Vorið - 01.03.1959, Side 5

JANÚAR—MARZ 1959
VORIÐ
1. HEFTI
Ævintýriö u
Það var einu sinni peningur, sem
átti heima í vestisvasa, þegar þessi
saga gerðist. Þetta var tveggja króna
peningur og því allra peninga
stærstur. Það var því ekki að furða,
þótt hann liti nokkuð stórt á sig.
Enda gerði hann það.
Hann var nýbúinn að hagræða
sér í öðru horni vasans og ætlaði að
fá sér dálítinn blund, þegar hann
tók eftir því, að hann var ekki einn
þarna. Hann reis því upp við dogg
og horfði út í myrkrið.
„Gott kvöld!“ var sagt í hinu
vasahorninu.
„Gott kvöld!“ sagði stóri pening-
urinn stuttaralega. „Hverjii eruð
þið?“
„Ég heiti tuttugu-og-fimmeyring-
ur. Við erum hérna nokkrir frænd-
ur og félagar og vildum gjarnan
biðja yður að segja okkur einhverj-
ar fréttir. Við höfum verið lokaðir
inni í klæðaskáp í marga daga og
höfurn ekki heyrt neitt af því, sem
við hefur borið síðustu daga. Það
er þó líklega ekki komið stríð?“
25. ÁRGANGUR
m peninginn
„Þú ert ekki málstirður, karl-
inn,“ sagði stóri peningurinn. „Jú,
ég hef nógar fréttir. En hverjir eru
þarna fleiri?“
„Það er nú til dæmis hann litli
bróðir minn, tíeyringurinn, svo er
hérna fimmeyringur og tvíeyringur,
en þeir eru nú ekki af minni ætt, og
þykja ekki sérlega göfugir.“
Þetta síðasta sagði hann lægra og
ætlaðist til að stóri peningurinn
heyrði það einn.
„Ja, skárri er það nú félagsskap-
urinn, sem ég er kominn í,“ sagði
stóri peningurinn.
Tuttugu-ogfimmeyringurinn ætl-
aði að fara að svara þessari móðgun,
þegar nýr gestur kom í vasann. Sá
var nú ekki í lakari fötunum sínum.
Það glansaði á liann allan, þegar
hann hlammaði sér niður á vasa-
botninn og leit ekki við þeim, sem
fyrir voru.
Þegar stóri peningurinn sá þenn-
an tigna gest, lækkaði í honum
drambið. Hann reis upp, hneigði
sig djúpt og sagði: