Vorið - 01.09.1966, Blaðsíða 18

GLEÐI SNÝST í GRÁT
ViS skulum nema staðar við lítið,
fagurt fjallavatn. Þögul, indæl ágústnótt
sveipar allt mjúkri rökkurblæja.
Á ströndinni norðan við vatnið ligg-
ur lítill bátur. Hann er hálfur úti í vatn-
inu og árarnar liggja þvert yfir bátinn.
Nokkurn spöl ofan við vatnið brennur
ofurlítið bál, sem setur hátíðasvip á
umhverfið, er það ber við næturhimin-
inn. 1 kringum bálið sitja fjórir mið-
aldra menn á þúfum eða steinum. Þeir
eru kátir og skiptast á gamanyrðum.
Yfir eldinum hangir ketill, svartur og
sótugur.
Nokkurn spöl frá mönnunum liggur
dálítill drenghnokki endilangur í lyng-
inu. Hann er með hendurnar fyrir aftan
hnakkann og starir upp í himininn, þar
sem einstaka stjörnur sjást tindra.
En allt í einu stendur hann upp og
gengur niður að vatninu, þar sem bátur-
inn liggur. Hann ýtir honum út á vatn-
ið, stígur út í hann og rær svo hægt með-
fram ströndinni. Hann er ekki vitund
hræddur hann Sverrir litli, því svo hét
drengurinn, en hann veit að báturinn er
slæmur og því rétt að fara var-
lega. Grynningarnar standa til og frá
nærri því upp úr vatninu, og ef ógæti-
lega er róið, getur bátnum hvolft. Hann
er svo lítill. Hann rær nokkrum sinnum
meðfram norðurströndinni, en allt í
einu sér hann einhverja gullna rák á
vatninu. Hann hélt í fyrstu að hún
stafaði frá bátnum, en hann sá brátt,
að svo var ekki, heldur stafaði frá
tunglinu, sem var að gægjast upp fyrir
fjallsbrúnina, — stótrt og ljómandi.
Litla fjallavatnið og umhverfi þess er
allt í einu orð.ið að einhverjum ævin-
týraheimi, og Sverrir fyllist hrifningu
litla stund, en svo rær hann til lands og
gengur til mannanna, sem sitja við
bálið.
„Halló, drengur minn! Það var á-
gætt að þú komst! Þú hefur gott af því
að fá þér einn kaffibolla í nætursval-
anum.“ Það var bankastjórinn utan úr
borginni, mikill vinur föður hans, sem
talaði til hans, en Sverrir hneigði sig,
og tók við kaffibollanum.
„Þetta verður nú karl í krapinu,“
sagði bankastjórinn við póstmeistarann,
föður Sverris. „Þú ert karl í krapinu,
vinur minn. Nú ert þú í góðum félags-
skap, og nú skalt þú vera einn af okkur,
þótt þú sért ekki fullorðinn maður enn-
þá.“
Sverrir skildi ekki vel, hvað banka-
stjórinn átti við. Hann hefur aldrei
heyrt þessa menn tala jafn einkennilega
og í kvöld, og allir eru þeir eitthvað
öðruvísi en venjulega, rauðir í andliti,
og hlæja að öllu, sem sagt er. Pabbi
hans, sem ætíð er hið mesta prúðmenni,
liggur nú á grúfu í lynginu og öskrar af
hlátri út af einhverju, sem Hansen toll-
stjóri sagði. Fjórði maðurinn er full-
trúi hjá lögmanninum, en allir eru þeir
112 VORIÐ