Vorið - 01.06.1964, Blaðsíða 41

Verður henni líklega eitthvað úr að leysa
eina þraut enn.“ Fékk hann nú bændun-
Uln línræmu og þráðarspotta, er þeir
®kyldu færa djáknadótturinni meS þeim
^ilniælum, aS hún saumaSi honum úr
Wí skyrtu og brók. ASra úrlausn fengu
Ile'r ekki, og meS þaS urSu þeir aS hypja
S1g- Undir eins og þeir komu heim til
þnrpsins, flýttu þeir sér á fund djáknans
°S færSu honum spottana og orSsending
i'CÍsarans. Djáknanum féll allur ketill í
eW 0g þótti nú hálfu ver en áSur. En
dóttir hans hughreysti hann. „Far þú
^ara aS hátta; faSir minn,“ sagSi hún;
»með guðs hj álp finn ég einhver úrræSi,
sem duga.“
Djákninn lét sér vel líka ráS dóttur
Slnnar og fór aS hátta. En í býtiS morg-
'minn eftir vaknaSi hann viS aS dóttir
h&ns stóS viS rúmstokkinn meS sópskaft
1 hendinni. Hún baS bann klæSast sem
skjótast og fara fyrir sig á fund keisar-
ans- „Skaltu færa honum sópskaftiS þaS
ai'na meS þeim skilaboSum frá mér, aS
geti ekki unniS honum neitt úr spott-
Unum hans, nema hann smíSi mér áSur
vefstól úr skaftinu.“
Ujákninn fór aS finna keisarann og
færði honum skaftiS og skilaboS dóttur
sinnar. „Vitur er dóttir þín,“ sagSi keis-
armn; „og fyrst henni hefur orSiS svona
iitið fyrir aS ráSa fram úr þessu vand-
kvæði, þá skaltu nú færa henni bikarinn
llann arna og segja henni aS þurausa
með honum sjóinn.“
Veslings djákninn labbaði nú heim
aftur til dóttur sinnar, sárhryggur í
f'ttga. En hún lét sér hvergi hregSa viS
°rSsendinguna, sagSi karlinum aS fara
a<f bátta eins og ekkert væri um aS vera
og kvaSst á morgun skyldu hafa svar á
reiSum höndum handa keisaranum. ÓS-
ar en lýsti af degi vakti hún föSur sinn
og fékk honum pund af togtásu:
„Skaltu,“ segir hún, „færa þetta keisar-
anum meS þeim ummælum, aS ég sjái
mér ekki til neins aS fara aS ausa upp
sjóinn, fyrr en liann hafi stíflaS allar
flóSgáttir og lækjarósa meS toglagSin-
um þeim arna.“
Djákninn flutti keisaranum svar dótt-
ur sinnar. Hann furSaSi mjög á vitur-
leik meyjarinnar, en kvaSst þó ætla aS
leggja fyrir hana eina þraut enn; fengi
hún leyst hana, mundi hann gjöra hana
aS drottningu sinni. „Hérna er leirkrús,
sem botninn er brotinn úr. FærSu hana
dóttur þinni og segSu, aS ég biðji hana
að sauma svo botninn í aftur, að hvergi
sjáist saumur né nálarfar.“
Djákninn bar sig næsta aumlega er
hann kom heim aftur; kvaSst ekki skilja,
hvernig í ósköpunum keisarinn gæti ætl-
azt til aS leyst yrði úr annarri eins fjar-
stæðu. En dóttir hans lézt ekki mundu
verða ráðþrota; honum væri óhætt aS
taka á sig náðir þess vegna. Snemma aS
morgni vakti hún hann og baS hann að
færa keisaranum aftur leirkrúsina sína.
„SkilaSu til hans frá mér,“ sag'ði hún,
„aS þaS sé siður skósmiða aS sauma
ranghverfu en ekki rétthverfu megin;
hann verði því að snúa um krúsinni
áður en ég geti saumaS í hana botninn.“
Þegar keisarinn heyrði þessi andsvör
meyjarinnar, dáðist hann mjög aS vitur-
leik hennar og einsetti sér þegar að
ganga aS eiga hana. Hann langaði þó
til aS leggja fyrir liana eina þraut enn.
Gerði hann henni því orð, aS koma á
VORIÐ 87