Vorið - 01.12.1950, Síða 18

136
V O R I Ð
kasta í rúðurnar mínar, heillakarl-
arnir,1 ‘hélt hún áfram. „Er ykkur
eitthvað illa við mig?“
„Nei,“ sleit Jói út úr sér.
„Hvers vegna eruð þið þá að kasta
í gluggann minn?“
„Ja, ég veit það ekki. Það er svo
gaman að hæfa rúðurnar,“ sagði
Jói.
„Já, það getur vel verið, að það
sé gaman,“ sagði Sigurborg. „En
það er þó ekki gaman, þegar rúð-
urnar brotna. Finnst ykkur það?“
»,Nei.“
„Hvað kosta rúðurnar? Við get-
um vel borgað þær,“ hreytti Stjáni
út úr sér, eins og hann hefði alla
vasa fulla af peningum.
„Þið þurfið ekki að greiða rúð-
urnar, drengir mínir. En mér þykir
þetta leiðinlegt, einnig ykkar vegna
og vegna foreldra ykkar. Af því að
ég veit líka, að þið eruð góðir
drengir.“ /
„Við getum hætt þessu,' ‘sagði Jói
og var nú orðinn öruggari, þegar
hann sá, að hér var ekkert alvarlegt
á ferðinni.
„Já, við skulum hætta þessu,“
sagði Stjáni, sem var nú kominn í
friðar- og sáttahug.
„Og svo borgum við rúðurnar,"
sagði Pétur, sem var orðinn dálítið
háleitari. Eins og á stóð, þótti þeim
öllum hyggilegast að semja frið.
„Nei, rúðurnar get ég borgað
sjálf,“ sagði Sigurborg. „En mér
dettur nú dálítið í hug,‘ ‘hélt hún
áfram. „Vilduð þið nú ekki koma
heim til mín, þegar þið farið úr
skólanum í dag?“
Drengirnir litu hver á annan.
Þarna gerði hún enn eina óvænta
árás. Hvar ætlaði þetta að lenda?
Ætlaði hún nú að lokka þá heim til
sín og lumbra á þeim fyrir allan
prakkaraskapinn? Það var nokkur
þögn. Þeir voru alls ekki við þyí
búnir að mæta þessari atlögu.
Sigurborg horfði á þá, og nú var
hún orðin einbeitt eins og sá, sem
valdið hefur. Hún var hætt að
handleika vettlingana, og hún hafði
rétt úr sér, en góðmennskan og vin-
semdin skinu úr augum hennar.
„Jæja, drengir mínir. Hvernig
lízt ykkur á að koma við hjá mér
um leið og þið farið heim úr skól-
anum í dag?“ spurði Sigurborg
enn.
Nú voru drengirnir aftur orðnir
niðurlútir og vandræðalegir, og
þegar Sigurborgu barst ekkert svar,
hélt hún áfram:
„Ég skal hafa til heitt kakó handa
ykkur, og svo bakaði ég dálítið af
kökum í dag. Ég held, að þær séu
ekkert slæmar. Borðið þið kannske
ekki kökur?“
„Jú,“ sagði Jói, og ofurlítill vott-
ur af brosi sást nú á andliti hans.
„Hvað segið þið annars um þetta?
Það er hlýtt og notalegt í stofunni
minni,“ sagði Sigurborg og horfði
fast á drengina.
Enn varð dálítil þögn. En það var