Vorið - 01.09.1966, Blaðsíða 10

auglitis við dauðann úti í eyðimörkinni,
haíði truflað dómgreind hans og mein-
aði honum að hugsa af skynsemi.
Við bjarmann af bálinu skaut Bob
Molly og risti skinnið í langar ólar og
þurrkaði þær við eldinn, því næst gjörði
hann aktygi úr ólunum og snærum úr
netinu þeirra.
Þegar dagaði næsta morgun, voru
Fred og Bob tilbúnir til heimferðar, og
nú voru hundarnir þrír spenntir fyrir
sleðann. Þótt á sleðanum væri iítið ann-
að en fiskurinn, sem þeir höfðu veitt,
svo og einn pottur og steikarpanna, áttu
hundarnir fullt í fangi með að geta
dregið hann, og þeir Bob og Fred máttu
oft hjálpa til að koma sleðanum áfram.
Þegar Fred varð það ljóst, að með
hverju skrefi nálguðust þeir félagar of-
urlítið lífið og menninguna, komst nokk-
ur rósemi á taugakerfi hans, en hann
gat þó ekki varist þeirri kvíövænlegu
hugsun, að fyrr eða síöar hlytu þeir að
láta lífiö af kulda eða hungri.
Fyrstu dagana gátu þeir félagar haft
langar dagleiðir. En auk þess þurftu þeir
á hverju kvöldi að safna við í eldinn og
í fátæklegt skýli yfir nóttina. En áreynsl-
an og hið einhliða fæði gerðu þá brátt
máttfarna, og fimmtu nóttina, sem þeir
sváfu við bálið, varð Fred veikur, og
daginn eftir treysti hann sér ekki til að
halda áfram.
Bob kom honum fyrir á sleðanum og
þeir streyttust við að komast enn suður
á bóginn. Þó að Bob væri þreyttur, er
þeir tóku sér náttstað um kvöldið, varð
hann þó að höggva við í eldinn og al-
einn mátti hann koma upp næturskýl-
inu handa félaga sínum og hjúkra hon-
um eftir föngum. Þessa nótt gat hanit
aðeins sofið stund og stund með því að
halla sér upp að trjábol í nánd við bál-
ið. í dögun næsta morgun sauð hann
síðasla fiskinn, sem hann skipti að
mestu á milli hundana. Svo bjó hann sig
til ferðar á ný og lagði enn af stað í
suðurátt í von um að finna einhverja
inannabústaði fyrir kvöldið. Þegar hann
ætlaði að hjálpa Fred til að komast út
á sleðann, en þar hafði hann komið fyr-
ir nokkrum steinum, sem hann hafði hit-
að við báiið, sagði Fred:
„Nei, skildu mig nú eftir, Bob, taktu
vasabókina mína og reyndu að bjarga
sjálfum þér.“
„Verlu ekki með neinn þvætting!“
sagði Bob gremjulega. „Annað hvort
komumst við báðir af eða hvorugur.“
Hann hagræddi svo Fred á sleðanuni
og ók áfram. Hann kallaði hvatningar-
orð til hundanna og reyndi að létta und-
ir með þeim. — Nú var annað hvort —
eða.---------
Bob varð oft að nema staðar til að
hvíla sig. Undir kvöld, þegar hann var
alveg að þrotum kominn, heyrði hann
þunga dynki hvað eftir annað. HonuiU
varð Ijóst, að þetta hljóð kom frá skóg-
arhöggsmönnum. Hann spralt á fætur
og kallaði til hundanna. Sólin var að
ganga til viðar, og skógarhöggsmennirn-
ir hlutu að vera í þann veginn að hætta
vinnu sinn.i, því að nú heyrði hann
enga dynki meir.
En litlu síðar kom sleðinn inn á ein-
hverja fasta braut og hundarnir tóku til
fótanna. Þeir höfðu veður af því, að
ferðin myndi brátt á enda.
Litlu síðar sá Bob ljós, sem kom fr®
104 VORIÐ