Vorið - 01.02.1974, Blaðsíða 38

trúa sínum eigin augum og eyrum —
þessi foli, þessi villti foli — ótemjan —
svona var hesturinn, sem hann hafði
dreymt um.
Tvö reipi voru bundin í múlinn og
fjórir menn héldu í reipin og reyndu að
halda hestinum niðri og teyma hann að
landgöngubrúnni. Hann átti að fara um
borð í skipið. Alek sá svartklæddan
mann, klæddan á vestræna vísu, en með
háan vefjarhött á höfði og virtist hann
stjórna verkinu. Hann var með svipu í
hendi. Skipanir sínar hrópaði hann
snöggt og hvellt á máli, sem Alek skildi
ekki. Allt í einu gekk maðurinn aftur fyr-
ir hestinn og lét svipu ríða yfir lendar
hans. Hesturinn stökk fram og þaut eins
og elding á einn Arabann, sem hélt í
reipið. Maðurinn féll við og stóð ekki
upp aftur. Sá svarti frísaði og sparkaði
frá sér í allar áttir. Um leið féll bindið
frá augum hans. Aldrei hafði Alek séð
annað eins hatur í augum nokkurrar
skepnu.Nú hafði þeim þó tekist að koma
honum hálfa leið-upp á landgöngubrúna.
Alek var að hugsa um, hvar þeir mundu
eiginlega ætla að koma hestinum fyrir í
skipinu, ef þeim á annað borð tækist
nokkurn tíma að koma honum svo langt.
Og nú var hann kominn um borð.
Alek sá, hvernig Watson skipstjóri pat-
aði og benti mönnunum að koma hestin-
um aftur á afturþilfarið. Drengurinn
fylgdist með öllu, en hélt sig í hæfilegri
fjarlægð. Nú sá hann básinn, sem hafði
verið slegið upp. Petta hafði verið stór,
rúmgóður þilfarsklefi, og reyndu menn-
irnir að koma þeim svarta þar inn. Það
var annars ekki mikið rúm í skipinu til
gripaflutninga, og lestin var alveg full
af vörum.
Loks voru þeir komnir með hestinn
að klefadyrunum og um leið sló svart-
klæddi maðurinn með svipunni á lendar
hestsins, svo að hann þaut inn í klefann.
Alek ætlaði ekki að trúa því, að klefinn
mundi standast þau átök, sem hann varð
nú sjónarvottur að. Folinn sparkaði í all-
ar áttir, svo að flísarnar úr þiljunuin
voru eins og skæðadrífa.Hannlamdihóf-
unum í gólfið, svo að undir tók. Svo rak
hann aftur upp þetta nístandi hnegg,sem
fór gegnum merg og bein. Alek fylltist
meðaumkun með þessum villta, fallega
hesti — folanum, sem var nú lokaður
inni í þröngum bás, þar sem hann varla
gat hreyft sig, — folanum, sem hafði áð-
ur notið frelsisins og víðáttunnar.
Watson skipstjóri átti í harðri orða-
sennu við svartklædda manninn. Skip'
stjórinn hafði vafalaust ekki átt von a
því að fá slíka ótemju um borð. Svo tók
maðurinn peningaveski úr brjóstvasan-
um, taldi seðla og fékk skipstjóranurn-
Watson skipstjóri leit á peningana
síðan í áttina til bássins. Svo tók hann
við fénu, stakk því á sig og gekk á burt-
Svartklæddi maðurinn kallaði þá a
mennina, sem höfðu hjálpað honum við
flutninginn á hestinum, greiddi þe’111
launin og síðan flýttu þeir sér í land.
„Drake“ hafði ekki langa viðdvöl-
Landfestar voru leystar og Alek leit enn
einu sinni yfir mannsöfnuðinn, sem stou
á hafnarbakkanum. Sumir höfðu orðið
að þola hófaspörk svarta folans. Svo
sneri hann sér í áttina að básnum. Pá sa
hann, að svartklæddi maðurinn hafð1
ekki farið í land. Hann var meðal f&'
þeganna, en nú gekk hann niður í skip10
til vistarveru sinnar, en hinir farþegarn'
ir stóðu enn fyrir utan básinn. Foliu11
VoR|Ð
38