Vorið - 01.09.1966, Blaðsíða 23

Aki fann enn hitann í eyrunum, þeg-
ai hann hugsað.i um það, og fannst hann
finna enn sviðann í hnefanum. — En á
eftir steinlá strákurinn eins og hann var
langur til.
Aki hafði aldrei áður lagt hönd á
nokkurn, og næsta andartak fannst hon-
eins og heimurinn hefSi stöðvast.
i^n fljótt fékk hann annað umhugsunar-
efni. Fjórir strákar frá Völlum réðust
a hann. Þá reiddist hann, og aldrei hafði
kann fundið eins, hve sterkur hann var,
aðeins ef hann hefði haft tvo fætur til
að ganga á.
En það hafði hann ekki, því fór sem
^ór. Þess vegna féll liann um koll, þeg-
31 hann ætlaSi að flytja sig svolítið til
ld að nota hnefana betur. Hann sá að
fleiri og fleiri þyrptust í kringum hann,
n^eðan hann lá þ arna og gat ekki tekið
1 neitt til að rísa á fætur. Og þá gerðist
llað, sem lamaði allt hugrekki hans. ÞaS
k°m ungur, fullorðinn maður, sem stakk
höfðinu milli hinna og sagði:
■— Nú, er þetta bara auminginn frá
Stíflu.
Það sveiS ennþá sárara undan þessum
°rðum en því, sem Kolbeinn í Innstadal
^allaði á eftir honum. Hann missti al-
Veg kjarkinn og lá við, að hann hætti
alveg við að rísa upp. Þá heyrði hann í
^jördísi á Bakka. Hún tróð sér í gegn
um hringinn, og þegar Áki leit upp, stóð
^án fyr.ir framan unga manninn, stapp-
aði reiðilega niður fætinum og sagði:
Skammastu þín!
En samstundis var Lúðvík frændi
kominn, en eins og kunnugt er sér hann
öetur með einu auga en aðrir með
tveimur. Hópurinn tvístraðist til allra
hliða, þegar Áki stóð upp og þeir voru
sumir hálf skömmustulegir. En það var
nokkur huggun, að félagar hans komu
þarna fljótt og hughreystu hann á allan
hátt.
En þrátt fyrir það, eru það orð unga
mannsins, sem hann man bezt, og þá
missir hann aftur kjarkinn.
Áki er kominn inn í birtuna í skóg-
inum og hann stendur beint á móti fjall-
inu. Það er eins og renni kalt vatn nið-
ur bakið á honum, þegar hann hallar
sér aftur á bak og starir upp fjallið.
ÞaS er brattara en Kolbeinshæðin og
mörgum sinnum hærra. Á fj allstoppin-
um er vant að hafa jónsmessubál, og
Áki hefur oft fengið að vera þar við-
staddur. Þá hefur LúSvík frændi ekið
honum langan krók og borið hann svo
á bakinu upp og niður.
— En ef hann reyndi nú sjálfur, hall-
aði sér upp að berginu og klifraði svo
eins hátt og hann gæti? ÞaS hefur hon-
um aldrei áður komið í hug. Hann hef-
ur ekki heldur fengið leyfi til þess. I
livert skipti og hann hefur þurft að kom-
ast eitthvaS upp í móti, þá hefur Lúð-
vík eða Anna frænka eða einhver annar
komið hlaupandi og hjálpað honum.
Honum finnst hann heyra raddir þeirra,
þegar þau hrópa:
— ÞaS er ekki hægt. Það er olltof
bratt.
En ef það væri nú hægt? HugsiS ykk-
ur ef hann gæti þetta.
En það er eins og glímuskj álfti í hon-
um að reyna þetta. Og þó óttast hann,
að hann muni ekki geta það.
— ÞaS getur varla orðið mjög liættu-
legt, muldraði hann með sjálfum sér.
VORIÐ 117