-
að.
En áður en hann næði þangað,
brutust logarnir gegnum þakið, en
þrátt fyrir það hugsaði hann sig
ekki um, en hljóp inn í reykinn,
inn í brennandi húsið, náði í litlu
stúlkuna, sem var hálfköfnuð í
reyknum. En þegar hann hljóp út
aftur, þá féll brennandi þakið ofan
á hann, en hvernig þetta vildi til,
vita menn ekki greinilega. En hann
befur sennilega dottið og litla stúlk-
an með guðs hjálp kastast svo langt
burt, að logarnir náðu ekki til
hennar.
Þegar unga konan kom þarna
andartaki síðar, fann hún barnið
sitt heilt á húfi. En Jens lá undir
brennandi þakinu, og nokkru síðar,
þegar fleiri menn voru komnir,
gátu þeir náð honum út úr eldin-
um. Æ, það var hræðilegt, liann
var óþekkjanlegur.
Nú var ekki hugsað um veizlu og
brúðkaup, æ, nei! Hann lá lengi og
þjáðist, og þegar honum fór að
batna aftur — já, þá var hann — já,
þá var hann, drengur minn, orðinn
Ruglaði-Jens, hann, sem þú hefur
barið og sparkað í í dag.“
Litli-Jens liafði hlustað með
mikilli athygli á sögu móður sinn-
ar. En við sögulokin varð lionum
svo mikið um, að hann fór að há-
gráta.
Að lokum stamaði hann fram
liálfgrátandi: ,,Æ, mamma, en hvað
ég hef verið vondur!“
„Já,“ sxaraði móðir hans, „en ég
er viss um, að þú gjörir aldrei þessu
líkt aftur og þú munir sættast við
Ruglaða-Jens aftur.“
„Já, mamma, nú verður hann
alltaf vinur minn,“ sagði Litli-Jens.
Skömmu síðar spurði liann:
„Mamma, þekktir þú líka litlu
stúlkuna, sem var nærri brunnin
inni, og Ruglaði-Jens bjargaði?"
„Já, ég þekki hana, drengur
minn,“ svaraði móðirin stillilega.
„Það var ég — það var móðir þín.“