Vorið - 01.02.1974, Blaðsíða 9

an var að sjá þá tína brauðmol-
ana úr grasinu. Nú höfðu þeir
fengið sjón og gátu fylgt móður
sinni. En bágt áttu þeir með að
horfa í birtuna.
Nú færðu börnin sig niður í
hvamminn til þess að geta séð
músarungana betur. En þá hlupu
þeir allir til móður sinnar. Hún
leit til barnanna, eins og hún vissi,
að þau hefðu gefið henni mat. En
svo fór hún aftur inn í holuna með
ungahópinn sinn.
Þannig liðu nokkrir dagar.
Börnin fengu að sjá músina og
börnin hennar. Og smátt og smátt
fór músin að verða gæfari og át
brauðmolana ásamt músarungun-
um, þó að börnin væru þarna
skammt frá. Hún óttaðist þau
ekki.
Þetta ævintýri úti í holtinu létu
börnin enga vita um. Þetta var
músin þeirra. Þau höfðu fætt
hana meðan ungarnir voru ósjálf-
bjarga.
Þau gættu þess, að ganga ríkt
eftir því, að kettirnir á báðum
bæjunum væru lokaðir inni á
uóttunum. En þeim þótti undar-
legt að sjá aldrei músapabba.
Kannski hafði kisa náð í hann?
Svo var það einn dag, þegar
börnin lágu í grasinu skammt frá,
°g músamamma var að tína
brauðmola með börnum sínum,
að hún kallaði þau öll til sín. Hún
stefndi til barnanna með allan
hópinn á eftir sér, en svo beygði
hún af leið, fór í hring í kringum
börnin og svo inn í holuna sína.
Hvað átti hún við með þessu?
Mýs geta ekki talað, svo að það
veit enginn. En börnin voru alveg
undrandi og þetta vakti ímyndun-
arafl þeirra.
— Var hún að þakka okkur
fyrir matinn, sagði Fríða.
— Nei, hún er farin að venj-
ast okkur, sagði Bragi.
Þá gerðist það einn morgun, að
börnin komu með mat að holunni,
en þá sáu þau þar enga mús.
Brauðmolarnir lágu ósnertir. Þau
biðu, en enginn kom til að tína þá
upp.
Þau fóru aftur heim hálf von-
svikin. Það hafði verið svo
skemmtilegt að fylgjast með mús-
arungunum og sjá þá stækka.
Þeir höfðu svo falleg augu.
Næstu daga fóru börnin út í
hvamminn, en þau sáu aldrei
músina og ekki var hreyft við
brauðmolunum þeirra framar.
— Hún hefur flutt eitthvað
burt, sagði Fríða.
— Hún hefur flutt eitthvað
burt frá bæjunum, sagði Bragi,
Framhald á bls. 42.