Vorið - 01.12.1950, Qupperneq 21

V O R I Ð
139
Hjá egypzka
ræningjanum
Helgisögn frá árinu 200
Stjörnurnar lýstu skært. Eyði-
mörkin var allt í kring, eyðileg og
voldug. Það heyrðist aðeins veikt
hljóð undan hófum asnans í sand-
inum. Annars var allt hljótt.
Á baki asnans sat ung kona með
ungbarn í l'angi. Við hlið hans
gekk fullorðinn maður þreytulega
og studdi sig við liann.
Myrkrið ríkti í einmanalegri
eyðimörkinni. En langt í burtu sást
glampi af ljósi. Ef til vill var Jrar
mannabústaður?
í hellinum í berginu sat kona
ræningjans með litla drenginn sinn
í fanginu. Drengurinn var fárveik-
ur, og þegar eldurinn blossaði upp
á eldstæðinu, var hægt að sjá, að
hann var upptærður og and-
litsdrættirnir afmynduðust af sárs-
auka.
„Sonur minn, sonur minn,“ sagði
móðirin snöktandi. Þá heyrðist
fótatak úti fyrir hellinum. Kona
ræningjans sneii sér snöggt við.
„Hver er þar?‘ ‘spurði hún.
„Ferðafólk,“ var svarað með
dimmri rödd, en mild rödd bætti
við — „sem biður um að fá að ylja
sér við eldinn í næturkiddanum.“
„Gangið inn,“ svaraði ræningja-
konan.
Konan með barnið og maðurinn
með asnann kornu að hellismunn-
anum.
Ræningjakonan leit upp.
„Móðir með barn!“ kallaði liún
upp. — „í næturmyrkrinu á hinni
villugjörnu eyðimörk.‘‘
Hún horfði undrandi á þau. Svo
andvarpaði hún.
„Friður sé með ykkur og verið
velkomin!"
Varir hennar skulfu. — „Lítið
ungbarn," livíslaði luin.
Svo spurði hún: „Hvert ætlið
Jrið? Hvað heitið Jrið? Hvers vegna
eruð þið á ferð með ungbarn úti á
eyðimörkinni?"
„Ég heiti Jósef. María er konan
mín og barnið höfum við kallað
Jesús. Lífi barnsins var ógnað, og
þess vegna urðum við að flýja.“
Ræningjakonan draup höfði.
Samstundis gekk ræninginn sjáífur
inn í hellinn. — „Hverjir eru