Vorið - 01.03.1959, Síða 36

32
V O R I Ð
ljósa liárið. Britta kippti í bandið
á þeim hvolpinum, sem hún teymdi
og starði upp í gluggann á mjög
hrörlegu húsi, sem stóð á árbakkan-
um. Hún sá einmitt í þessum svif-
um telpuhöfuð með ljósum og
lirokknum lokkum horfa út um
gluggann. Stór tár hrundu niður
magrar kinnar hennar, og svo hafði
allt í einu komið ljót liönd, sem dró
tjaldið fyrir gluggann.
„Sáuð þið stúlkuna í gluggan-
um?“ spurði Britta. „Ég sá stúlk-
una,“ sagði May. „Hvað er með
hana?“
„Hún veifaði í fyrstu til okkar,
en svo fór hún að gráta,“ sagði
Britta og horfði upp í gluggann.
„Og svo kom einhver hönd, sem var
eins og kló, og dró tjaldið fyrir
gluggann. Hvers vegna fékk hún
ekki að veifa til okkar. Hvers vegna
var hún að gráta? Hún var svo sorg-
bitin á svipinn, og ég held, að hún
hafi ætlað að tala við okkur. En ef
þarna er einhver inni, sem ekki vill
leyfa henni það, er líklega ekkert
við því að gera.“
Næstu vikur kom það í ljós, að
drengirnir, kunningjar telpnanna
öfunduðu þær af að hafa komizt í
kynni við liinn fræga rithöfund, en
telpunum þótti gaman að og þótt-
ust góðar að hafa þó einu sinni náð
undirtökunum. En þótt þeim þætti
gaman að stríða drengjunum ofur-
lítið og skemmtilegt að fara göngu-
ferðir með hundana, gátu þær varla
um annað hugsað en litlu stúlkuna
í glugganum. Þær höfðu ákveðið að
reyna að upplýsa þetta leyndármál,
en vissu þó ekki, hvernig þær ættu
að fara að því. Og þannig var ástatt,
þegar þær sáu liana í annað sinn.
Þarna sáu þær ljósa kollinn henn-
ar halla sér út um opinn gluggann.
Og þegar þær kornu nær, urðu þær
þess varar, að stúlkan hafði einnig
komið auga á þær. Og nú veifaði
Britta til hennar og stúlkan veif-
aði á móti.
„Halló!“ kallaði Agnes og benti
á hvolpinn, sem hún teymdi. Stúlk-
an með gullbjarta hárið teygði fram
báða handleggina móti litla hund-
inum og hallaði sér lengra út um
gluggann.
En þá hvarf hún skyndilega eins