Vorið - 01.06.1964, Blaðsíða 35

hennar, en hver veit nema einhver óljós
grunur væri nú aS læSast inn í huga
hennar.
Stundum gekk hún ein síns liðs niður
1 ^agstofuna, og settist þar, þögul, lítil
stúlka með allt of stór augu. Þar sat hún
°S beið eftir hörnunum, sem hún hafði
kynnzt á þessum tveim löngu árum, sem
^ún hafði gengið í rannsóknirnar, en
ta,i komu aldrei.
b*ag nokkurn spurði hún hjúkrunar-
k°nuna: „Kemur Eddie ekki oftar á
íöstudögum? eða Gloria?“ Svarið var
neitandi. „Þau koma ekki oftar á föstu-
dögum,“ sagði hjúkrunarkonan, og leit
undan um leið.
Skömmu síðar spurði Janis móður
sína: „Mamma. Þú manst eftir Eddie og
Gloriu. Eru þau dáin.“ „Já, vina mín,
svaraði móðir hennar, „þau eru dáin.“
Þær þögðu háðar. Eftir drykklanga
stund rauf Janis þögnina. Hún leit ekki
lengur á móður sína, heldur horfði fram
fyrir sig fjarrænu augnaráði. „Þú skalt
ekki láta þér þykja það leiðinlegt,
mamma mín,“ sagði hún. „Þau eru nú
hjá guði og þá hljóta þau að vera mjög
hamingjusöm.“ Framhald.
Úr söngleiknum „Þyrnirós", sem sýndur var í Oddeyrarskóla 1964.
VORIÐ 81