Vorið - 01.12.1950, Qupperneq 38

156
VORIÐ
Bjössi og Addi voru í sama bekk
í skólanum, og margir drengir ö£-
unduðu þá af því, hvað þeir kunnu
vel. Þeir voru alltaf hæstir yfir all-
an skólann. Drengirnir stríddu
Bjössa oft af því, að hann var með
Adda, en hann var í bættum hux-
um og peysum. Húfan hans var
gömul og slitin, en húfur hinna
drengjanna nýjar og fallegar.
Það var eitt kvöld, að Bjössi kom
að vitja um Adda, en það var mjög
sjaldan, að þeir fengju að fara út,
en nú vildi svo vel til, að báðir
fengu að fara út. Það var alstirndur
himinn og fullt tungl. Allir voru
að fara út á skauta, því að mjög
gott svell var á tjörninni, börn úr
sama bekk og Bjössi og Addi og
margir fleiri. Nú voru þeir komn-
ir út á svellið og Addi rétt á eftir.
Það hafði verið kynt bál á svellinu,
svo að bjartara yrði. Sumir voru
að selja gosdrykki, brjóstsykur og
lakkrís og margt fleira.
Allt í einu var hrópað á hjálp.
Bjössi hafði dottið niður í vök.
Þarna var stór vök, en allir héldu,
að engin hætta stafaði af henni,
því að það var svo bjart. — Addi
heyrði, að það var Bjössi, sem kall-
aði og hljóp þegar af stað.
Þegar Addi kom að vökinni, var
Bjössi alveg að missa takið á brún-
inni.
Þá kallaði Addi: „Reyndu að
halda þér lengur, Bjössi!“
Síðan lagðist hann á magann og
mjakaði sér nær og nær. Þegar
hann var kominn að vakarbarmin-
um, tók hann a£ sér trefilinn og
henti honum til Bjössa, en hann
var of stuttur. Það vantaði svolítið
á, að hann næði. Addi fikraði sig
betur út á vakarbarminn, og nú
náði Bjössi taki á treflinum og hóf
sig upp á ísskörina.
En nú var Adda orðið mjög kalt,
og skyndilega fékk hann aðsvif og
lmeig niður. Þegar hann raknaði
við aftur, lá hann í bjartri stofu, í
dúmjúku rúmi með snjóhvítum
sængurfötum. Bjössi lá beint á
móti honum. Þá mundi hann,
hvernig í öllu lá, og sá, að hann
var heima hjá Bjössa.
Aldrei hafði Adda komið til
hugar, að hann fengi að koma inn
á hið glæsilega heimili, þar sem
Bjössi átti heima. Þá kom móðir
Bjössa og sagði eitthvað við hann,
kom svo að rúmi Adda og fór að
þakka honum fyrir, að hann bjarg-
aði Bjössa frá drukknun, og sagði,
að liann yrði víst að liggja í nokkra
daga, en hann skyldi bara liggja
rólegur, því að hún sagðist skyldu
koma skilaboðum til foreldra hans.
Mikið þótti Adda gaman þá
stuttu stund, sem hann var á heim-
ili Bjössa. Allir voru svo góðir við
hann. Nú var Addi kominn heim
til sín fyrir nokkrum vikum. Það
var kominn 20. desember og jóla-
leyfið byrjað. Nú höfðu allir svo
mikið að gera, því að jólin voru í