Vorið - 01.12.1950, Qupperneq 17

V O R 1 Ð
135
verði fyrir neinum óþægindum af
þessu. Nei-nei. Fyrir alla muni,“
sagði Sigurborg og handlék vettl-
ingana sína.
„Jú, Sigurborg mín. Það verða
þeir að gera, og svo verða þeir að
biðja yður afsökunar á þessu öllu,“
mælti skólastjórinn.
,,Við skulum nú ekki tala neitt
um það,“ mælti Sigurborg og hand-
lék vettlingana vandræðalega. ,,En
— en — gæti ég ekki fengið að sjá
drengina snöggvast. Mig langar til
að tala fáein orð við þá.“
„Jú, það er velkomið, Sigurborg,“
mælti skólastjórinn. „Ég skal senda
eftir þeim.“
Skólastjórinn gekk fram fyrir, en
kom aftur að vöraiu spori.
Sigurborg handlék enn vettling-
ana.
„Ég má arinars skammast mín
fyrir að gera allt þetta ónæði út af
svona smámunum," mælti hún af-
sakandi.
„Það er óþarfi, Sigurborg mín,“
mælti skólastjórinn. „Mér þykir
mjög vænt um, að þér skylduð koma
og láta inig vita um þetta. Ég hefði
rneira að segja þurft að vita þetta
fyrr.“
Nú var drepið á dyrnar og einn
af kennurum skólans vísaði þeim
|óa, Stjána og Pétri inn.
Jói gekk fyrstur, og það var auð-
séð, að harrn lijóst ekki við neinu
góðu og var dálítið skömmustuleg-
ur á svipinn, en þegar hann sá
Boggu á Bakka, Jróttist hann vita,
að hún hefði klagað þá félaga.
Hann setti hendurnar í buxnavas-
ana, kippti upp um sig buxunum og
setti upp þrjózkusvip.
Stjáni kom næstur. Hann var í
langleitara lagi og reyndi að breiða
eins konar kuldaglott um andlitið.
Pétur rak lestina og hafði sett upp
ólundartotu. Allir bjuggust þeir við
harðri ákæru frá Boggu, og hver
þeirra reyndi að búast til varnar,
eins og ástæður leyfðu í svipinn.
„Þessa konu langar til að tala fá-
ein orð við ykkur, drengir mínir,"
mælti skólastjórinn.
Drengirnir gutu augunum upp á
Sigurborgu og voru ráðnir í að láta
ekki í minni pokann, fyrst hún
þurfti að fara að klaga þá.
Nú stóð Sigurborg upp. Það var
komin festa í svipinn, og Jrað var
auðséð, að hún vissi ,hvað hún vildi,
eins og herforingi, sem ætlar að
framkvæma þaulhugsaðar hernað-
araðgerðir.
„Komið þið sælir, drengir mín-
ir,“ sagði Sigurborg vingjarnlega og
heilsaði öllum drengjunum með
handabandi.
Þeir félagar heilsuðu allir með
hangandi hendi, en tóku þó undir
kveðjuna nreð dræmingi. Þeir höfðu
eiginlega ekki búizt við svona mót-
tökum. Þetta kom flatt upp á þá og
þeir vissu ekki í svipinn, hvernig
þeir ættu að bregðast við.
„Þið hafið stundum verið að