Vorið - 01.06.1964, Blaðsíða 21

stærstu börnunum fór Kari að teikna
a spjöld, sem þau ætluðu að bera í
göngunni.
Þreyttir eitir svefnvana nótt höfðu
öinir fullorðnu fengið sér blund eftir
rniðdegisverðinn. Þá upphófust ógurleg
læti úti. Það small í potthlemmum og
ölikktrommum, það ýldi og hvein í
rrr^rgs konar skrítnum hljóðfærum og
yíirgnæfandi allan þennan hávaða,
l^yrðist eins og í talkór: „Við heimtum
a$ Snati fái að lifa!“
Nei, það var enginn friður fyrir þá,
Se® astluðu að fá sér fuglsblund. Allir
l^utu þeir út að gluggunum til að sjá,
hvaða ósköp væru um að vera.
I5eir komu nógu snemma til að sjá
kröfugönguna hverfa fyrir horn með
spjöldin, og á þeim gátu þeir lesið með-
al annars: „Snati er bezti vinur okkar!“,
»Verið góð við dýrin!“ eða „Enginn
skjóta Snata!“
Fullorðna fólkið reyndi að hrópa, að
það vildi hafa svefnfrið, en köll þeirra
clrukknuðu í hávaðanum og gangan,
^cð þeim stærstu í fararbroddi og hin-
Uln smávaxnari í halarófu á eftir, fór
Uieðfram endilangri blokkinni sinni og
beygði sjg'an meðfram liinum, og þar
slógust fleiri krakkar í hópinn og síð-
an var labbað til baka sömu leið. Þeg-
ar krakkarnir voru komnir að horninu,
þar sem þau byrjuðu gönguna, fóru
þeir fullorðnu að loka gluggunum og
l1ugsuðu, að nú færu þau að hætta þess-
Uln látum. En nei, fylkingin sneri við
°g kom aftur sömu leið til baka og
köllin hljómuðu hærra eftir því sem
fleiri orguðu. Það bjargaði engu, þótt
lullorðna fólkið rifist og skammaðist
yfir ótímabærum krakkaólátum, „kröfu-
gangararnir“ gengu beint af augum og
virtust alltaf fjölga.
Sumu af fólkinu varð þó á að brosa
að vitleysunni. Það voru þeir, sem voru
viðkvæmir fyrir þessari umhyggju fyr-
ir flækingshundi og fannst að það vitn-
aði um vorkunnsemi og brjóstgæði.
Hefði það bara gerzt á öðrum tíma en
einmitt í hvíldartímanum.
Allra verst voru lætin fyrir utan
glugga Teits. „Húff, þessi stelpa,“ taut-
aði hann, því að hann vissi vel, að Kari
mundi vera ein af forsprökkunum.
„Það er einkennilegt, hversu þeim
þykir vænt um þennan hund,“ hugsaði
hann undrandi og fór að velta því fyrir
sér, að börnin í blokkunum væru ekki
ofhaldin hvað snerti samveru við dýr.
Sjálfur hafði hann alizt upp í sveit og
verið samvistum við dýr. Honum kom
í hug, að þeim væri vorkunn, börnun-
um á götunni. Hversu oft hafði Kari
ekki beðið um að fá að eignast lítinn
hund? Teigur vissi, að það hefði verið
kærkomnara en bæði reiðhjól og ball-
kjóll.
Hann brósti og fór í jakkann, þegar
allra mestur hávaðinn var við glugg-
ann. Að vissu leiti var það víst hann,
sem var orsök ólátanna, og þess vegna
bar honum að sjá um að allir sunnu-
dagar yrðu ekki eyðilagðir fyrir full-
orðna fólkinu.
Það sló þögn á hópinn, þegar Teigur
kom út á tröppurnar. Sumir urðu hik-
andi, það sá hann, en engum datt í
hug að flýja. Eins og eftir umtali hófu
þau rödd sína á ný: „Við heimtum að
Snati fái að lifa, við heimtum að Snati
VORIÐ 67