Vorið - 01.12.1950, Síða 12

130
V O R 1 Ð
GRÁMANN: Víst á ég konu og
börn líka.
MARIA (réttir lionum nýja sleif):
Gjörðu svo vel!
GRÁMANN: Þú ert fátæk og ert
þó að gefa öðrum. Þú ert gjaf-
mild og örlát. Hefurðu heyrt ral-
að um gjöf ekkjunnar? Slíku
liugarfari fylgir blessun.
MARÍA: Presturinn kennir okkur,
að „sælla sé að gefa en þiggja“.
GRÁMANN: Já, það er sannleik-
ur. — Jæja, svo börnin þín standa
úti í snjónum og horfa og horfa,
hvort þau sjái ekki kónginn
koma og ríða fram hjá!
MARÍA: Já, — þau voru svo áköf
að fá að sjá reglulegan kóng. Sjálf
hef ég aldrei séð kóng, svo að ég
hefði gjarnan viljað fylgjast með
börnunum, en þá hefði karlinn
minn ef til vill komið að tómum
kofanum, fundið eldinn kulnað-
an og engan heitan graut í pott-
inum.
GRÁMANN: Það var nú fallegt af
þér að hlaupa ekki frá skyldum
þínum.
MARÍA: Hamingjan hjálpi mér!
Hér stend ég og masa og gleymi
alveg að bjóða þér að borða —
þegar ég er með fullan pottinn!
Fáðu þér sæti og gjörðu svo vel.
(Setur grautardisk fyrir gestinn,
sem hefur tekið sér sæti).
GRÁMANN (borðar um stund
þegjandi og laumar síðan ein-
hverju undir diskinn): Grautur-
inn þinn er góður. Þú ávaxtar vel
þitt pund.
MARÍA (undrandi): Þú talar eins
og þú værir hálærður maður.
GRÁMANN: Svo lærður er ég nú
líklega ekki, en maður getur þó
alltaf sagt eitthvað af því, sem
maður hefur lært.
MARÍA: Má ég ekki bæta á disk-
inn þinn?
GRÁMANN (stendur á fætur):
Nei, þakka þér fyrir. Nú er ég
vel undirbúinn að mæta vetrar-
gjóstinum aftur. Þú hefur hlýjað
mér í stofu þinni. Þú hefur líka
kennt mér, að maður getur verið
ánægður, þótt fátæktin glápi að
manni úr hverju horni.
MARÍA (hálfvandræðaleg): Ég
reyni svo sem að fela fátæktina
eins og ég get, en, eins og þú sér,
gægist hún-fram fyrir því.
GRÁMAN N: Það er engin skömm
að vera fátækur; en heiður sé
þeim, sem með hugprýði bera
sitt hlutskipti og reyna að losa
sig undan oki fátæktarinnar.
MARÍA (reynir að hlæja): Þegar
þú talar, er mér svo glatt í geði,
og þá finnst mér næstum því ég
vera rík.
GRÁMANN: Vertu sæl! (Fer).
MARÍA (horfir út um gluggann):
Sjáið — nú gengur hann til hests-
ins. Nú lekur liann lítinn poka
frá hnakknum og gefur klárnum
rófubita. Þetta var góður maður.
„Snýr sér við). Nú ætla ég að þvo